Politici worden hooguit weggepromoveerd; veel politici wisselen – zonder gewetenspijn – volop van een functie die totaal anders is dan wat ze tot dan toe hadden en worden vervolgens lijsttrekker. Dat ze dan vervolgens falen maakt – zolang ze in het gareel van de macht lopen – niets uit.
Zie wat dat betreft de stoelendans van de ‘Pieter Omtzigt’ tegenkandidaten voor het lijsttrekkerschap bij het CDA. Zowel Wopke Hoekstra als Hugo de Jonge hebben beiden gefaald in hun politieke baantjes. Ze zijn beiden hoofdverantwoordelijk voor menselijk leed en de ontmanteling van het CDA.
Maar als ‘beloning’ is Wopke Hoekstra inmiddels echter op weg naar Brussel als lid van de Europese Commissie. Hij zal daar de afgezwakte portefeuille van Frans Timmermans overnemen.
En is Hugo de Jonge inmiddels naast minister voor Volkshuisvesting en Ruimtelijke Ordening tevens minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties.
Herstel van vertrouwen
Het is echter niet alleen de baantjescarrousel van de politieke elite zelf die de wenkbrauwen doen fronsen. Bij de VVD hebben ze in hun verkiezingsprogramma de spreidingswet en een snelle invoering van stikstofbeleid laten vallen.
Terwijl voorvechters daarvan op nummer 4 (Eric van den Burg heeft gevochten voor de spreidingswet) en nummer 5 (Christianne van der Wal – Zeggelink) staan. Wat is dan nog geloofwaardig?
Daar komt bij dat het aantal politieke transfers en verrassende namen op de verschillende kandidatenlijsten groot is. En lijsttrekkers geven op voorhand aan zelf niet de kandidaat premier te willen zijn. Dat dit wordt gezegd is mooi. Immers, je wordt gekozen als volksvertegenwoordiger.
Een goede volksvertegenwoordiger zijn, is geen garantie dat jij ook een goede premier bent. Dat inderdaad een controlerende rol in de Tweede Kamer niet beter is. De praatprogramma’s hebben er hun handen vol aan de komende tijd. Of het echter help in het herstel van vertrouwen vraag ik me af.
Wat betreft de praat- en verkiezingsprogramma’s. Pieter Omtzigt, dé man als het gaat om herstel van vertrouwen in de politiek zegt daarover: ‘Heel veel lijsttrekkers die in oneliners van 20 seconden over een onderwerp spreken: dat leidt niet tot helderheid en niet tot oplossingen voor de problemen in ons land.’ Liever voert hij langere gesprekken, in kleinere gezelschappen.
Is onaantastbaar het nieuwe soeverein?
Soms vraag ik me af of het niet juist de ongenaakbaarheid is die Pieter Omtzigt interessant maakt voor de kiezer. Want ga maar na, zijn kieslijst en programma is niet geheel bekend. Het is niet eens duidelijk of hij – in welke / of in alle – kiesdistricten meedoet.
Naar mijn mening is Pieter Omtzigt, naast de beste volksvertegenwoordiger met de meeste dossierkennis, op basis van mijn waarnemingen in politiek opzicht vooral socialist en globalist. Maar dan wel een socialist / globalist met – voor ‘het volk’ – het hart op de goede plek.
Politiek verrast hij echter wel eens met uitspraken zoals in zijn derde Binnenhof Rede. Daarin geeft Omtzigt aan dat een totalitaire staat volgens de politicus “dichterbij is dan velen denken”. Zelfs in westerse democratieën’. De Nederlandse overheid is op verschillende momenten ‘uit de bocht gevlogen’ met dataverzameling en grondrechten.
Ik vraag me op zo’n moment af; wat als een ‘rechts’ politicus dit zou zeggen!?
Wat hebben WIJ nog aan de overheid…?
