Het vluchtelingenkamp Moria ligt ten noordoosten van Mytilini, de hoofdstad van Lesbos, Griekenland. Het wordt al jaren overspoeld door enorme aantallen illegale migranten. Volgens InfoMigrants komt ongeveer 70% van de mensen in het kamp uit Afghanistan, maar in werkelijkheid verblijven er migranten uit meer dan 70 verschillende landen. Dit vluchtelingenkamp is tekenend voor de lamlendigheid en politieke waaghalzerij van de Europese Unie.
Door: Ton Nijhof
De situatie in het kamp is voor de gelukszoekers (‘vluchtelingen kunnen we het niet meer noemen) die vele landsgrenzen op hun ‘vlucht’ zijn gepasseerd, aanleiding geweest het kamp in brand te steken; op drie plaatsen, zo ontdekte de Griekse brandweer, is brand gesticht in het kamp. Door de harde wind kon het vuur zich snel en gemakkelijk verspreiden, waarbij de ‘vluchtelingen’ de brandweerlieden op alle mogelijke manieren probeerden te hinderen. De situatie voorafgaand aan de brand en zeker de huidige situatie, vormt voor veel Nederlandse politici de aanleiding om nog eens stevig vorm te geven aan hun goedkope ‘verheven moraal’ en aan te dringen op het instromen van nog méér van deze gelukszoekers in ons land. Op zichzelf zou dat kunnen, mits zijzelf de bekostiging voor hun rekening nemen en de vluchtelingen verdelen over de royale woonruimtes van BN-ers, die nog niet zo heel lang geleden vooraan stonden om een ‘vluchteling’ in huis te nemen. Uiteindelijk ging het om een logeerpartijtje van welgeteld een paar dagen, waarna de ‘stakkers’ schielijk weer werden teruggebracht. Buiten het zicht van de camera’s; dat spreekt uiteraard voor zich.
De problemen in de asielsector zijn niet van vandaag of gisteren. Die spelen al vanaf de tachtiger jaren van de vorige eeuw, nu al bijna veertig jaar – en dat mag de politiek zichzelf hoogst kwalijk nemen (gaan ze niet doen, maar toch). In 2015 werd de doorsnee Nederlander zich meer bewust van de asielhandel, toen de oorlog in Syrië voor een enorme instroom zorgde. Het gemiddelde publiek keek stomverbaasd toe, hoe de ‘vluchtelingen’ talloze landsgrenzen overschreden. Dat kon naar oordeel van menig Europeaan weinig te maken hebben met een vlucht voor geweld, maar meer een vlucht naar betere leefomstandigheden. Dat blijkt ook wel uit de schoorvoetend prijsgegeven cijfers. Van integratie komt niets terecht en van participatie op de arbeidsmarkt al evenmin. In tegenstelling tot de verklaringen van onze politici, bevonden zich onder de ‘vluchtelingen’ geen apothekers of wiskundigen, maar vooral ongeschoolde mensen die bovendien een diepe minachting koesteren voor de Westerse culturen. Het gratis geld en onderdak beschouwen ze eerder als rechtmatige oorlogsbuit (anfal) of belasting van de christenen (jiziya) dan als medemenselijkheid.
Dat zijn problemen die eerst moeten worden opgelost. Een land of continent dat niet in staat is dergelijke grote aantallen mensen te verwerken, zal de poort moeten sluiten en een beetje snel ook. De asielindustrie heeft echter wel belang bij een zo groot mogelijke chaos; daar verdienen de achterbannen van de linkse partijen hun geld (en dat is veel geld) en linkse politici zullen hun achterban willen verwennen met een ‘duurzaam’ inkomen. In dat licht moeten de vele oproepen tot extra opvang worden gezien, zoals van Voordewind (CU) en Van Ojik (GL). Maar in het belang van dit land, het land van herkomst en de asielzoekers zelf is het allemaal niet.
De roep om ‘barmhartigheid’ en ‘christelijke naastenliefde’ is ronduit vals. Niet één van die roepers is bereid zelf de kosten op zich te nemen, maar vindt het kennelijk normaal dat hun intense persoonlijke goedheid vooral wordt gefinancierd door de belastingbetalers. De barmhartige Samaritaan betaalde de waard van de herberg uit eigen middelen voor de overnachting en het eten van de ‘vluchteling’. Die Samaritaan zei niet: “hier heb je een vluchteling, daar red jij je verder wel mee hè? Ik ben even nieuwe aan het halen.” En dat is precies wat al die ‘Gutmenschen’ doen: ze halen problemen op, smijten het over de schutting en varen er zelf wel bij. Al te christelijk of moreel hoogstaand kunnen we dat toch niet noemen.
Het vluchtelingenprobleem moet grondig worden opgelost, maar als de UNHCR zelf al leden als Libië, Mauritanië, Soedan, Namibië en Indonesië toelaat om leiding te geven aan mogelijke verbeteringen, dan zijn die oplossingen uiteraard nog ver weg. Tot tevredenheid van de asielindustrie kennelijk…
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
