Na de ophef die Arnon Grünberg met zijn totaal misplaatste frase in een verder fraaie 4 mei toespraak veroorzaakte, leekt het Op1 tijd te worden om de linkse rijen te sluiten met een discussie waarin Grünberg met een aantal medestanders tegenover de alleen opererende politicus Joost Eerdmans werd geplaatst. Een helaas onzuivere manier van gedachtenuitwisseling onder de hoede van een flinke som belastinggeld, waar Eerdmans zich desondanks knap staande onder hield.
De vergelijking van Marokkanen in Nederland Anno nu en de Joden in de Tweede Wereldoorlog is niet fraai en ondoordacht. Daarover heeft David Pinto ook al het nodige geschreven. Maar met welke reden heeft Grünberg eigenlijk een nationaliteit willen koppelen aan een ras? Het is van eenzelfde creativiteit die de rechtbank ook hanteerde in de blinde ambitie om Geert Wilders te veroordelen voor de ‘Minder, minder, minder’ uitspraak. Klaarblijkelijk is er bij verschillende echelons in onze samenleving de onbedwingbare behoefte om degenen die slecht scoren in de verschillende lijstjes in bescherming te nemen. In het beste geval doen zij dat inderdaad in de ambitie om te voorkomen dat merkwaardige figuren met vreemde snorretjes en kittige SM-paradepakjes vat op de maatschappij krijgen en aan een soort van ‘ausradieren’ beginnen te denken.
Er is echter ook een slechte variant op dat thema en die houdt in dat we dan werkelijk niets meer kunnen benoemen wat te maken kan hebben met bepaalde overtuigingen of een zekere culturele achtergrond. In feite stelt men voor om de negatieve kanten van overtuigingen en culturele achtergronden uitsluitend nog te benoemen als die toegeschreven kunnen worden aan witte of Joodse mensen. Kennelijk geldt dan geen voorbehoud meer en kan stigmatisering zelfs op enorme bijval rekenen. Joden, katholieken of protestanten (Staphorst!) of plattelandse typetjes kunnen moeiteloos gepersifleerd worden en niemand heeft er moeite mee. Zo hoort het ook, maar probeer het eens met moslims of gekleurde mensen en er worden moordaanslagen gepland en uitgevoerd, of ‘actiegroepen’ die, klapwiekend van de subsidie, onschuldige kinderfeesten van de lijst cultuurmonumenten willen schrappen.
Het niet meer benoemen, goedpraten, uitwissen, apart zetten en normaal maken van de zware maatschappelijke thema’s is precies wat Eerdmans duidelijk maakte, terwijl hem ter plekke werd verweten het omgekeerde te doen. Een arts die zijn aan een ernstige en dodelijk longziekte lijdende patiënt echter voorhoudt dat het ‘slechts een gewoon griepje betreft’ is niet meer bezig met zijn eigenlijke plichtsuitoefening. Die is slechts bezig met pappen, nathouden en het vervaardigen van pittige rekeningen, maar geneest uiteindelijk niemand. Worden er eens in arren moede aan- of opmerkingen gemaakt die langs de rand scheren in een meer filosofische discussie, dan zijn de hulptroepen van Grünberg c.s. paraat om onmiddellijk in te grijpen met een selectieve greep teneinde een gezond mens doodziek te verklaren of andere maatregelen te doen treffen.
Het is nu echter precies dat vergoelijken wat ruimte geeft aan sentimenten die verder gaan dan wat nog betamelijk is. Het geeft ruimte aan de roep om keiharde represailles vanuit de groepen die het hardst door de veelgeroemde ‘diversiteit’ worden getroffen. Zij zijn moeiteloos te vinden in wijken die overspoeld worden door cultuurverrijking en etnische pluriformiteit, waar van ‘samen-leving’ al geruime tijd geen sprake meer is. Culturen en religies die, met beroep op ‘vrijheid’ complete wijken willen dwingen te voldoen aan eisen die in de gebieden van herkomst kennelijk de norm zijn, maar die uiteindelijk ook hebben veroorzaakt dat zij hun heil desondanks elders zochten, namelijk hier. Kennelijk mag door bezorgde Nederlanders als Eerdmans niet gezegd worden dat sommige van die culturen en religies compleet achterhaald zijn; die niet in deze tijd en niet in de Westerse notie van moderniteit passen. Dat we als succesvolle, moderne samenleving zelf de norm moeten stellen en die niet laten reduceren tot het achterhaalde concept van niet succesvolle maatschappijen en culturen.
Het voor de subsidieslurpende Linkse Kerk nuttige effect van hun – eveneens zwaar gesubsidieerde – propagandazenders wordt duidelijk uit de ophef die een omroep als ON! nu meemaakt. Het is een verschil van bij benadering 800 miljoen euro aan subsidie-inkomsten die vooral worden aangewend om andere geluiden het leven zo zuur mogelijk te maken. De minste of geringste uitglijder wordt onmiddellijk uitvergroot tot zodanige proporties dat een immense imagoschade optreedt. Pang: weer een concurrent minder…
Maar wie schoot er nu eigenlijk echt met scherp: de rechtse Pim Fortuyn of de linkse Volkert van der Graaf? Was Hitler nu chef van de ‘Nationaalsocialistische Duitse Arbeiderspartij’ of van de ‘Nationaal-liberale Duitse Volkspartij’?
En ten slotte voor de hoofdprijs: et tu, Brute?
——————–
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
