Dit is een bijdrage van Armand Sağ
Afgelopen week zijn we gebleven bij de omslag sinds 1963, waarbij de maatschappij te maken heeft gehad met agressieve vrouwenlobby’s. Hierdoor is er een tendens ontstaan waarbij mensen zich afzetten tegen vaders, wat psycholoog Frank Koerselman “ontvadering”[1] noemt, maar zich tegelijk inzetten voor wat kinderpsychologe Marga Akkerman “moederverering”[2] noemt.
Dit heeft ertoe geleid dat, na scheidingen, in de praktijk een vader een omgangsregeling met zijn kind of kinderen krijgt van één uur per twee weken. Dit is vaak nog onder begeleiding van een jeugdzorgmedewerker. Dit is niet omdat die man een slechte vader is, een strafblad heeft, óf omdat hij verdacht is van een eventueel misdrijf. Nee: het is de standaard in Nederland. Wat hierdoor gebeurt, is dat met een contact van eens per twee weken, het kind vervreemd raakt van zijn of haar vader.
Dit lijkt me een zorgwekkende ontwikkeling, maar vanwege de heersende cultuur van ontvadering en moederverering wordt dit niet erkent. En dat, terwijl uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat alleen contact tussen vaders en kinderen een invloed heeft op de mentale gezondheid en het zelfbeeld van het kind.[3] Moeders blijken, in vergelijking tot vaders, een verwaarloosbare impact te hebben op de mentale gezondheid en het sterke zelfbeeld van kinderen.
Met andere woorden: een vader is op dat gebied veel belangrijker in het leven van de kinderen dan een moeder. Dit wordt ook bevestigd door Charles Opondo van Oxford University in zijn onderzoek onder 10.044 kinderen.[4] Deze kinderen, waarvan een controlegroep ook nog beide ouders had in een getrouwde setting, werd gevraagd het contact met hun ouders een eindcijfer te geven alsmede om hun eigen leven een eindcijfer te geven. Wat bleek? In het onderzoek geven kinderen de tijd die ze doorbrengen met hun vader een hoger cijfer dan de tijd die ze doorbrengen met hun moeder en hierop aansluitend krijgt hun eigen leven eveneens een hoger eindcijfer naar mate de kinderen meer tijd doorbrengen met hun vader.
Er is dus een direct causaal verband tussen de tijd die een kind spendeert met zijn vader, en het geluk van het kind. In het algemeen geldt: hoe groter de rol van papa in het leven van het kind, hoe gelukkiger het kind.[5] Frappant genoeg had de tijd die de kinderen doorbrengen met hun moeder geen significante impact op het eindcijfer die het kind gaf aan zijn leven.
Toch stelt het ‘Rapport van de Staatscommissie her-ijking ouderschap’ uit 2016 dat vaders na de scheiding geen rol meer moeten spelen in het leven van het kind, zoals te lezen valt op pagina 93 van dit rapport: “Ook wordt vanuit de rechtspraktijk en rechtswetenschap opgemerkt dat de regeling van voortgezet gezamenlijk gezag na echtscheiding niet in het belang van het kind is.”[6] Dit staat niet op zichzelf, gelet op de uitspraken van de toenmalige vicevoorzitter van Jeugdzorg, Jan Dirk Sprokkereef (2008-2016): “Als ouders ruzie hebben, is het beter voor de kinderen om aan de moeder te worden toegewezen en minimaal of geen contact met de vader te hebben.” [7]
Dit is vooral een probleem in de Westerse samenleving, zoals Sid Lukkassen overtuigend betoogt.[8] In andere landen, zoals bijvoorbeeld Turkije of India, is de positie van de man als vader conform de waarde die het heeft in het leven van het kind. Ook in veel landen met een overheersende islamitische cultuur, staat de positie van de vader sterk. In de documentaire ‘Verstoten Vaders’, is het dan ook niet verwonderlijk dat alle drie de kwaadwillende moeders een niet-Westerse achtergrond hebben uit die regio’s. Het gaat respectievelijk om een Turkse, Tunesische, en Surinaams-Indiase vrouw.
Bij deze vrouwen, waarvan de Tunesische zelfs directrice is van een fanatieke vrouwenlobby-organisatie, komt naar voren dat ze schipperen tussen hun eigen achtergrond en cultuur (“Ik hoor loyaal/trouw aan de man te zijn”) en de extreme vrouwenlobby in de (Westerse) samenleving: “Oh wacht, in deze samenleving kan ik me ontpoppen als een vrouw die hiërarchisch ver boven de man staat.” Waar de Nederlandse vrouw dit proces geleidelijker heeft meegemaakt sinds 1963, verspreid over drie of vier generaties, heeft de vrouw met een andere afkomst dit in één generatie versneld meegekregen waardoor ze fanatieker is. Bij deze vrouwen is het zelfs nog vaak nadat ze op latere leeftijd in het bedrijfsleven met Nederlandse vrouwen in contact zijn gekomen die ze vervolgens opjut hebben om het Nederlandse systeem optimaal te benutten.
Dit is dan ook de voornaamste reden waarom onder deze groepen het gevaarlijke Malicious Mother Syndrome (in combinatie met borderline-narcisme[9]) zelfs nog vaker voorkomt.[10] Vaders hebben een kans van 45% om hun kinderen niet meer te zien na eens scheiding.[11] Bij vaders met een niet-Nederlandse achtergrond is dit zelfs ongeveer 65%, terwijl er naar schatting tussen de 1 miljoen en 1,6 miljoen kinderen zijn die één van de ouders (vrijwel altijd de vader[12]) na de scheiding niet of nauwelijks meer zien.
