In augustus werd onze ‘favoriete’ politica ook al door de Democraten uit de mottenballen gehaald; Madeleine Albright bood ons in deze warrige tijden weer uitstekende inzichten. De oude rot van de Democraten heeft namelijk een boek geschreven – waarschijnlijk wordt het net zo’n flop als het boek van Hillary – getiteld ‘Fascisme, een waarschuwing’. Het boek gaat over de drang naar illiberale staten en autocratisch bestuur. Ze schrijft zelfs: “Als we fascisme beschouwen als een wond uit het verleden die bijna was geheeld, is Trump in het Witte Huis zoiets als het verband losrukken en aan de korst krabben.”
Wat een opmerkelijke vergelijking, volgens mij hebben we nog niet eerder de framing gezien van Trump als (neo)fascist – oh, wacht. Pas maar een paar duizend keer.
Het boek zelf brengt niks nieuws aan de horizon. Albright haalt onderzoek aan waarin ze laat zien dat overal – voornamelijk Europa – een belangstelling ontstaat voor autocratische regeringsvormen. Wat ze nauwelijks benoemt is hoe de opkomst van illiberale staten – staten die intolerant zijn naar intolerante mensen – samenhangt met het open grenzen-beleid en de culturele zelfhaat van de EU. Albright beschrijft in haar boek hoe je een fascistische leider herkent: iemand die zich identificeert met een hele natie of groep, iemand die zich niet bekommert om burgers buiten deze groep en bereid is om met elk middel het doel te bereiken – inclusief geweld. Ze dekt wel alvast zichzelf enigszins in door te zeggen dat weinig moderne leiders alle facetten van het fascisme belichamen.
Ze gaat maar kort in op de mankementen van de EU die wellicht leiden tot de opkomst van illiberale democratieën. Wat ze voornamelijk beschrijft is dat we in een tijd terecht zijn gekomen waarin we het taboe rondom Auschwitz doorbreken. Dit taboe houdt in: nationalisme, groepsdenken en racisme. Zeer pijnlijk, deze vergelijking. Het gebruiken van dergelijke anachronismen (nationalisme = fascisme & genocide) helpt niet mee aan de historische correctheid, te meer omdat Albright en het Clinton-legioen binnen de Democratische Partij zelf ook enorm aan groepsdenken doen – Wij, de onderdrukte, en Zij, de onderdrukkers. De verkiezingen zijn natuurlijk aangebroken en de ideologische messen moeten worden geslepen; vandaar dat een politiek fossiel als Albright maar weer uit de kast wordt gehaald, in de hoop iets van media-aandacht te genereren. Eén ding kunnen we wel stellen: dit boek is geen boeiende toevoeging aan enig debat en zal binnen de kortste keren ook wel in de ramsj-bak van uw lokale boekenboer te vinden zijn.
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
