Renzo Verwer beschrijft wat het betekent voor de relatiemarkt dat vrouwen actief zijn op de arbeidsmarkt. Onderaan dit artikel geeft Dr. Sid zijn beschouwing.
Door Renzo Verwer
‘Op elk potje past een dekseltje’. Zo denken velen nog steeds. Maar klopt dat wel?
Zo’n 80 jaar geleden kende Nederland nog geen 300.000 alleenstaanden. Nu zijn ze met 3 miljoen en dat aantal stijgt, ook procentueel, nog steeds. Velen doen stoer over hun singlestatus; velen zijn op zoek. Menigeen bevindt zich in een houellebecqiaanse, eenzame hel.
Klachten van mannen horen we niet in de media; zij worden gediagnosticeerd als ‘zielig’. Hoogopgeleide vrouwen klagen openlijk: dat de leuke mannen op zijn, dat mannen niet aan serieuze relaties en een gezin ‘toe zijn’.
Wat is er gebeurd?
Het idee bestaat dat nu vrouwen ‘eindelijk vrij zijn een partner te kiezen’. Lotte Houwink ten Cate, historicus, in de Volkskrant: “Stellen met kinderen gaan tegenwoordig vaker uit elkaar dan vroeger, en uit Amerikaans onderzoek blijkt dat ongeveer 70 procent van de echtscheidingen wordt aangevraagd door de vrouw. Opmerkelijk is dat mannen het vaak niet zien aankomen. De slagvaardigheid van vrouwen kan worden gezien als sociale vooruitgang, als een teken dat geëmancipeerde vrouwen meer van mannen verwachten. Wie financieel onafhankelijk is kan de lat hoger leggen, en doet dat doorgaans ook.”
Maar de vrouw is niet vrij.
Ooit deden vrouwen veel minder betaald werk dan nu. Bovendien waren er nauwelijks uitkeringen. De gemiddelde vrouw was dus economisch afhankelijker van de man dan in de situatie na de Tweede Wereldoorlog. Gezinnen kenden ook een duidelijker taakverdeling: de één bracht het geld binnen, de andere zorgde. Beide partners steunden elkaar. Relatievorming gold als normaal, scheiding was dat niet.
Vrouwen zijn sindsdien de arbeidsmarkt opgejaagd, met het nooit door feiten gestaafde idee dat betaald werken moet én dat werken ‘leuk is’.
U kent de taal wel, door politiek links, midden en rechts ondersteund:
— de loonkloof moet verdwijnen;
— elke vrouw moet economisch zelfstandig zijn;
— het liefst moeten zoveel mogelijk vrouwen naar de top en in elk vak moeten vrouwen werken. Ook als het niet werkt:
(tekst loopt verder onder de video)
https://www.tiktok.com/@hartvoordehaagsezaak/video/7315755724485725473
Gevolgen
Echter, toen vrouwen massaal de arbeidsmarkt opgingen/opgejaagd werden, vergat men één ding: vrouwen zijn bovenal hypergaam. Op de relatiemarkt kijken ze omhoog, naar mannen met meer status en geld dan zijzelf.
Onderzoek in Personality and Individual Differences (2022), toont aan dat 97% van de vrouwen bij het zoeken naar een partner op inkomen selecteren.
Mannen doen dat niet.
Het aantal vrijgezelle mannen ligt onder werklozen twee keer zo hoog als onder werkende mannen, zo stelde Demos: Bulletin over Bevolking en Samenleving. We zien in het onderzoek Life outcomes of childless men and fathers (door demografe Renske Keizer) dat laagopgeleide mannen vaker kinderloos zijn dan hogeropgeleide.
Bij vrouwen is dat precies andersom.
Oud-directeur van relatiebureau Just2match Sabine Stuiver meldde eens werkloze mannen niet meer in te schrijven. Werkloze vrouwen schreef ze wél in.
Op de relatiemarkt kiezen man en vrouw totaal anders. Dit man-vrouw-verschil en de gevolgen hiervan wordt zelden benoemd. Naarmate vrouwen economisch zelfstandiger zijn, vissen ze in een kleinere vijver qua mannen, gaan ze meer verwachten van mannen (ook onmogelijkheden, zoals ‘haar aanvoelen’) en blijven er dus meer vrouwen en mannen alleen.
Hoe komt dat? Het zal de biologie zijn…
Zo ‘geëmancipeerd’ als wij in het dagelijks leven acteren, zo ongeëmancipeerd zijn wij in de liefde. Hoe zelfstandig een vrouw zich beweert te voelen… ze voelt zich slechts aangetrokken tot mannen die ze niet beneden haar waarde ziet. Wensen dat een man zijn status inlevert – wat wij continu eisen doordat vrouwen ‘hogerop moeten’ en van mannen eisen dat zij zorgtaken op zich nemen – is hetzelfde als een vrouw vragen zich van haar schoonheid te ontdoen.
