Dit is weer een bijdrage van Armand Sağ
Vorige week eindigden we bij de cijfers die elk jaar stijgen. Het percentage kinderen dat één van de ouders na een (echt)scheiding niet meer ziet, is tussen 2016 en 2018 met 15% gestegen.[1] In totaal zijn er tussen de 1 miljoen en 1,6 miljoen kinderen die één van de ouders na de scheiding niet of nauwelijks meer ziet. In ongeveer 95% van de gevallen gaat het om de vader die uit beeld verdwijnt. Een flink deel van die kinderen is zelf ook volwassen, en herleeft hetzelfde maar nu niet als verstotend kind maar als verstoten ouder.
Waarom zou een kind dat zo veel trauma’s heeft beleefd door met maar één ouder op te groeien, daarna zelf als ouder zijn eigen kinderen verstoten? Zo simpel ligt het niet. Ten eerste is een kind dat met maar één ouder is opgegroeid, getekend voor het leven. Zo is de gemiddelde leeftijd van een vrouw die seksueel actief wordt, ongeveer 18 of 19 jaar oud. Echter, als ze haar vader minder dan twee keer per week heeft gezien (een cruciaal moment) dan zakt dit al naar 14 of 15 jaar oud.
Dit komt terug in vele onderzoeken in binnen- en buitenland aangaande de effecten van vaderloos opgroeien onder meisjes.[2] Het gevolg is rationeel te verklaren: meisjes zonder een duidelijk vaderfiguur proberen deze leegte op te vullen met lichamelijke intimiteit met veelal oudere mannen om zo dat vadergemis, waar men naar hunkert als onderdeel van de primaire oerinstincten, op te vullen. Voor deze groep vervormt vaderliefde al snel tot een synoniem voor seks. Deze houding zorgt voor promiscue gedrag maar ook voor verwijdering van de traditionele gezinstoestand waardoor samengestelde gezinnen en eenoudergezinnen veel vaker voorkomen.
Anderzijds is het voor mannen, die zelf als kind zonder één van de ouders zijn opgegroeid, zo dat ze vanzelfsprekend vallen op vrouwen die op hun moeder lijken. Als hun moeder een narcist is, en last heeft van Malicious Mother Syndrome, dan is de kans ontzettend groot dat hun partner dat ook is.
Sowieso blijkt dit het geval als we zien dat 75% van de borderline-narcisten uitsluitend vrouwen betreft.[3] Psychologe en PAS-deskundige Heleen Koppejan verhaalt in haar columnreeks erg goed wat de motivaties en beweegredenen zijn van zowel moeders als vaders. Bij moeders speelt het geloof dat ze boven de vader staan, een erg grote rol. Vrouwen vinden dat ze meer recht hebben op alimentatie dan ze eigenlijk hebben, maar ook (vanwege de sentimenten binnen de maatschappij en de wraakgevoelens op de vader) dat ze meer recht hebben op het kind dan de vader.[4]
Bovenstaande situatie mondt uit in rancuneus gedrag en het Malicious Mother Syndrome.[5] Aan de andere kant hebben mannen, die zelf als kind te maken hebben gehad met een eenoudergezin, een sterke motivatie om nu koste wat het kost wel deel uit te maken van het leven van hun kind. Echter, omdat het Nederlandse rechtssysteem er niet op uit is om vaders dit recht ook te geven, resulteert dit in hevige rechtszaken waarbij de vader uiteindelijk het onderspit delft. Veel gedesillusioneerde vaders geven uiteindelijk dan noodgedwongen op, wat ook betekent dat ze alle contact met hun kinderen verliezen.[6]
Het is sinds 2009, toen de wet ‘Gelijkwaardig Ouderschap’ ingevoerd werd, alleen maar erger geworden omdat zowel politie als OM verklaarden het niet te zullen uitvoeren.[7] Dit komt voornamelijk door de moederverering en ontvadering die aanwezig zijn in de hedendaagse maatschappij.[8] Mede hierdoor is het percentage vaders dat binnen vier jaar gaat scheiden en vervolgens hun peuterkinderen niet meer zien, ruim 45% geworden.[9] In de jaren voor 2009 trokken vaders massaal Batman- en Spiderman-kostuums aan om gerechtsgebouwen te beklimmen en zo hun wanhoop en frustratie duidelijk te maken.
Deze pogingen hadden een averechts effect: de maatschappij begon hen te zien als “gekkies”. Na 2009 hebben steeds meer geëmancipeerde mannen (die voor 2009 gewoon gefrustreerd een gebouw beklommen en zich er uiteindelijk bij neerlegden), zich bereid getoond om zijn rol als vader te willen uitoefenen; desnoods via juridische wegen. Toch werkt dit ook niet, omdat rechters (door de moederverering en ontvadering) de vaders nu nog vaker wegzetten en aanwijzen als veroorzakers van de strijd na een scheiding.[10] Beide opties leiden helaas tot hetzelfde: de vader wordt uiteindelijk buiten spel gezet.
