Dit artikel is geschreven door Genevieve O’Dimm.
De LGBT gemeenschap. Als je panseksueel bent of genderdysforie hebt krijg je nou eenmaal te maken met dit thema in de samenleving, linksom of rechtsom. Dit thema is in Nederland dan ook tot treurnis uitgemolken in de linkse media, evengoed als dat de LGBT-gemeenschap eeuwig uitgemolken blijft worden door het links-postmoderne identiteitspolitiekkartel.
Hoewel het van alle tijden iets is dat identiteitspolitiek wordt gemobiliseerd om politieke doelen te bereiken, zal ik me in dit artikel beperken tot de sinistere tegenstelling in wat bij BIJ1 types “Intersectioneel feminisme” – oftewel links-derdegolffeminisme heet, en hoe de LGBT-gemeenschap daar ten prooi aan valt. Want het is hoog tijd dat de olifant in de kamer benoemd wordt.
Sylvana Simons, BIJ1
Laat ik even beginnen met het feit (een feit dat me waarschijnlijk wat kritiek zal opleveren uit mijn eigen kamp) dat ik volledig voorstander ben van een soort feminisme dat eigenlijk niet meer bestaat; Non-identitair, tweedegolfsfeminisme wat sterk gericht is op gelijke rechten en gelijke socialisatie voor iedereen, en het afschaffen van sekse-specifieke wetgeving en verwachtingen. Ik vind schrijfsters als Donna Haraway en Simone de Beauvoir tot de canon van de Westerse cultuur horen, en wat een paar “geredpillde” Jordan Peterson-fans met Pepe the Frog als schermafbeelding daarvan vinden zal me werkelijk worst wezen; wie ik daardoor als lezer kwijt ben ben ik ook liever kwijt dan rijk. Maar ook Jordan Peterson heeft over dat ene ding wel gelijk als het neerkomt op het mainstream “Feminisme” van nu; een pervers fenomeen dat helemaal geen feminisme genoemd mag worden.
Maar het is precies dit “feminisme” van de intersectioneel-linkse identiteitspolitici dat vrouw-en-LGBTrechten (pun intended) verkracht. Om te begrijpen wat daarmee bedoeld wordt is een achtergrond nodig in wat deze perfide ideologie inhoudt. De term is bedacht door Kimberlé Williams Crenshaw, een civil-rightsactiviste die zich meer bezig hield met (vermeend) racisme dan met feminisme, en ras wordt bij haar dan ook veel breder getrokken dan iemands huidskleur. We kunnen eigenlijk spreken van een soort Amerikaanse Sylvana Simons uit de jaren 80. Haar theorie is simpel samengevat volgt: Hoe meer “minderheidsidentiteiten” zoals “zwart” of “gehandicapt” je hebt, hoe meer dit doorspeelt in onderdrukking. Deze onderdrukking is systemisch, en wordt gepropageerd door de samenleving, ook door mensen die niet racistisch, homofoob of seksistisch zijn. Deze identiteiten liggen op “intersectie” met elkaar. Doordat onderdrukking enkel kan worden geanalyseerd met identiteitspolitiek, is van daadwerkelijk feminisme sinds de opkomst van het “intersectioneel feminisme” dan ook geen sprake meer. Er valt best wat voor te zeggen dat de ervaringen van bijvoorbeeld zwarte vrouwen of homoseksuelen anders zijn (en misschien ook wel zieliger!) dan die van blanke vrouwen, en deze analysemethode kan best binnen de sociologie toegepast worden om individuen te begrijpen.
Wat men ook vindt van deze theorie, ze faalt jammerlijk buiten academische sociologie. De introductie van alomvattende identiteitspolitiek in de sociale beweging om misstanden jegens vrouwen of de LGBTgemeenschap recht te trekken heeft tot een olifant in de kamer geleid; Wat nou als bepaalde minderheden systematisch homoseksuelen en vrouwen onderdrukken? Bijvoorbeeld als een religie systematisch vrouwen sluiert en tot broedmachines reduceert en homoseksuelen van daken gooit? Dit benoemen kan in politiek intersectioneel feminisme natuurlijk niet. Dat zou racistisch zijn, en aangezien racisme ook gekleurde vrouwen raakt is dat automatisch seksisme… Ziet u de krankzinnigheid?
“Beste vrienden, samen tegen vrouw-en-LGBTrechten”
Het intersectioneel feminisme is dan ook vaak genoeg aangevallen, en daarmee eigenlijk ook een easy target. De focus van dit artikel ligt op wat dit betekent voor de LGBT-community, en hoe de intersectionalistische identiteitspolitici misbruik maken van de misstanden in de LGBT-community. Om dit misbruik te illustreren, bezie het volgende verhaal.