Ooit was er de omgeving (zuil, kerk, familie) en het individuele besef dat je tot een geheel behoort en verantwoordelijkheden hebt, die zorgde dat vrouwen ongeveer op hun eigen niveau kozen. Die correctiemechanismen zijn nagenoeg weggevallen. Op de datingapps blijkt 80 procent van de vrouwen op de bovenste 20 procent van de mannen te jagen. De bovenste, en dat is niet per se ‘de beste’, ‘de bereikbaarste’.
Zo blijven beide seksen teleurgesteld.
Datingeconomie
De situatie anno nu: de eenzame vrouw, die wel seks en knuffels krijgen als ze dat wil (vrouwelijke seksualiteit is schaars), maar verlangt naar liefde. Kennelijk niet volledig voor het haalbare gaat. En: de houellebecqiaanse hel van de eenzame man en eenzame vrouw. We hebben een datingeconomie gecreëerd waarin vrouwen het voor het zeggen hebben, waarin zij de meeste aandacht hebben, de meeste keuzes.
Maar dat is geen situatie waar zij per se voordeel bij hebben. Ze zijn stuurloos en dus blijven velen alleen.
De jongeman heeft allang gekozen. Soms wordt hij uitverkoren in de partnerloterij, geregeld is hij ongewenst alleen en/of kiest voor Andrew Tate. Deze influencer leert: “Stop op vrouwen jagen [interessant, want verleiden is nu toch al een taboe – ‘RV]; word miljonair, domineer vrouwen.”
Tate is niet populair geworden door social media of oprukkend conservatisme, zoals het nu geframed wordt. Hij is een logisch gevolg van de emancipatoire ontwikkelingen van de laatste decennia.
In de VS zal in 2030 bijna de helft van alle vrouwen tussen 25 en 45 jaar single en kinderloos zijn. Ongetwijfeld is dat het voorland van Nederland. Velen zullen daar ongelukkig mee zijn.
Oplossingen
Ik hoorde en las al: “Ja, ik ben nu professor/succesvol ondernemer, nu is geen man meer geschikt voor mij.”
Wel, vrouwen zouden kunnen stoppen met carrière maken. Hun visvijver aan partners wordt dan weer groter.
Zouden sommige vrouwen dit nu niet al stiekem doen?
Een andere optie: vrouwen zullen mannen moeten daten op wie ze neerkijken. De man als mens beoordelen. Socioloog Warren Farrell deed in 2014 een iets andere suggestie in Psychology Today:
“The issue first should be addressed before kids get to college. For example, we may need to encourage our daughters to take the initiative when they want physical intimacy, not just to say when they don’t.
Our society strives for equality but few experts are asking women to share the responsibility for taking the initiative in sex, thereby risking rejection. During adolescence, women are the more mature sex. It’s unfair to expect guys to assume 90 percent of the burden of sexual rejection.”
En nu mijn vraag: waarom komen in media, in alle podcasts en artikelen over dit thema vooral vrouwen – en dan vooral degenen die op dat moment single zijn – aan het woord? Ze praten OVER mannen – dat is toch eenzijdig?
Voorstel: spreek MET mannen. Dan kun je wat oplossen.
Renzo Verwer http://www.renzoverwer.wordpress.com was single én had relaties. De wonderbaarlijk populaire kreet ‘ben je NOG single?’ ziet hij als dom en onnadenkend, want miskent dat mensen niet eeuwig bij elkaar blijven. Bovendien degradeert ze eerdere relaties.
Verwer publiceerde o.a. ‘De liefdesmarkt’ https://boeken.cafe/boeken/9789490374174/de-liefdesmarkt/ (2011).
Commentaar van DR. SID:
Renzo Verwer is één van de weinigen die het lef heeft de vinger écht op de zere plek te leggen. Tuurlijk, islam is een taboe, omvolking, en alles wat daarmee samenhangt qua ‘eerwraak’ en demografische transformaties. Zie hoe pijnlijk Geert Wilders (PVV) daar nu omheen danst, terwijl hij zich twintig jaar op dit taboe heeft geprofileerd.
Maar deze hele discussie over de islam doet ons zoveel pijn, omdat de islam nog wél een stevige kinderaanwas heeft, mannen en vrouwen in traditionele rolpatronen vangt. In die zin zet de islam een demografische kracht tegenover een Westerse zwakte op dit front, hoeveel technologie en innovatie de Westerse cultuur ook voortbrengt. Het falen van de postmoderne relaties, het verstoren van de man-vrouw polariteit in de Westerse cultuur zelf, is een nóg groter taboe dan de islam.
