Dit artikel is geschreven door Koen B.
Multinationals knijpen ondernemers uit en wakkeren compartimentalisering aan
Ik heb een bedrijf dat producten levert aan zowel de industrie als de retail. Deze retailers zijn zeer divers, van kleine winkels tot grote multinationals die over heel Europa, de VS en het Midden-Oosten vestigingen hebben. De grote multinationals volgen een trend die aansluit bij het idee dat we in een gecompartimenteerde samenleving belanden. De plek en persoon van aankoop staat volledig los van de logistiek, die weer niets van doen heeft met de winkels. Voor betaling moet je bij de boekhouding zijn, die weer niets weet van de afspraken die je gemaakt hebt met de inkoper. De juridische afdeling weten ze allemaal dan wel weer snel te vinden. Dit leidt tot bizarre, en ronduit misdadige situaties.
Als voorbeeld geef ik een situatie van enige maanden geleden;
Als ondernemer had ik een order geproduceerd voor circa 900 winkels in Frankrijk. De order was afkomstig via het Nederlandse kantoor van een Duitse organisatie. Elke winkel moest 100 artikelen krijgen. Die moesten we afleveren bij distributiecentra verdeeld over Frankrijk. Bij niet tijdige of onvolledige levering, krijg je te maken met stevige boeteclausules (oplopend tot 125% van de winkelwaarde). Op zaterdag had ik, samen met ons team, persoonlijk alle producten fysiek nagelopen, zodat de levering op dat vlak vloeiend zou verlopen.
Op woensdag, de leverdatum, belt de vrachtwagenchauffeur mij. Distributiecentrum Bordeaux geeft aan dat er geen 100 stuks in een doos zitten, maar 90. Dit kan überhaupt niet (de doos kan niet goed sluiten bij minder spullen), maar bij hoog en laag wordt beweerd dat dit zo is. Als ik wil komen kijken, is dat goed maar bij late levering gaat de boeteclausule in. Daar komt nog bij dat we in de volle lockdown leven – geen ideale situatie om naar Frankrijk te rijden om mijn gelijk te halen.
“Dit kan niet”, denk je dan. Dus meteen bellen met de inkoper. “Ik ga hier niet over – bel maar met de juridische afdeling in Duitsland” is de reactie. Daar krijg je niemand aan de lijn, stuur maar een email, is dan de opdracht. Dat moet je dus niet doen zonder een advocaat. De advocaat raadt ons aan om te bedenken of we dit traject willen ingaan. Gaan wij, een klein familiebedrijf, in tegen een multinational? De bewijslast is weg, de kosten zijn niet te overzien (de schade overigens wel), winst is verre van zeker…
Dan tel je je zegeningen en je tekent. Er is gewoon voor circa 12.500 euro gestolen en je kunt er niets aan doen. Er is geen persoon meer die verantwoordelijkheid heeft en neemt, er is alleen een email adres en een ‘vriendelijke dame’ die zogenaamd nergens vanaf weet en je verder niet kan helpen.
Dit is heel anders dan de industriebedrijven waar ik aan lever, wat veelal familiebedrijven zijn. Inkopers zitten er jarenlang; de eigenaar is aanwezig bij een bezoek, en je kunt praten over hoe je samen aan een verbetering van je product werkt. De persoon, de functie en het bedrijf zijn een organisch geheel. Uitdrukkelijk niet gecompartimentaliseerd dus.
Zoals we in ons privéleven steeds meer als losse atomen leven, zie je deze trend ook in het bedrijfsleven. Multinational dragen zelf geen verantwoordelijkheid meer, maar schuiven deze af op BV privépersonen in kwetsbare posities. Op die wijze verdwijnt de menselijkheid uit het ondernemen.
Redactionele reflectie: Je ziet hoezeer de compartimentalisering kleine ondernemers sloopt. Men stuurt je van het kastje naar de muur, ze steken het financiële verschil in eigen zak en maken misbruik van de kwetsbare situatie van de kleine ondernemer. De verantwoordelijken verschuilen zich achter bureaus, achter e-mails die worden afgehandeld door anonieme bureaucraten en achter peperdure juridische procedures. Is het totaal ondenkbaar als een gebroodroofde kleine ondernemer vervolgens die stadia overslaat, een ruitje intikt en een molotov naar binnen kiepert? Er zijn weinig andere impulsen denkbaar, waarvoor zulke logge bureaucratische organisaties gevoelig zullen zijn.
——————–
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
1 reactie
Dat is een bekende situatie. In een vorig leven was ik bedrijfsleider bij EDAH-supermarkten en mijn eerste vestiging bevond zich in Epe (Gld), juist onder het verkoopkantoor noordoost. Daar hupte ik natuurlijk wel eens naar binnen en tijdens één van die koffiebezoeken hoorde ik het volgende;
Het eigen (huis) merk jam werd vervaardigd door een kleine leverancier in Duitsland, die beschikte over één productielijn. Het product wat ze leverden was perfect, verkocht uitstekend en EDAH wilde grotere orders plaatsen. Zo gezegd zo gedaan en de leverancier installeerde een tweede lijn om aan de vraag te voldoen. En toen begon het gedonder: “jam te zoet”, “jam met te weinig vruchten”, “incomplete levering”, “smaak afwijking”, “verkeerd aangebrachte wikkels” en ga zo maar door. De arme man heeft het einde van de contractperiode gehaald en toen de inkoper het contract wilde verlengen, werd hem gevraagd even langs te komen in Duitsland…
Dat heeft hij wijselijk niet gedaan en het ‘nieuwe’ confiturenproduct was duurder, terwijl een hond zich dood zou blaffen tegen een pot met zulke rotzooi.
Advies:
Als een grote speler je product heeft ‘ontdekt’ dan is het een kwestie van tijd voordat ze het zelf (na) laten maken in b.v. China. Blijf innoveren en vernieuwen, blijf klein en flexibel. Koop een enorme vals hond en als er een inkoper van een groot bedrijf aan de deur staat: laat hem los.
Ton Nijhof