Dit wordt, zoals eerder gesteld, aangemoedigd door verschillende overheidsinstanties in hun rapporten en uitspraken. Op hun beurt wordt dit aangewakkerd door fanatieke vrouwenorganisaties die de twee kernpunten, ontvadering en moederverering, promoten. Het heeft geresulteerd in het feit dat bijvoorbeeld in Rotterdam en Heerlen bijna één derde van alle kinderen, dus niet alleen kinderen van gescheiden ouders, in een eenoudergezin woont; vrijwel altijd met de moeder en zonder de vader.[13]
——————–
Armand Sağ is een maatschappij-historicus met een specialisatie in de geschiedenis van het biologisch-evolutionair vaderschap en de contemporaine positie ervan in onze hedendaagse samenleving.
——————–
Lees hier deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, en deel 5.
——————–
[1] Frank Koerselman (2020), Ontvadering: Het einde van de vaderlijke autoriteit (Amsterdam, 2020).
[2] Marga Akkerman & Anne van Blijderveen (2020), ‘Kinderen worden als wraakmiddel ingezet’, op: 2doc.nl (24 maart 2020), online beschikbaar via: https://www.2doc.nl/nieuws/artikelen/artikelen/2020/verstoten-vaders.html (laatst geverifieerd op 18 mei 2020).
[3] Eivind Meland, Hans Johan Breidablik, & Frode Thuen (2019), “Divorce and conversational difficulties with parents: Impact on adolescent health and self-esteem”, in: Scandinavian Journal of Public Health, Volume: 1, Issue: 9 (December 2019), online beschikbaar via: https://www.researchgate.net/publication/337837683_Divorce_and_conversational_difficulties_with_parents_Impact_on_adolescent_health_and_self-esteem (laatst geverifieerd op 18 mei 2020).
[4] Charles Opondo, Maggie Redshaw, Emily Savage-McGlynn, & Maria A. Quigley (2016), “Father involvement in early child-rearing and behavioural outcomes in their pre-adolescent children: Evidence from the ALSPAC UK birth cohort”, in: British Medical Journal Open, Volume: 11, Issue: 6 (November 2016), pp. 1-9, online beschikbaar via: https://www.researchgate.net/publication/310651619_Father_involvement_in_early_child-rearing_and_behavioural_outcomes_in_their_pre-adolescent_children_Evidence_from_the_ALSPAC_UK_birth_cohort (laatst geverifieerd op 18 mei 2020).
[5] JM (2018), “Positieve en betrokken vader? Mentaal gezond kind!”, in: JM Ouders (19 juni 2018), online beschikbaar: https://www.jmouders.nl/positieve-en-betrokken-vader-mentaal-gezond-kind/ (laatst geverifieerd op 18 mei 2020).
[6] Staatscommissie Herijking ouderschap (2016), Kind en Ouders in de 21ste eeuw (Ministerie van Veiligheid en Justitie, 7 december 2016), pp. 643, online beschikbaar via: https://www.rijksoverheid.nl/documenten/rapporten/2016/12/07/rapport-van-de-staatsommissie-herijking-ouderschap-kind-en-ouders-in-de-21ste-eeuw (laatst geverifieerd op 18 mei 2020).
[7] Irene Zwaan (2013), ‘Bioogische vader onmisbaar voor goede ontwikkeling van kinderen’, in: Volkskrant (27 september 2013), online beschikbaar via: https://www.volkskrant.nl/columns-opinie/biologische-vader-onmisbaar-voor-goede-ontwikkeling-van-kinderen~b7736a40/ (laatst geverifieerd op 5 mei 2020).
[8] Sid Lukkassen (2015), Avondland en Identiteit (Soesterberg, 2015/2017), p. 20.
[9] Mind (2020), ‘Borderline’, op: WijZijnMind.nl (11 april 2020), online beschikbaar via: https://wijzijnmind.nl/psychische-klachten/psychipedia/borderline (laatst geverifieerd op 18 mei 2020).
[10] Ira Daniel Turkat (1995), “Divorce Related Malicious Mother Syndrome”, in: Journal of Family Violence, Volume: 10, Number: 3, pp. 253-264, online beschikbaar via: http://www.fact.on.ca/Info/pas/turkat95.htm (laatst geverifieerd op 18 mei 2020).
[11] Tegenlicht (2020), Alfamannen, op: VPRO (8 maart 2020), m. 10:50, online beschikbaar via: https://www.npostart.nl/vpro-tegenlicht/08-03-2020/VPWON_1310201 (laatst geverifieerd op 18 mei 2020).
[12] Armand Sağ (2020), Het verhaal achter ‘Verstoten Vaders’: Armand’s relaas (1), op: De Nieuwe Zuil (15 april 2020), online beschikbaar: https://denieuwezuil.nl/het-verhaal-achter-verstoten-vaders-armands-relaas-1/ (laatst geverifieerd op 18 mei 2020).
[13] RTL (2019), Steeds meer kinderen wonen in een eenoudergezin, op: RTL Nieuws (23 december 2019), online beschikbaar via: https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/nederland/artikel/4964731/steeds-meer-kinderen-wonen-een-eenoudergezin (laatst geverifieerd op 18 mei 2020).
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
