Dit is een bijdrage van Armand Sağ
De jarenlange feminisering van de Westerse maatschappij heeft gezorgd voor een zorgelijke situatie die zich het best uit middels het gevaarlijke Malicious Mother Syndrome (in combinatie met borderline-narcisme[1]). Dit uit zich in de twee kernpunten, ontvadering en moederverering waarbij vaders in de verdrukking zijn gekomen.
De statistieken liegen er niet om: 45% van de vaders ziet zijn kinderen niet meer na een scheiding[2]; in Rotterdam en Heerlen groeit bijna één derde van alle kinderen – dus niet alleen kinderen van gescheiden ouders – op in een eenoudergezin; vrijwel altijd met de moeder en zonder de vader[3]; en naar schatting tussen de 1 miljoen en 1,6 miljoen kinderen zien hun vader[4] sinds de scheiding niet of nauwelijks meer.
De feminisering van de maatschappij, wat kinderpsychologe Marga Akkerman “moederverering” noemt[5], zorg wel voor zeer schadelijke effecten in de samenleving. De kwaliteit van het leven van het kind gaat sterk achteruit, en de ontwikkeling blijkt achter te blijven vanwege het ontbreken van bepaalde biologisch-evolutionaire oerinstincten waardoor kinderen niet opgroeien met hun volledige potentie. Zo heeft de befaamde onderzoeker Charles Opondo van Oxford University simpelweg aan 10.044 kinderen gevraagd om hun leven een eindcijfer te geven: hoe meer tijd ze doorbrengen met hun vader, hoe hoger dit cijfer. De tijd met moeder bleek geen significante factor te zijn, tenzij ze helemaal buiten beeld is.[6]
Dit is makkelijk te verklaren vanuit biologisch oogpunt en de oerinstincten: moeders zijn vitaal voor zorg en voeding (dit is op gezette tijden per dag, zoals met borstvoeding) en vaders voor fysieke bescherming (dit is doorlopend de hele dag door nodig). Vandaar dat kinderen zich onbewust aangetrokken voelen tot de geur van hun vader (bij pleeg- en stiefouders werkt dit niet[7]), maar bij honger op zoek gaan naar hun moeder. Dit is een primaire behoefte bij elk kind omdat in het stenen tijdperk de vader fysiek de meest sterke persoon in het leven van het kind was. Hij was belast met het lichamelijk beschermen van het kind tegen gevaren zoals aanvallende mammoeten en sabeltandtijgers (even simpel gesteld).
Het kind had er dus alle baat bij om in de buurt van zijn vader te blijven. Dit is dan ook waarom kinderen automatisch de geur van hun vader volgen, meer dan ze de geur van moeder volgen. Andersom maakt een vader meer oxytocine, en andere neuronen (die voor het eerst aangemaakt worden na de geboorte van zijn kind) aan als hij zijn kind bij zich heeft, terwijl zijn testosteron juist daalt.[8] Dit blijkt een direct verband te hebben met de geur van zijn kind die hij inademt. Ook dit is logisch verklaarbaar; de vader dient paraat te staan voor actie als zijn kinderen in zijn buurt zijn, om ze zo te beschermen tegen alle soorten gevaar (bijvoorbeeld zoals in het eerdergenoemde voorbeeld van aanvallende sabeltandtijgers).
In de geschiedenis van de mensheid was het daarom ook altijd primair de vader die belast was met de taak van fysieke bescherming van zijn kroost en zich in een grot schuil hield, terwijl moeder buiten geschikte voeding moest vinden. Het is daarom dat moeders na de geboorte van hun eerste kind tot wel 20% betere zicht- en reukvermogens verkrijgen. Hiermee kunnen moeders een grotere afstand beslaan met het verzamelen van niet-giftige bessen en noten zodat ze betere borstvoeding kunnen aanmaken. In de tussentijd dient de geur van de vader het kind bij zich te houden en andersom de geur van het kind de vader in paraatheid te houden.[9] Het is een logisch biologisch-evolutionair verschijnsel dat zich de afgelopen 50.000 jaar heeft ontwikkeld.[10]
Hieruit blijken ook meteen de complicaties als kinderen hun vader niet in de buurt hebben. Ze raken ontspoord en proberen hun oerbehoeften op een andere manier te vervullen. Zo worden dochters zonder vader sneller seksueel actief naarmate ze minder contact hebben met hun eigen vader; het breekpunt is dan gemiddeld minder dan twee volle dagen per week met hun vader.[11] Vaak gaan deze dochters ook nog eens (seksuele) relaties aan met veelal oudere mannen, wat in mijn persoonlijke relaas ook zo is gebeurd. In dat aspect is mijn verhaal een ‘textbook-example’ waarbij de -ex gedeeltelijk met huiselijk geweld en gedeeltelijk zonder vader is opgegroeid. Uiteindelijk is ze zelfs ondergebracht geweest bij een pleeggezin, vanwege alcoholische problemen van haar moeder.