Op de één of andere manier kunnen de hedendaagse liberale man en de geëmancipeerde vrouw elkaar niet meer vinden voor een langdurige relatie met nageslacht. Linkse praatjes over gelijke taakverdeling, een digitale relatiemarkt waarin verder swipen naar de volgende partner makkelijk is, uitkeringen en subsidies voor ‘zielige’ alleenstaande moeders – het heeft er allemaal een rol in.
Nu zeg ik als zojuist 37 geworden man: je steekt je kop ook wel in een strop. Wie kan als single nog een woning betalen? Wie wil zich op die manier kwetsbaar maken – kinderen produceren en vervolgens sijpelt de linkse indoctrinatie waar jouw kroost op school en in de media aan wordt blootgesteld de relatie in. De kans is groot dat jouw vrouw van je gaat scheiden en dan kun je de rest van je leven betalen voor kinderen die je waarschijnlijk weinig zult zien. Ofwel omdat zij dat vadercontact tegengaat, ofwel omdat je veel uren moet draaien om de alimentatie te betalen.
Als je een gezin wil onderhouden, heb je een langdurig, stabiel inkomen nodig, en dat vergt een langdurige economische betrokkenheid. Dat is zo goed als onmogelijk in een economie die aan elkaar hangt van flexbaantjes, plus dat je wel mobiel wil blijven om dit land op tijd te kunnen ontvluchten.
Sowieso maakt cancel culture het al onmogelijk om als niet-politiek-correcte denker een modaal jaarsalaris aan te tikken. Óf je moet geluk hebben dat je zoals bijvoorbeeld Thierry Baudet een Kamerzetel binnensleept, óf je moet het hebben van riskante investeringen zoals crypto beleggingen. Dat brengt hoge risico’s met zich mee en dit zal veel potentiële partners afschrikken.
Sowieso heeft coronatijd bewezen dat veel vrouwen liever een partner willen met een overheidsbaan, omdat het inkomen dan is gegarandeerd. Ambtenaren werden plots veel populairder op dating apps. Vrouwen zoeken toch meestal security, en de beschutting van de groep en diens hulpbronnen. In onze economie heeft de overheid een enorm aandeel in de allocatie van geld en middelen. De consensus volgen, de gevestigde ‘progressieve’ meningen napraten, is voor vrouwen aantrekkelijk. Weinig frictie, veel zekerheid. De weg van de minste weerstand lonkt.
De overheid ontpopt zich tot een totalitair staatsapparaat – zie het invoeren van CBDC, persoonsgebonden CO2-budgetten en het vervolgen van mensen als Gideon van Meijeren en Raisa Blommestijn – je wil niet vastzitten in een situatie waar je kunt worden gechanteerd om voor kinderen te zorgen. Het offer is dan om voortaan je mond te houden: je verliest je intellectuele bewegingsruimte en geestelijke vrijheid.
Dit alles heeft natuurlijk ook een prijs. Zonder kinderen gaat je leven na je zestigste enorm zuur worden, want de kans is klein dat er nog voor je gezorgd zal worden. Zó groot is de demografische aftakeling. En de nieuwkomers uit andere culturen, zullen zich mogelijk minder solidair betonen met het Nederlandse volk dan de linkse elite ons nu voorspiegelt.
Maar dan denk ik aan het waardevolle boek Enjoy the Decline. De kans dat de overheid de huidige schulden zal kunnen afbetalen, is zo goed als nul. Onteigening is onvermijdelijk. Dus hoe harder je werkt, hoe minder je er zelf van zal overhouden. Als je weinig werkt, kunnen ze ook weinig van je afnemen. Maar je tijd – de tijd die je hebt tussen je twintigste en je vijftigste zijn de meest vruchtbare jaren van je leven – zul je aan jezelf kunnen besteden. Je zult zelf kunnen genieten van je meest vitale jaren, in plaats van tienduizenden uren aan belastingen enzovoort te moeten ophoesten voor een toekomst die in dit land hoe dan ook dystopisch zal zijn.
Food for thought!
Deel dit artikel via Twitter:
https://x.com/rutgervdnoort/status/1808728075544191028?s=46&t=6u8sLqiMi3X7E-rvxRk-XA
Volg Sid Lukkassen via Telegram: https://t.me/SidLukkassen
Sid heeft jullie steun nodig! De politiek gaat het land niet redden, schrijvers en filosofen zullen het licht brandende moeten houden met ideeën en analyses. Steun Sid via BackMe – draag bij aan deze belangrijke missie voor Nederland. Schrijf u in voor zijn nieuwsbrief!
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