Nu er elf jaar voorbij zijn gegaan sinds de invoering van de wet ‘Gelijkwaardig Ouderschap’, kunnen we niet meer spreken van schoonheidsfoutjes. Elk jaar stijgt het aantal kinderen zonder vader.[11] Dat er vanuit Nederland zo laat een expertisecommissie wordt aangesteld, is erg ontmoedigend te noemen voor de vader. Toen in april 2020 één schaap werd doodgebeten door een wolf, werd er meteen gevraagd om een “wolvencommissie in de provincie Noord-Brabant” en in Gelderland is deze inmiddels al opgericht.[12]
Het is frappant te noemen waarom overheidsinstanties het doden van één schaap door een wolf als een immens noodgeval zien en in elke gemeente een speciaal team willen oprichten om dit tegen te gaan, maar het tegelijkertijd al decennialang geen probleem schijnen te vinden dat moeders massaal vaders buiten spel zetten en kinderen hiermee voor het leven beschadigen. Het laat zien hoe effectief vrouwenlobby’s sinds 1963 alle lagen van de samenleving hebben weten te overtuigen dat het ontbreken van de vader in het leven van een kind, geen noodgeval is.
——————–
Armand Sağ is een maatschappij-historicus met een specialisatie in de geschiedenis van het biologisch-evolutionair vaderschap en de contemporaine positie ervan in onze hedendaagse samenleving.
——————–
Lees hier deel 1, deel 2, deel 3, en deel 4.
——————–
[1] Clementine van Wijngaarden (2020), Ongezien, in: VARA, Week: 12 (16 maart 2020), p. 18.
[2] Paul Raeburn (2014), De Papa Paradox: waarom vaders wel belangrijk zijn (Uitgeverij Terra – Lannoo, Amsterdam).
[3] Mind (2020), ‘Borderline’, op: WijZijnMind.nl (11 april 2020), online beschikbaar via: https://wijzijnmind.nl/psychische-klachten/psychipedia/borderline (laatst geverifieerd op 9 mei 2020).
[4] Heleen Koppejan (2020a), Dagboek van de coalitie-moeder, op: LinkedIn (7 mei 2020), online beschikbaar via: https://www.linkedin.com/posts/heleenkoppejanluitze_lief-dagboek-van-moeder-activity-6664018588728344576-oFZx/ (laatst geverifieerd op 9 mei 2020).
[5] Ira Daniel Turkat (1995), “Divorce Related Malicious Mother Syndrome”, in: Journal of Family Violence, Volume: 10, Number: 3, pp. 253-264, online beschikbaar via: http://www.fact.on.ca/Info/pas/turkat95.htm (laatst geverifieerd op 9 mei 2020).
[6] Heleen Koppejan (2020b), Brief aan de rechtbank van een buitengesloten vader, op: LinkedIn (8 mei 2020), online beschikbaar via: https://www.linkedin.com/posts/heleenkoppejanluitze_geachte-rechter-afzender-een-buitengesloten-ugcPost-6664390888678047744-_5Zx (laatst geverifieerd op 9 mei 2020).
[7] Klaas den Tek & Benjamin de Bruijn (2020), Onderzoek: Politie en OM falen in handhaving vechtscheidingen, op: KRO-NCRV: NPO Radio 1 (24 april 2020), online beschikbaar via: https://www.nporadio1.nl/onderzoek/23284-klaas-den-tek-en-benjamin-de-bruijn (laatst geverifieerd op 9 mei 2020).
[8] Anne van Blijderveen (2020), ‘Kinderen worden als wraakmiddel ingezet’, op: 2doc.nl (24 maart 2020), online beschikbaar via: https://www.2doc.nl/nieuws/artikelen/artikelen/2020/verstoten-vaders.html (laatst geverifieerd op 9 mei 2020).
[9] Tegenlicht (2020), Alfamannen, op: VPRO (8 maart 2020), m. 10:50, online beschikbaar via: https://www.npostart.nl/vpro-tegenlicht/08-03-2020/VPWON_1310201 (laatst geverifieerd op 9 mei 2020).
[10] Frank Koerselman (2020), Ontvadering: Het einde van de vaderlijke autoriteit (Amsterdam, 2020).
[11] De Monitor (2017), Vechtscheiding, op: KRO-NCRV (29 januari 2017), online beschikbaar via: https://demonitor.kro-ncrv.nl/uitzendingen/vechtscheiding (laatst geverifieerd op 9 mei 2020).
[12] NOS (2020), Schotse hooglanders doodgebeten in Brabant, roep om bescherming tegen wolven, op: NOS.nl (27 april 2020), online beschikbaar via: https://nos.nl/artikel/2331944-schotse-hooglanders-doodgebeten-in-brabant-roep-om-bescherming-tegen-wolven.html (laatst geverifieerd op 9 mei 2020).
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
