Dit artikel is geschreven op persoonlijke titel.
In navolging van mijn artikel waarin ik de Dubbele Delta als symbool heb geïntroduceerd om mijn visie op De Nieuwe Zuil te verduidelijken, heb ik besloten om alle 6 basiswaarden uitgebreid te behandelen in aparte artikelen.
Vandaag beginnen we met de basis van de Dubbele Delta: het concept van Broederschap. Broederschap en Rentmeesterschap creëren samen Standvastigheid, welke nodig is om Vrijheid, Ratio en Vooruitgang te beschermen.
Een van de thema’s die vaak terugkomt in het werk van dr. Sid Lukkassen, maar ook dat van bijvoorbeeld Michel Houellebecq, is dat van de atomisering van de maatschappij. Sinds de culturele revolutie van 1968 zijn veel mensen losgerukt uit de verbanden van familie en kerk. Dit bracht gelukkig veel vrijheid en vooruitgang, met name op het gebied van persoonlijke vrijheden: je eigen keuzes kunnen maken in je leven is belangrijker geworden dan wat familie of kerk van je verwachten.
Tegelijkertijd heeft elke revolutie de neiging om door te slaan. Met vrijheid komt ook persoonlijke verantwoordelijkheid, en dat laatste lijkt soms nog weleens te missen, ook al ben ik voorstander van zaken als abortus, euthanasie, legale drugs en vrije liefde. Zo kunnen we ons afvragen of we soms niet iets te gemakkelijk met iedereen het bed induiken, te snel abortus laten plegen, ons te vaak overgeven aan drugs of te snel euthanasie uitvoeren. Dit nog los van het totaal doorgeslagen links identitaire activisme, dat propageert dat kinderen heus ook transgenders kunnen zijn die op jonge leeftijd al een operatie moeten ondergaan, of die de basale verschillen tussen man en vrouw ontkennen.
Als klassiek-liberaal voel ik mij zeer sterk verbonden met het gedachtengoed van het libertarisme, maar ik moet zeggen dat ik in de jaren langzaam de waarde van gemeenschapszin ben gaan inzien. Vrijheid is een essentiële waarde, maar de mens is ook een dier dat leeft in en van gemeenschappen. De gemeenschap, die de vrijheid beschermt, moet niet ten onder gaan aan diezelfde vrijheid. Dit is de bekende paradox van de vrijheid. Het gevoel van verbondenheid en verwantschap dat ik vanaf nu “Broederschap” zal noemen, is essentieel om samenhang in groepen te creëren en te behouden. En zonder samenhang ook geen samenleving.
Waartoe doorgeschoten individualisering kan leiden zien we in de sterk opgekomen beweging van de identiteitspolitiek. Grappig genoeg verhult dit individualisme zich in een mantel van groepsdenken, maar in de basis is het een puur egocentrisch ingestelde beweging.
In de kern zou ik identiteitspolitiek willen samenvatten als een beweging die individuele belangen behartigt met een beroep op een zogenaamde identiteit waarmee een individu zich bekleedt.
“Ik als zwarte eis herstelbetalingen”, “Ik als vrouw eis dat ik gemakkelijker aan de top kom”, “Ik als moslim eis meer vrijheden dan niet-gelovigen”, “Ik als transgender wil speciaal behandeld worden”.
Waarom heb ik het over een zogenaamde identiteit? Omdat identiteit bijna altijd iets is waar je voor kiest. Ook al kies je niet voor je afkomst, geslacht of geaardheid, je kunt wel bepalen of je je als “zwarte”, “vrouw” of “homo” profileert. Let wel: ik ontken de verschillen tussen groepen mensen niet, dat is paradoxaal genoeg juist iets waar extreem-linkse activisten zich van bedienen, terwijl ze tegelijkertijd de verschillen tussen groepen ook willen benadrukken. Waar het mij om gaat is of je van je persoonlijke kenmerken een identiteit maakt, een lifestyle. Of je je erop voor laat staan en of je je laat leiden in je leven door deze kenmerken. Voor mij is het heel simpel: Man of vrouw, allochtoon of autochtoon, homo of hetero: je bent voor mij vooral allereerst een Nederlander. We hoeven verschillen niet te ontkennen, maar we hoeven er ook geen fulltime beroep van te maken.
Juist door het leggen van nadruk op de verschillen tussen mensen zorgen we voor fricties in de samenleving. We kijken namelijk niet meer naar wat ons verbindt. Dit verklaart de confrontaties tussen Kick Out Zwarte Piet en de blokkeerfriezen. Tussen genderfluide Randstedelingen en cisgender provincialen. Tussen rellende leernichten en heteronormatieven. We zijn vergeten dat we allemaal mensen zijn, Nederlanders, die met elkaar samen moeten leven, en die meer met elkaar delen dan dat we van elkaar verschillen. Andrew Breitbart legde dit heel goed uit: de USA is gebouwd op het motto “E pluribus unum”; 1 uit velen. Identiteitspolitiek ondermijnt dit.
