Dit artikel is een mirror van het artikel op TPO, dat ik met alle liefde de primeur gun op dit werk. Om mij moverende redenen kan ik daar helaas niet naar verwijzen.
Op dit moment is er consternatie ontstaan over mijn deelname aan een KIRAC productie die o.a. op 27 oktober in De Balie zal of zou worden vertoond. De ophef is begrijpelijk. Nadrukkelijk heb ik mij teruggetrokken uit het project, geen toestemming gegeven (vooraf of achteraf) voor het gebruik van de beelden en ben geschrokken van de wijze waarop de productie tot stand is gekomen.
Kirac heeft mijn verklaring hierover aangegrepen om critici van de film de les te lezen, en als aanleiding om mij nog eens te pushen om naar de vertoning te komen. Dit is uitdrukkelijk niet mijn bedoeling. “Je hebt je kracht hervonden!” aldus Kate Sinha. Mooi. Dus ook de kracht om de wereld duidelijk te maken, waarom het afgrijselijk is wat hier gebeurt.
Aanvankelijk wilde ik volstaan met wat ik elders heb gezegd. Maar een niet nader te noemen rechtsfilosoof meldde dat de directeur van De Balie “een door Sid ondertekende verklaring” zou hebben gezien, waarin ik toestemming zou geven voor publicatie van beelden. Zo’n document bestaat niet. De rechtsfilosoof vat dit op als “de zoveelste grensoverschrijdende postmoderne grap”.
Nadat ik dit had aangegeven, kwam De Balie voor een keuze te staan. Óf zij zouden willens en wetens een film publiceren waarvan men weet dat ik er niet achter sta en er geen toestemming voor heb gegeven. Óf hun verhaal zou zijn dat Kirac tegen hen over mijn toestemming heeft gelogen, en de film niet publiceren. Na enige aandrang gaven zij toe dat een dergelijk document nooit is gezien. Het straalt niet goed af op De Balie dat een dergelijk document is aangehaald, gezien media hebben gerapporteerd dat ondergetekende in de film zelf al zegt dat de beelden niet mogen worden gebruikt.
Voor ondergetekende is het een lose-lose scenario. Cancelt De Balie die film, dan maakt het hem alleen maar interessanter. Kirac zal in de rol gaan van de getormenteerde kunstenaars vechtend tegen de verdrukking.
Gaat De Balie door met die film, dan vestigt dit het precedent dat het helemaal okay is om dit iemand aan te doen én krijgt die film een soort artistiek cachet.
Hoewel ik in het verleden kritisch was op het feminisme, moet ik nu mijn erkentelijkheid uitspreken naar feministen die bij De Balie demonstreren tegen deze film. De verbinding tussen links en rechts is dan tóch tot stand gekomen, in die zin dat iedereen die bij zinnen is niets moet hebben van emotionele uitbuiting, seksuele shaming en aanverwante gedragingen die raken aan vernedering, afpersing en chantage met hulp van publieke media. Deze gang van zaken heeft wederom onderstreept dat beide geslachten – of zo u wilt alle geslachten – zich schuldig kunnen maken aan dit gedrag. Hiertegen samen opstaan is winst voor progressieven én voor conservatieven.
Dit is predator-gedrag: het misbruik maken van de emotionele kwetsbaarheid van mensen, die juist als ze een steuntje in de rug nodig hebben, nog verder de afgrond in worden getrapt. Hiervoor zijn ook een paar politici verantwoordelijk, die het krukje onder uw auteur vandaan trapten toen ik al met de nek in de strop hing. Daarna nam ik Kirac in vertrouwen, maar Kirac trok het lijk uiteen en stalde de stukken publiekelijk ten toon voor beschimping en hoongelach.
Zoals ik mailde aan Chris Aalberts, was ik al heel lang niet de sterkste versie van mezelf. Verlamd door stressklachten en depressieve gevoelens wilde ik de hele episode achter me laten, terwijl Kirac bleef sarren in de media. Maar nu mijn nieuwe vriendin van mij houdt, vind ik de kracht om terug te vechten tegen deze bullshit en mijn kant van de zaak te belichten. Zij bekeek de trailer en concludeerde: “Het is én slecht acteerwerk én slechte smaak, maar schokkend is het zeker niet.”