Voor ONS is de huidige overheid er ook een die de vele crisissen van dit moment heeft veroorzaakt, ze niet oplost en ons wel allerlei beperkingen oplegt in ons dagelijks leven. Neem; plastic doppen die aan een fles blijven hangen, kartonnen rietjes in plastic verpakking. Rietjes waar dan mogelijk wel weer PFAS in zit.
Het wordt voor steeds meer mensen duidelijk dat onze huidige overheid haar kerntaken niet adequaat en effectief uitvoert. Kerntaken (zorg, huisvesting, gedegen onderwijs, een behoorlijk betaalde baan, veiligheid , een schone leefomgeving, handhaven van de openbare orde, betaalbare OV en een gedegen infrastructuur) die buiten en boven vrijwel elke (politieke) discussie zouden moeten staan.
En dan is nu hét verkiezingsthema…
Bestaanszekerheid wordt inmiddels door Frans Timmermans, Henri Bontenbal, Dilan Zegerius – Yesilgöz en Pieter Omtzigt himself gemaakt tot het verkiezingsthema.
Volgens artikel 20 van onze grondwet houdt dit in: ‘De bestaanszekerheid van de bevolking en spreiding van welvaart zijn voorwerp van zorg van de overheid’. Bij bestaanszekerheid gaat het dus over: de armoedegrens, het bestaansminimum.
Het Nibud hanteert de volgende definitie van bestaanszekerheid: ‘De zekerheid dat je over de middelen kunt beschikken om in je levensonderhoud te kunnen voorzien‘.
Vanuit het socialistisch denken zou je dus kunnen zeggen dat bestaanszekerheid betekent dat je geen zorgen hoeft te hebben als je te weinig geld hebt om van rond te komen. De overheid moet daar volgens de Grondwet voor zorgen.
Pieter Omtzigt maakt het in zijn Nieuw Sociaal Contract nog iets duidelijker. Hij geeft daarin aan dat de traditionele taken van de overheid en de samenleving in de loop der tijd zijn verwaarloosd.
Dat het voor mensen steeds moeilijker wordt om een baan met voldoende inkomen, goede huisvesting, of betaalbare zorg te vinden. Dat een deel van ons sociale bindmiddel is weggevallen en verschillende impliciete afspraken tussen overheid, burger, bedrijven en maatschappelijk middenveld zijn opgezegd.
De olifant blijft onbenoemd…
Sigrid Kaag (ze heeft gelukkig inmiddels God haar politieke ziel aangeboden) wist te melden dat “we moeten beseffen dat we collectief een stukje armer zullen worden”. Zij zei het juli 2022 bij de aankomst in Brussel waar werd gepraat over het Europese financiële beleid. (Daarna reed zij naar huis in haar BMW-X5 3.0 diesel)
Sindsdien is er niets wezenlijks veranderd. Behalve dan dat we nu een demissionair kabinet hebben dat door de VVD is afgedaan omdat er geen compromis kon worden gevonden voor het asielvraagstuk.
Het asielvraagstuk en dan met name het terugdringen van het aantal vluchtelingen. Het aantal vluchtelingen dat ‘de olifant in de tweede kamer is’ en waar ook door de VVD liever niet over wordt gepraat. Vandaar dat ook de VVD liever bestaanszekerheid ziet als het verkiezingsthema.
Maar, hoe wil je zorgen voor bestaanszekerheid terwijl je de grenzen wagenwijd open laat staan. Er komen nog steeds hordes mensen binnen die niets hebben bijgedragen aan onze samenleving. Een groot deel zal ook nooit iets gaan bijdragen aan onze samenleving.
Het is dan ook onzin….
Bestaanszekerheid is wat mij betreft dan ook niet hét thema voor de verkiezingen. Bestaanszekerheid zou zelfs een logische moeten zijn en de bestaanszekerheid en voorbestaan van het Nederlandse volks een opdracht.
