Wat je ook ziet, in de politiek wordt vaak gesproken in de derde persoon. Het zorgt ervoor dat mensen (de kiezers dus) zich kunnen voorstellen hoe ze eruitzien vanuit het perspectief van het publiek dat naar hen kijkt. De ooit authentieke politicus die zijn achterban steeds de spiegel voorhoudt.
Uitloop of schuldbekentenis
In het bedrijfsleven doet een leidinggevende het werk op instapniveau. Een specialist heeft door de regel ruime ervaring in het veld, weet goed hoe hij het moet doen en werkt als strateeg om het werk goed gedaan te krijgen. Wil je ‘specialist’ worden heb je (los van de persoonlijke vaardigheden) dus voldoende ervaring en experimenten nodig.
Als we nu kijken naar wat namen die uit de politiek stappen vanuit de vraag, “wat was de toegevoegde waarde voor ons land?” dan durf ik de stelling wel aan dat de meerderheid van de uitloop meer een schuldbekentenis is. Ze hebben misbruik gemaakt van het vruchtgebruik.
Dat het eigenlijk ongehoord is dat kiezers zó in de steek gelaten worden door ‘hun’ politici. En als er onder bijvoorbeeld de VVD kiezers nog ondernemers zijn; zou het bij jullie bedrijf nog te redden zijn waar zoveel speelt?
Zou dat dan niet voldoende reden zijn om de leidinggevenden bijeen te roepen? In de vakantie met man en macht doorwerken om de problemen op te lossen. En dat zonder meteen mogelijke samenwerkingspartners uit te sluiten? Wel rekening houden met je omgeving maar vooral naar binnen kijken?
Of stel, je hebt specialisten geconsulteerd. En het advies is, maak een doorstart, richt een nieuw bedrijf op. Zou je dan als boegbeeld op vakantie gaan?
Voorlezen uit een politiek geschrift
De leeftijdsgroep, geboren tussen 1996 en 2012 (generatie Z), zit eraan te komen. Dit is de eerste generatie die opgroeit met de smartphone aan de hand vastgelijmd.
Deze technologische vooruitgang zou deze generatie ondernemend, onafhankelijk en competitief kunnen maken. In de praktijk is dit echter de eerste generatie die het in het algemeen minder zal hebben dan de generaties voor hen.
En daar zijn niet enkel de politieke babbelaars schuld van. Ook de ‘curling-ouders’ zijn mede debet door hun overdreven beschermende opvoedstijl.
Ouders die zichzelf zien als slachtoffer van de maatschappij en dit vervolgens compenseren, zijn deze generatie vooral voorzien van de nieuwste technologische snufjes.
Zich niet realiserend dat de slachtofferrol een mens passief en hulpeloos maakt. Het verhindert zo de ontwikkeling van zelfstandige volwassenheid. Het leven, met al zijn beproevingen, dient te worden geleefd, juist omdat het einde alsmaar loert.
Het (politieke) einde van 29 politici/bestuurders van na de generatie Z loert ook. Klimaatverandering, toeslagenschandaal, Gronings gas, polarisatie, woningnood en de corona aanpak.
Zij waren erbij en wat ze deden was niet het gezond verstand gebruiken maar voorlezen uit de politieke geschriften. Politieke geschriften gebaseerd op het maakbare waarbij verschillende (minderheden) tot slachtoffer werden gemaakt.
Pluk het talent, zie de inzet
Inmiddels staat de teller van vertrekkende politici op 27:
Sylvana Simons (Bij1)
Lilian Helder (PVV)
Corinne Ellemeet (GL)
Nicki Pouw-Verweij (Ja21),
Derk Jan Eppink (Ja21)
Liane den Haan (Groep Den Haan)
Farid Azarkan (DENK)
Hanke Bruins Slot (CDA)
Marnix van Rij (CDA)
Wopke Hoekstra (CDA)
Hugo de Jonge (CDA)
René Peters (CDA)
Joba van den Berg (CDA)
Pieter Heerma (CDA)
Renske Leijten (SP)
Peter Kwint (SP)
Mahir Alkaya (SP)
Carola Schouten (CU)
Mark Rutte (VVD)
Jan Klink (VVD)
Bart Smals (VVD)
Mark Strolenberg (VVD)
Sigrid Kaag (D66)
Sjoerd Sjoerdsma (D66)
Rens Raemakers (D66)
Romke de Jong (D66)
Hans Smolders (Groep van Haga)
Een dergelijke uittocht is niet uniek in de politiek. In 2003, de verkiezingen na de moord op Pim Fortuyn (6 mei 2002), kende ook zo’n (wachtgeld) uittocht.
Politici waren destijds onzeker over hoe te reageren op de onvrede. Onvrede die voor de moord op Pim Fortuyn, woede en verdriet na de moord op Pim Fortuyn. En de problemen, de problemen die zijn gebleven. Er zijn er alleen maar meer bij gekomen.
Wat mij het beste lijkt is alle talenten en inzet te bundelen. Zonder kritiek geen verbetering. Over de partijen heen kijken. En als de voortekenen niet bedriegen, wordt er achter de schermen aan een democratische constructie gewerkt.
Of dit uiteindelijk het nieuwe sociaal contact wordt?! De ‘na de vakantie’ tijd zal het leren!
En ik voorspel je, waar de VVD niet naar binnen kijkt maar de gluiperige ‘het is ons overkomen’ Henk Kamp in stelling brengt als wapen tegen Pieter Omtzigt. Henk Kamp, mede veroorzaker van de huidige problematiek op de huizenmarkt. Daarop enkel bazelt ‘het is ons overkomen’. Van de huidige uittreders bij het CDA ga je niets meer vernemen. Zoals de partij nu doet! Dan is het klaar over en uit.
Een ‘gokje’ zonder ‘financiële’ inzet
Zeker nu het CDA met Hugo de Jonge voorop een lobby is gestart om het gewicht van Hubert Bruls in de strijd te gooien tegen onder meer Frans Timmermans. Frans Timmermans die zoals bekend zijn geboorteland (het land waar hij nu dus premier van wil worden) gewoon bedreigt ‘De volle mep betalen aan de EU want anders gaat het mis’.
CDA Partijprominent, stemmenkanon en criticaster van het Nederlandse Coronabeleid Mona Keijzer heeft er als snel haar conclusies aan verbonden en is op voorhand vertrokken.
Een tussenstap om zich uiteindelijk aan te sluiten bij Pieter Omtzigt? Samen met Femke Merel van Kooten, Lilian Helder, Nicki Pouw-Verweij, Dirk Jan Eppink en Renske Leijten? Om de voorspelde 46 namen met voldoende ‘Omtzigt’ kwaliteit op de lijst te krijgen is lijkt mij schier onmogelijk. Het fenomeen ‘lijstverbinding’ is afgeschaft in 2017.
Hoe dit uiteindelijk in het nieuwe sociaal contact wordt verwerkt?! De ‘na de vakantie’ tijd zal het leren!
Nooit opgeven, niets doen is geen optie. Enschede / Nederland is het waard!
Erwin Versteeg is zelfstandig ondernemer en sinds maart 2018 voorzitter van ‘Verbindend Enschede’. De columns die hij schrijft, zijn op persoonlijke titel en bedoeld om een discussie op gang te brengen. Onderwerpen in de columns zijn lokaal, landelijke, geopolitiek of maatschappelijk, en daarmee lokaal en/of landelijk mogelijk geen onderdeel van hun (politieke-) verkiezingsprogramma.
.
