Als er één les kan worden getrokken uit de verkiezingen van 2016, is het dat de bevolking van de VS nieuw bloed wil zien in Washington. Dit is iets wat de top van de Democratische partij echter nog niet helemaal lijkt te begrijpen. Wellicht is het hun hoge leeftijd, waardoor hun informatieve verwerkingsvermogen niet goed werkt. Of wellicht komt het doordat ze hun eigen topfuncties niet willen verliezen aan (jonge) hervormers binnen de partij.
Er zijn genoeg redenen waarom Hillary Clinton verloor in 2016. Ze was een vastgeroeste oorlogshavik, doorgeslagen in de identiteitspolitiek en sprak met enorm dedain over lagere sociale klassen (mits die blank waren). Ze genoot zeker wat populariteit tussen 2014 en 2015 als minister van Buitenlandse Zaken. Ook had ze een lange carrière binnen het politieke establishment erop zitten. Bovenop dit was ze een vrouw en ook nog eens ‘progressief’ – wat dit ook moge betekenen. Hoe progressief is een ostentatieve #MeToo en #BelieveAllWomen-steuner die de vrouwen die door man werden beschuldigd leugenaars en golddiggers noemde?
Ondanks de populariteit en bekendheid als politica die ze genoot, werd op 8 november 2016 Donald Trump verkozen tot president – en niet Hillary Clinton.
Met de deelname als presidentskandidaat voor de Democraten krijgen we met Biden een Clinton 2.0. Biden is net zo vastgeroest als Clinton in de D.C. swamp. Veel Amerikanen kozen voor Obama in 2008 – naast zijn vrijwel inhoudsloze campagne – vanwege zijn afwijzende houding t.o.v. de Irak-oorlog. Rond 2008 zagen de meeste Amerikanen wel in dat de Irakoorlog een gefaalde oorlog was. Er was nauwelijks nog iemand binnen de partij te vinden die dit mislukte avontuur publiekelijk zou verdedigen.
Trump fileerde Clinton in campagnetijd al door continu haar oorlogsagenda te benoemen. Zij stemde namelijk altijd vóór interventies in het Midden-Oosten. Echter, met Biden als kandidaat hebben de Democraten weer een prominente Irak-havik erbij, en ook Biden heeft geen excuus. Ten tijde van de Irak-oorlog zat Biden als Senator in de commissie van Buitenlandse Zaken.
Hij was niet bij machte om Bush’ agenda te stoppen of iets dergelijks, maar hij had wel zeker publiekelijk zijn beklag kunnen maken. Dat deed hij echter niet. De Democraten verwachten dat de grote expertise omtrent Buitenlandse Zaken een pluspunt is voor Biden. Dit zal echter – net als bij Clinton – een zwakte blijken te zijn.
Biden is net als Clinton de belichaming van het establishment waar de Amerikanen zo’n hekel aan hebben gekregen. Een outsider zoals Tulsi Gabbard, die terecht de oorlogsagenda van de vastgeroeste prominenten binnen haar partij aanstipt wordt direct kapot gemaakt door haar eigen linkse media. Met deze houding graaft de Democratische partij – en de daarbij horende mediakanalen – haar eigen graf voor de komende verkiezingen.
Er doen tot nu toe 20 kandidaten mee met de voorverkiezingen – een ongekend hoog aantal. Als we echter kijken naar de kandidaten zelf, zien we vooral veel leegte. Leegte, of op economisch vlak een onvervalst plat populisme wat zoals gewoonlijk ‘gratis geld’ (en hoge belastingen) belooft. De Democraten begaan weer een fout als de top van de partij een man als Biden blijft steunen tot het einde.
De man heeft zeker expertise en is sluw genoeg. Voor Clinton gold hetzelfde, maar het was niet genoeg om de vernieuwingsbeweging die Trump leidde te stoppen. Biden is ook niet bij machte om nieuwe electorale kiezers naar zich toe te trekken. Echte nieuwe geluiden, zoals die Tulsi Gabbard laat horen, maken gewoon geen kans. Een eerlijke kans voor de kandidaten om genomineerd te worden bestaat namelijk niet bij de Democraten. Dit zagen we in 2016 al en we zullen het volgend jaar weer zien.
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
