We leven in een vreemde tijd. Een tijd waarin de waarheid rekbaar blijkt en de realiteit grofweg opgesplitst kan worden in de objectieve, feitelijke realiteit en de opgedrongen, gemaakte realiteit™.

Een bijdrage van: Debby Vorstenbosch

Nog nooit in de geschiedenis is het zo makkelijk geweest om met een beetje eigen onderzoek te begrijpen dat overheden, geholpen door mainstream media, de waarheid vervormen, verdraaien of verbergen en hierdoor een gewenste realiteit creëren. Tegelijkertijd is er nog nooit zo veel strijd over geweest. Realiteit™ lijkt de overhand te hebben, maar niets is wat het lijkt. Chaos heerst.

Diverse realiteit

Toch lijkt realiteit diverser dan dat: ieder mens heeft een eigen realiteit, een eigen waarheid, gebaseerd op hun ervaringen, kennis en geloven. Deze persoonlijke, individuele realiteiten vullen elkaar vaak aan, schuren soms, maar kunnen eigenlijk prima langs elkaar bestaan. Tot vorig jaar.[1] Mensen zijn blind geworden voor de realiteit van anderen. Het officiële narratief werkt zo polariserend dat men inmiddels probeert elkaars waarheid te bestrijden in plaats van elkaars waarheid te begrijpen.

Wat bedoel ik daar mee?

• Een huisarts die begin 2020 al bijna overwerkt was en in het voorjaar letterlijk bij ziekenhuizen moest leuren met haar doodzieke patiënten heeft het begin van de coronacrisis als verschrikkelijk ervaren. Zij zag in maatregelen als lockdowns de enige manier om de zorg voor haar patiënten te garanderen.
• Een vrouw die haar moeder heeft zien lijden aan de beademing en vervolgens niet bij het sterven aanwezig mocht zijn, wil dat niemand dit ook mee moet maken. Dat haar moeder ver van gezond was speelt op dat moment geen rol. Het gaat om de pijn die ze heeft gehad en gezien.
• Een man met zeer zwakke gezondheid is terecht bang om ziek te worden, isoleert zichzelf en vraagt mensen afstand te houden en weg te blijven als ze verkouden zijn, om zichzelf te beschermen. Hij voelt zich veiliger wanneer er coronamaatregelen gehanteerd worden.

Bovenstaande ervaringen zijn echt. Dat is hun realiteit en dat is hun waarheid. Zij staan achter de lockdowns en andere maatregelen en zijn mede door de berichtgeving van de media niet of amper in staat om verder te kijken dan hun eigen ervaringen. Het officiële narratief voorziet hun werkelijkheid van context wat al deze narigheid verklaart. Waarom zouden ze daaraan twijfelen?

Andere realiteit

Maar hun realiteit gaat prima samen met de realiteit van mensen aan de andere kant van het spectrum.

• Een moeder maakt zich zorgen om haar depressieve dochter, die wegens de lockdown thuis online lessen moet volgen. De dochter heeft haar vrienden al weken niet meer gezien en brengt bijna al haar tijd door op haar kamer kijkend naar een scherm. De moeder begrijpt niet waarom haar gezonde dochter niet gewoon naar school kan.
• Een horecaondernemer moet voor de tweede keer zijn restaurant sluiten. Tijdens de eerste lockdown heeft hij bijna al zijn spaargeld gebruikt om te blijven bestaan. In de periode dat hij open was kon hij vanwege de restricties niet genoeg winst maken om zijn reserves aan te vullen. Hij is de wanhoop nabij en weet niet hoe lang hij nog zijn kosten kan betalen.
• Een bejaardenverzorgster ziet met lede ogen aan hoe het beleid dat bedoeld is om zwakkere, oudere mensen te beschermen, juist leidt tot meer lijden in deze groep mensen. Dementerende mensen krijgen amper tot geen bezoek meer, waardoor ze sneller achteruit gaan. Velen leven in angst omdat ze de mondkapjes niet begrijpen. Sommigen denken dat het weer oorlog is.

Mijn realiteit? De eerste paar weken nam ik het serieus, net zoals de meesten. Maar ik zag geen (ernstig) zieken en zag niemand sterven aan corona. Ik ging op onderzoek uit, keek naar alle data die ik kon vinden en onderzocht o.a. waarom de zorg afgeschaald werd terwijl de bevolking elk jaar toeneemt en vergrijst. Ik concludeerde dat er geen sprake was van een pandemie die deze maatregelen rechtvaardigde. Ook dit is de realiteit. Dit is mijn waarheid.

“Mensen kunnen moeilijk voorbij
hun eigen waarheid kijken”

Alle individuele realiteiten zijn waar. Zijn echt. Zijn even belangrijk. Doordat het narratief in de media zwart-wit en goed-slecht is geworden, kunnen mensen moeilijk voorbij hun eigen waarheid kijken. Het is van groot belang om mensen te laten zien dat naast hun ervaringen, hun waarheid, er ook andere kunnen zijn. En belangrijk, dat die niet hun eigen waarheid ongeldig maken. Natuurlijk wordt de huisarts boos als je zegt dat er geen probleem is, zij heeft de pech gehad veel ernstig zieke patiënten te mogen ontvangen in haar praktijk en kon het amper aan. Natuurlijk wordt de inmiddels failliete horecaondernemer boos, als je zegt dat we “het voor elkaar” doen. Zijn bestaan deed er blijkbaar niet toe.

Media en overheden houden deze tweestrijd in stand.

Hoe anders zou de wereld nu zijn als de media wél zouden pogen de objectieve realiteit te beschrijven en daarbij de overheid écht zou controleren? Dan zou de huisarts wellicht denken dat haar verschrikkelijke ervaring komt door het afschalen van de zorg en zich mogelijk daarover gaan uitspreken. Dan zou de vrouw waardig afscheid hebben kunnen nemen van haar moeder. Dan zou de man met de zwakke gezondheid niet bang hoeven zijn van gezonde mensen zonder klachten. Dan was de dochter niet depressief geworden en zou de horeca ondernemer niet failliet zijn. Dan hoefden sommige dementerende ouderen niet maanden in angst te leven.

Verdeelde samenleving

Nee, sterker nog, dan waren we ons waarschijnlijk niet eens bewust geweest van een enkel probleem dat de hele samenleving in de ban zou houden en tot op het bot zou verdelen. Dan hadden we nog steeds allemaal onze eigen realiteit, maar zou niemand elkaars waarheid zo hard bestrijden.

Ik hoop dat we dat punt ooit bereiken. Of, misschien beter, dat we massaal de media gaan wantrouwen, dan zijn we ook niet afhankelijk van de objectiviteit van journalisten. Maar vooralsnog lijken we niets te leren van onze geschiedenis.

*****

[1] Natuurlijk beïnvloedt het officiële narratief al veel langer wat mensen zien als hun realiteit. Propaganda is van alle tijden en hoewel er absoluut onafhankelijke en integere journalisten zijn, is de werkelijkheid dat de media al minimaal een eeuw wordt ingezet om de massa te beïnvloeden. “Babes on Bayonets” is een mooi voorbeeld uit 1915. Maar zo’n extreme verdeeldheid in de bevolking tussen twee realiteiten zoals we die nu zien is – gezien vanuit mijn beperkte historische kennis – behoorlijk uniek.

——————–

 

Delen via

Lees ook

• Slegs vir ingeënt
• Nep-banken

Andere artikelen