Op de dag zelf en naderhand zijn er zaken bovengekomen die in samenhang mijn aanvankelijke negatieve gevoel over de opnamemiddag hebben verergerd. Na een uitbarsting werd gediagnosticeerd dat Jini “borderline” zou hebben. Tarik zei letterlijk dat ze “geen linkse vrouw is” en door hem “in de prostitutie is beland”. Ook zou ze verwikkeld zijn in een rechtszaak waarin zij beschuldigd wordt van seksueel grensoverschrijdend gedrag, en een onlyfans account uitbaten voor commerciële doeleinden.
Over sommige van deze zaken had ik me best heen willen zetten, om haar te ontmoeten als persoon tot persoon. Want ik had dus niets over haar gegoogled en dat raakt precies aan mijn motivatie om – op aanraden van een vriendin – überhaupt contact met haar te leggen. Mensen worden wel vaker beschuldigd en het hoeft niet per se waar te zijn. Uit het totaalplaatje van bovengenoemde zaken stijgt echter een sfeer op van onoprechtheid die me een slecht gevoel gaf bij dit project en waardoor ik geen toestemming gaf om beelden te publiceren. Het feit dat ik kwam om Jini te ontmoeten en achteraf alleen nog hoorde van Tarik, Stefan en Kate, bevestigt mijn vermoedens. Als Jini onschuldig is en die ex haar onterecht beschuldigt, dan doet het de beeldvorming geen goed dat ze zich leent voor dit project.
Op het laatst kreeg ik dan bericht dat een zekere orale dienstverlening werd aangeboden als ik naar de première zou gaan. Maar nu publiekelijk letterlijk was gezegd dat ik zou worden “opgeofferd” (waarover spoedig meer), plus het feit dat ik in het buitenland ben voor een medische behandeling tegen aanhoudende nekklachten veroorzaakt door een overdosis stress, moest ik die eer passeren. Sowieso twijfelde ik door de geraffineerde wijze waarop dingen eerder waren gegaan, of Jini’s bericht wel écht door Jini was opgesteld, en niet door Kate en Tarik. Ik heb er spijt van dat ik onder druk van de aanwezigen ben overgehaald om met haar aan de slag te gaan, en er niet meer ontmoetingen aan vooraf liet gaan om haar persoonlijk te leren kennen, zoals ik van plan was.
Dan over mijn aanvankelijke overweging om het project te verkennen: zoveel mensen hebben een beeld over mij op basis van wat anderen ooit in de media hebben geschreven of gezegd. Wie je bent als mens, wordt niet meer gezien. Maar ik dacht: al die lagen van media beeldvorming, hoe mensen denken over mij, daar kan ik aan voorbijgaan door elkaar als ‘links’ en als ‘rechts’ persoon te ontmoeten. Dan voelt het voor mij toch alsof het is bewezen dat er meer is dan alleen dat media frame. Als ik nu met haar een authentieke verbinding kan voelen, dan blijkt dat het ook nog mogelijk is voor een linkse vrouw om mij te zien als mens, dat de heelheid van de mens aanvaarding kan vinden voorbij die media frames.
Zoals gezegd had ik bewust niets op internet opgezocht over haar. Want dan zou je het internet laten beïnvloeden hoe je over iemand denkt – ik wilde juist een authentieke ontmoeting. Op advies van een wederzijdse vriendin maakte ik zodoende een afspraak met Jini, die ogenschijnlijk zelfstandig een kunstproject was gestart. In de veronderstelling dat zij als zelfstandig kunstenares oprechte belangstelling had voor de thematiek. Daar aangekomen bleek er dus een heel team omheen.
