Het zal u ongetwijfeld niet zijn ontgaan de afgelopen dagen. Lili en Howick zijn de laatste dagen opeens niet meer uit het nieuws weg te denken. De twee Armeense kinderen moesten eigenlijk zaterdag het land uit worden gezet. Echter, de de afgelopen week gaat het alleen maar over de voors en tegen in deze kwestie. De moeder had bij aankomst in 2008 het één en ander bij elkaar gelogen. Zaterdag zou de uitzetting plaats vinden, de kinderen waren echter weer weggelopen.
De politie heeft zelfs hulp gevraagd in de zoektocht naar de twee. Deze zaak was voor de moraalridders natuurlijk perfect; de zieligheidsindustrie draait hierdoor overuren. Peter R. de Vries moest ook weer eens laten zien dat hij een moraalridder eerste klas is. Volgens hem is iemand die de twee kinderen aangeeft direct een NSB’er. Opmerkelijk, zo’n uitspraak; het lijkt net of hij tegen de uitvoering van ons rechtstelsel is.
Niet zomaar rechtvaardigheid; sociale rechtvaardigheid
Ineens zien we hordes moraalmilitanten, deug- en Gutmenschen prediken om de wet te negeren en te vallen voor ‘rechtvaardigheid’. De enige ware Jessias mocht ook zijn zegje doen voor politiek correct Nederland; deze kwestie gaat immers natuurlijk eerder over het feel good-element – niet over het naleven van de wet.
Het blijft absurd hoe politiek correct Nederland de kant kiest van de moeder van Lili en Howick, terwijl allang bekend is dat zij heeft gelogen en bleef procederen om meer aandacht en geld te genereren. De zieligheidsindustrie en de asielindustrie blijven met deze kwestie gewoon geld verdienen, en voor deugbehoeftigen is het een mooie gelegenheid om (gratuite) sociaal welgevallige berichten te plaatsen op social media.
Iedereen wint. (behalve de rechtsstaat)
Nuances
Er zijn echter er wel nuances te noemen in deze hele soap. Het voornaamste punt dat we horen is dat beide kinderen al zeer geaard zijn hier in Nederland. Ze kwamen 10 jaar geleden immers als jonge peuters naar Nederland. Kinderrechtenorganisaties scharen zich achter de kwestie omdat ze menen dat het vreemdelingenrecht hierin tekortschiet. De twee kinderen zijn namelijk opgegroeid hier in Nederland en in Armenië zullen ze tussen schip en wal raken. De kinderen spreken bijvoorbeeld geen Armeens en ze zijn de dupe van de ellende van het tijdrekken door het keer op keer procederen door de moeder. Ook schijnt de moeder psychische problemen te hebben en acht men het dus niet verstandig om de kinderen onder haar toezicht te plaatsen.
Voors en tegens
De voorstanders hebben gelijk gekregen, de twee mogen blijven in Nederland. Dit doet zeker niet af aan de argumenten van critici. De kritische geluiden verdedigen immers onze rechtstaat. De staatssecretaris heeft gebruikt gemaakt van zijn discretionaire bevoegdheid, wat de rechtsorde aantast. Dit houdt in dat de staatssecretaris in ‘concrete gevallen’ naar eigen inzicht een besluit mag nemen. Hij maakt hier dus een individuele beslissing. Deze actie betekent dus ook dat het loont om de media op te zoeken in plaats van naar de rechtbank te gaan. Dit heeft een verzwakkend effect op de rechtsgang en -staat. De publieke opinie staat bij deze zaak (en zaken in de toekomst) dus in zekere zin boven de rechtspraak.
Hierop aansluitend is meteen de kritiek op ons huidige asielsysteem duidelijk zichtbaar. Asielzoekers kunnen in Nederland oneindig blijven procederen, waardoor uitzetting kan worden vertraagd en zelfs uiteindelijk niet doorgaat. Deze gang van zaken maakt ook dat men de tijd krijgt om media-aandacht te genereren. Dit probleem zal de overheid snel moeten oplossen, aangezien we zeker meer van deze casussen zullen tegen komen in de toekomst. De vraag die dan overblijft is of de publieke opinie of onze rechtspraak de volgende zaak gaat winnen.
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