Ik vindt het ook zorgelijk dat de moderne ‘sociaal-democratie’ van Frans Timmermans de sociaaldemocratische opdracht voor sociale rechtvaardigheid, bestaanszekerheid en verheffing reduceert tot bestrijding van klimaatonrechtvaardigheid.
Het gros van de sociale onrechtvaardigheid in Nederland komt namelijk niet door de klimaatcrisis en is ook niet door klimaatwetgeving op te lossen.
Structurele armoede, generaties die met weinig perspectief op welvaart en welzijn opgroeien, werkenden die naar de voedselbank moeten, onderwijs dat analfabeten oplevert, ongekende woningnood (ouder dan de stikstofcrisis), gebrek aan huisartsen, uitgeklede zorg; de verdwenen ouderenzorg, de ongelijkheid in kansen tussen gezonde, hoogopgeleide burgers en zij die niet van deze privileges genieten: dat is géén klimaatschade.
Dat is schade die is aangericht door een falende overheid. Een overheid die weigert te kiezen voor ons, het eigen volk. En dat houdt niet in dat je ‘de ander’ aan zijn lot overlaat. Als je echter niet eens strijdt voor de bestaanszekerheid van het eigen volk. Hoe wil je dan een ander volk helpen?
Conclusie
Naast alle mooie plannen die de verschillenden partijen nu weer presenteren zal echter één duidelijk asielstandpunt moeten worden ingenomen. De enige kans die we hebben onze bestaanszekerheid te herstellen is door een stop op het aantal asielaanvragen.
Niet meegaan in de ‘sociaal-democratie’ van Verenigd Links (PvdA en GroenLinks). Verenigd Links onder leiding van Frans Timmermans die in 2012 de PVV reeds wilde verbieden. Dit omdat de PVV een Europese baan blokkeerde.
We moeten niet weer in de VVD praatjes trappen. Want hoe geloofwaardig ben je met Eric van de Burg als vierde op je op je kieslijst? Terwijl je in je verkiezingsprogramma zegt te gaan voor een streng migratiebeleid: asiel wordt beperkt, arbeidsmigratie op de schop!
Alleen echte daden doen er nu toe!
Voor ONS, het volk (ook zij die het vertrouwen in de politiek kwijt zijn) is het de taak om het juiste kruisje te zetten in de lijst. Er is daarbij de keuze tussen hele kleine stapjes of de meer radicalere aanpak.
Er zal daarnaast, om te beginnen, verschil moeten worden gemaakt tussen migranten en vluchtelingen. We moeten de migranten benoemen en de verblijfsstatus duidelijk maken. Dr. Jan van der Beek gaf het al aan; we geven het Nederlanderschap te goedkoop weg.
We zullen ons Nederlanderschap dan ook moeten herwaarderen. Waarbij duidelijk is dat Nederlanderschap niet alleen gaat over de juiste papieren maar het zit veel dieper.
Het thema voor de verkiezingen is dan ook; migratie. Alleen als we nu kiezen voor Nederland, dan kunnen we werken aan herstel van de bestaanszekerheid.
Kiezen we ondanks de twijfels toch voor de BoerBurgerBeweging die als enige wel een aantal (15.000) durft te noemen. Het NSC (van Pieter Omtzigt) die zijn programma nog niet heeft gepresenteerd. Maar de voortekenen zijn inderdaad ook het maken van kleine stapjes… Of toch het meer radicalere van BVNL, de PVV, FvD of JA21.
Nooit opgeven, niets doen is geen optie. Enschede/Nederland is het waard!
Erwin Versteeg is zelfstandig ondernemer en sinds maart 2018 voorzitter van ‘Verbindend Enschede’. De columns die hij schrijft, zijn op persoonlijke titel en bedoeld om een discussie op gang te brengen. Onderwerpen in de columns zijn lokaal, landelijke, geopolitiek of maatschappelijk, en daarmee lokaal en/of landelijk mogelijk geen onderdeel van hun (politieke-) verkiezingsprogramma.
.