In mijn werk besteed ik ruim aandacht aan controversiële thema’s en doe ik onderzoek naar allerlei opvattingen over seksualiteit. In Levenslust en doodsdrift onderzocht ik onder meer de seksrechten van autisten. De meeste mensen zullen mij kennen van mijn uitgesproken politieke publicaties. Ik blijf het belangrijk vinden om mezelf open te stellen voor mensen van andere politieke richtingen en sta nadrukkelijk open voor projecten die tegenstellingen verkennen. De intentie was niet om een ‘echte’ pornofilm te maken maar eerst een gesprek te voeren over haar beweegredenen achter het project en dan stapsgewijs te ontdekken hoe ver we daarin zouden willen gaan.
Uit de handelingen die volgden bleek dit nadrukkelijk niet de intentie te zijn van het aanwezige team, die direct beelden wilden schieten. Het was een impulsieve actie om dit een kans te geven. Achteraf gezien had ik mijn grenzen moeten bewaken en niet moeten toegeven aan de druk. Ik heb ter plekke kenbaar gemaakt bij deze aanpak een slecht gevoel te hebben. Om een vergelijking te trekken: als u me een idee voorlegt van een gewaagd experimenteel artikel, en ik denk na een paar alinea’s, “dit is hem toch niet”, dan ga ik er niet vanuit dat u de snippers alsnog publiceert. En dan zegt: “Ja maar het was mijn blaadje waarop je het schreef.”
Zodoende werd het product van mijn wanhoop het werktuig van hun hoop. Zonder dat ik hierin werd gekend, verschenen er vooraankondigingen over mij. Hieruit bleek dat de beelden gebruikt werden om mij in een hoek te drukken op een wijze die voor mij beschadigend is.
In de volle wetenschap van de nare gevoelens die ik overhield aan de opnamemiddag heeft Kirac nadien een mediafeit geschapen. Toen werd het verhaal: werk er nu maar aan mee, het kan er alleen maar slechter voor je uit komen te zien. Nu heb je nog een kans om ook je goede kanten te laten zien. Je nieuwsgierigheid, je openheid, je lef.
En ik bleef maar wijzen op mijn stressklachten en dat ik door hun project, maar ook door andere zaken waarover ik uitgebreid met hen gesproken heb, zeer in de put zat en dat ik absoluut niet de kracht had om er nog wat van te maken. En dat ik mij vanwege stress en mentale klachten moest terugtrekken.
Ter onderstreping van het voorgaande, wilde Wierd Duk mij een citaat voorleggen waarin Stefan Ruitenbeek zegt dat hij mij “gaat opofferen ter wille van de kunst”. Om stress te voorkomen heb ik het niet bekeken, maar als het klopt dan kan ik alleen maar zeggen dat uit het verleden blijkt dat je met niet-linkse mensen bijna alles kan maken. Wel wil ik hier uitdrukkelijk opmerken dat volgens mij, Kiracs handelingen in deze zaak niet politiek gemotiveerd zijn. Ze zullen zichzelf zien als ‘martelaren voor de kunst’ waarvoor alles is geoorloofd. Ik heb hen geen toestemming gegeven om de beelden te gebruiken. Met hen ruzie maken daarover voedt slechts hun missiegevoel en mijn stressniveau.
Door gezondheidsklachten ben ik momenteel niet in de gelegenheid om in persoon de discussie aan te gaan omdat ik rust moet houden. Dat mijn afwezigheid is misbruikt om mij opzettelijk te schaden is verdrietig. Het overschrijden van meerdere juridische en morele grenzen is dat evenzeer. Dat er media zijn die hieraan meewerken zal een kenmerk zijn van deze tijd. Zoals ik elders aangaf dient dit enkel de agenda van zij die bijzaken aangrijpen om de aandacht af te leiden van hoofdzaken.
Afgelopen dagen ontving ik veel berichten van journalisten, vrienden en (politieke) opponenten die hun verbazing uitspreken over de gang van zaken. Kunst, vrijheid van meningsuiting en maatschappelijk debat gaan mij aan het hart. Dat maakt dat ik deze werkwijze nog meer betreur.
Steun Sid Lukkassen via BackMe: https://sidlukkassen.backme.org/
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