De LGBT-vlag
Petra is een 21 jaar oude lesbische transgender, geboren in Staphorst. Ze is geboren als Peter, gediagnosticeerd met genderdysforie en als gevolg van haar transgender-status en homoseksualiteit verbannen uit haar gemeenschap. Ze is ook mishandeld door haar familie; ze is haar omgeving ontsnapt, en is net begonnen met studeren aan een linkse universiteit. Petra heeft niemand; haar familie wil niks van haar weten, haar oude gemeenschap heeft het liever niet over haar. Op dit moment komt de linkse kerk, compleet met metaforische lange jas en een stapel lolly’s, om de hoek kijken. Op het moment dat Petra het meest kwetsbaar is wordt ze geïndoctrineerd: “Het is rechts wat jou dit heeft aangedaan! De Westerse cultuur haat jou! Kapitalisme onderdrukt jou! Zwarte Piet is racisme!” En natuurlijk wordt Petra gestimuleerd zo afwijkend mogelijk te worden, zodat ze afhankelijker wordt van de linkse identiteitspolitici.
Waar Petra in een gezonde samenleving als “normale” vrouw met haar vriendin een huis zou kopen, een mooie baan zou krijgen en verder geen haan zou kraaien naar haar geaardheid of karyotypisch geslacht (XY-chromosomen), wordt ze nu gestimuleerd om haar haar blauw te verven en een theatershow van zichzelf te maken door kinderen te laten huilen met Sinterklaas. Voor Petra lijkt dit mooi, gezien waar ze vandaan komt; ze heeft eindelijk een groep mensen om zich heen die haar “accepteren voor wie ze is”.
Behalve als ze PVV stemt, omdat een groep kansenparels haar in elkaar heeft geslagen omdat ze met haar vriendin over straat loopt. Want eenmaal gelokt door de pederasten kan ze niet meer terug. In de pas lopen zal ze, of het gaybashen komt van links. Op een veel hardere en meer perfide manier wordt ze door links aangepakt; waar ultraconservatief Nederland vooral niets moet weten van de LGBT-gemeenschap – wat hun goed recht is; ik hoef ook niets te weten van mensen die mij niet hoeven – ronselt links als een pedofiel kwetsbare LGBTers, en maakt deze systematisch kapot als ze niet de gehele intersectionele leer accepteren. Dit wordt nergens zo duidelijk gemaakt als met de nieuwe LGBT-vlag die de extreemlinkse identiteitspolitici ons door de strot proberen te duwen. Het moet duidelijk zijn dat de strijd tegen “racisme” er nu ook bij hoort:
De intersectionele “LGBT-vlag”
De bruine en zwarte strepen zijn toegevoegd om de LGBT-gemeenschap te distantiëren van de “racisten” die liever niet het ziekenhuis in worden geslagen door aanhangers van een homofobe machocultuur uit de woestijn. Want met ras heeft dit alles niets te maken, laat dat duidelijk zijn; De daadwerkelijke 2000 neonazi-skinheads in Nederland zijn we ook liever kwijt dan rijk. Maar voor een linkse identiteitspoliticus is religie en cultuur gelijk aan ras; Zelfs dit benoemen is al racistisch. Ik zal dan ook (ondanks het feit dat ik zelf technisch gezien een allochtoon ben) door een ruime groep (extreem)linkse commentatoren als racist worden neergezet voor dit artikel.
De Roze Leeuw is een van de weinige klassiek liberale LGBT-organisaties in Nederland. Een klein groepje rechts-realisten die van hun LGBT-status geen identiteit proberen te maken, maar zich simpelweg inzetten voor basale mensenrechten, bijvoorbeeld het recht om fysiek beschermd te worden tegen de bovengenoemde kansenparels die de Westerse verworvenheden aan hun laars lappen. Dit zorgt natuurlijk voor paniek; Als de LGBT-gemeenschap er achter zou komen dat men als homoseksueel niet per se op een boot in een leren string hoeft te dansen en niet GroenLinks of BIJ1 moet stemmen: oh wee! Daar gaat het stemvee.
Daarom is het ook niet verwonderlijk dat de homofobe en misogyne intersectionalisten de klassiek-liberale LGBTers en vrouwen meer verachten dan de machoculturen uit de woestijn. Onlangs is een feestje van de Roze Leeuw geboycot door Sylvana Simons & BIJ1, omdat er “neonazis” en “skinheads” rond zouden lopen. De Roze Leeuw zou een groep “extreem-rechtse mannen die er prat op gaat dat ze echte macho’s zijn” zijn. Het feit dat De Roze Leeuw zeer correct de vinger naar een 7e-eeuwse woestijnreligie en de daaruit volgende machocultuur wijst als het om anti-homogeweld gaat, is natuurlijk racistisch. Want de echte macho’s moeten wel beschermd worden tegen die enge, nare blanke homo’s.
Daarom zou ik aan alle leden van de LGBT-gemeenschap willen zeggen: links is uw vriend niet, en identiteitspolitiek is niet de uitkomst voor de misstanden die ons worden aangedaan. Denk aan de meest legendarische homoseksueel uit het vaderlandse verleden, die zijn vrijzinnigheid met de dood moest bekopen. Zijn bloed ligt aan de handen van de pederasten die ons nu willen verleiden over te lopen. Trap er niet in.
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