——————–
Armand Sağ is een maatschappij-historicus met een specialisatie in de geschiedenis van het biologisch-evolutionair vaderschap en de contemporaine positie ervan in onze hedendaagse samenleving.
——————–
Lees hier deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, en deel 6.
[1] Mind (2020), ‘Borderline’, op: WijZijnMind.nl (11 april 2020), online beschikbaar via: https://wijzijnmind.nl/psychische-klachten/psychipedia/borderline (laatst geverifieerd op 31 mei 2020).
[2] Tegenlicht (2020), Alfamannen, op: VPRO (8 maart 2020), m. 10:50, online beschikbaar via: https://www.npostart.nl/vpro-tegenlicht/08-03-2020/VPWON_1310201 (laatst geverifieerd op 31 mei 2020).
[3] RTL (2019), Steeds meer kinderen wonen in een eenoudergezin, op: RTL Nieuws (23 december 2019), online beschikbaar via: https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/nederland/artikel/4964731/steeds-meer-kinderen-wonen-een-eenoudergezin (laatst geverifieerd op 31 mei 2020).
[4] Armand Sağ (2020), Het verhaal achter ‘Verstoten Vaders’: Armand’s relaas (1), op: De Nieuwe Zuil (15 april 2020), online beschikbaar: https://denieuwezuil.nl/het-verhaal-achter-verstoten-vaders-armands-relaas-1/ (laatst geverifieerd op 31 mei 2020).
[5] Marga Akkerman & Anne van Blijderveen (2020), ‘Kinderen worden als wraakmiddel ingezet’, op: 2doc.nl (24 maart 2020), online beschikbaar via: https://www.2doc.nl/nieuws/artikelen/artikelen/2020/verstoten-vaders.html (laatst geverifieerd op 31 mei 2020).
[6] Charles Opondo, Maggie Redshaw, Emily Savage-McGlynn, & Maria A. Quigley (2016), “Father involvement in early child-rearing and behavioural outcomes in their pre-adolescent children: Evidence from the ALSPAC UK birth cohort”, in: British Medical Journal Open, Volume: 11, Issue: 6 (November 2016), pp. 1-9, online beschikbaar via: https://www.researchgate.net/publication/310651619_Father_involvement_in_early_child-rearing_and_behavioural_outcomes_in_their_pre-adolescent_children_Evidence_from_the_ALSPAC_UK_birth_cohort (laatst geverifieerd op 31 mei 2020).
[7] Berkay Özcan, Elena Mariani, & Alice Goisis (2017), “Family Trajectories and Well-being of Children Born to Lone Mothers in the UK”, in: European Journal of Population, Issue: 33, pp. 185-215, online beschikbaar via: https://link.springer.com/article/10.1007/s10680-017-9420-x (laatst geverifieerd op 31 mei 2020).
[8] Bahar Gholipour (2014), “5 Ways Fatherhood Changes a Man’s Brain”, op: LiveScience (14 juni 2014), online beschikbaar via: https://www.livescience.com/46322-fatherhood-changes-brain.html (laatst geverifieerd op 31 mei 2020).
[9] Paul Raeburn (2014), De Papa Paradox: waarom vaders wel belangrijk zijn (Uitgeverij Terra – Lannoo, Amsterdam), pp. 232.
[10] Armand Sağ (2020), Hechtingsproblematiek en loyaliteitsconflict, op: LinkedIn (3 maart 2020), online beschikbaar via: https://www.linkedin.com/pulse/hechtingsproblematiek-en-loyaliteitsconflict-armand-sag/ (laatst geverifieerd op 31 mei 2020).
[11] Paul Raeburn (2014), Do Fathers Matter? What Science is Telling Us About the Parent we’ve Overlooked (New York: Scientific American), pp. 106-120.
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