Onze samenleving is vatbaar voor deze identiteitspolitiek omdat het hier bijna altijd gaat om minderheden, en slachtofferschap is in onze door het christendom sterk beïnvloede beschaving eerder een deugd dan een zonde. We krijgen altijd meteen de neiging om mensen in bescherming te nemen als ze een claim doen op hun vermeende zieligheid. Hoe kleiner de groep, hoe groter paradoxaal genoeg hun invloed lijkt te zijn. Kijk naar hoe Kick Out Zwarte Piet op landelijke TV en in veel grote steden Zwarte Piet bijna heeft uitgeroeid.
Tegelijkertijd voelen velen dat dit slachtofferschap ze aandacht en een zekere status geeft. Roep dat je onderdrukt wordt, en er komen hordes mensen op je af om je in bescherming te nemen of om je uit te nodigen op radio en TV. De vergelijking met Munchhausen by proxy is gemakkelijk gemaakt. Dit psychische syndroom zorgt ervoor dat ouders hun kinderen expres ziek maken omdat ze op die manier aandacht krijgen van artsen en omgeving. De recente trend dat ouders tegenwoordig steeds vaker claimen dat hun pre-puberale kind een “transgender” is en dit van de daken afschreeuwen lijkt te duiden op iets dat lijkt op Munchhausen by proxy. Het lijkt allemaal heel sympathiek om te schreeuwen over je slachtofferschap en hoe bijzonder je wel niet bent, maar ik vind het vooral een kenmerk van egoïsme en egocentrisme.
Identiteitspolitiek zie ik dus vooral als een gevolg van doorgeschoten individualisme en egocentrisme, maar wordt des te meer versterkt omdat het tegelijkertijd een remedie lijkt te bieden tegen datzelfde individualisme. Het doet je voelen alsof je onderdeel bent van een groep die voor elkaar opkomt.
Dat die groepssolidariteit niet echt is blijkt snel wanneer je je niet conformeert aan de groep; als je als zwarte je niet gedraagt als “hoe een zwarte zou moeten zijn” wordt je er net zo snel weer uitgeschopt. Kijk hoe het zwarten vergaat die in de USA openlijk voor Trump zijn en niet voor de democraten. Als je als links persoon kritiek uit op bepaalde linkse denkbeelden lig je er ook net zo snel weer uit, zie hoe het recentelijk Zihni Ozdil verging, Of Anne Fleur Dekker die bedreigingen kreeg toen ze kritisch werd op haar linkse omgeving en – God verhoede – een relatie kreeg met een FvD-er. Je tast immers het “verdienmodel” van de groep aan als je erop wijst dat het allemaal wel meevalt met dat “slachtofferschap”. Groepen die hun werk maken van slachtofferschap sluiten mensen uit die zich van dit slachtofferschap ontworsteld hebben.
De werkelijke verbinding wordt gevonden als je elkaar niet opzoekt en groepeert op 1 bepaald kenmerk, maar als je je op een breder vlak identificeert, bijvoorbeeld als Nederlander, Europeaan, “Westerling” etc., en dan binnen die identiteit alle verschillen accepteert. Zoals ik al zei: als jij een Nederlander bent en je ook naar zekere Nederlandse waarden gedraagt, maakt het mij niet uit of je zwart of blank bent, homo of hetero, vrouw of man, transgender of cisgender etcetera. Dat is pas ware verbinding! Tegelijkertijd moet de verbinding weer niet zo breed getrokken worden dat er van verbinding geen sprake kan zijn. Jezelf profileren als “wereldburger” is leuk, maar maakt tegelijk smakeloos aangezien iedereen wereldburger is. Zonder mensen buiten de groep kun je geen groep vormen.
Sid Lukkassen identificeert op dit moment 3 sterke zuilen: de Islam, het christendom en de linkse kosmopolitische zuil. De 4e zuil wordt de onze, de Nieuwe Zuil.
Juist omdat rechts-realisten over het algemeen vrijgevochten persoonlijkheden zijn die moeilijk als een kudde schapen te leiden is, is het nodig om opnieuw de verbinding te zoeken in deze groep, als reactie op dreigende collectieven van met name linkse globalisten en de Islam. De Nieuwe Zuil kan hiermee zowel het bestaan van rechtse realisten garanderen en faciliteren, als intern het gevoel van geborgenheid geven dat velen missen nu zelfs de basale rechtse waarden aan alle kanten ondermijnd lijken te worden.
Dat het lastig is om de samenhang te vinden en te behouden heb ik recentelijk gezien naar aanleiding van tweespalt binnen FvD; de Baudetiers en de Ottianen raakten in verhitte discussies terecht en dit tastte zichtbaar relaties aan. Doodzonde, want ook hier vallen we weer in de valkuil dat we kleine verschillen uitvergroten en niet kijken naar wat ons op een hoger niveau bindt. Dit zijn wat mij betreft de waarden van Vrijheid, Ratio en Vooruitgang. En deze waarden kunnen alleen beschermd worden als we vooral kijken naar wat we gemeen hebben.
Zelfs binnen rechts-realistisch Nederland lijkt interne tolerantie soms te missen als het over partijruzies gaat. De grote opkomst van social media versterkt dit naar mijn mening; iedereen raakt snel in verhitte discussies terecht, zonder af en toe de tijd te nemen om dingen te overdenken en tot rust te laten komen alvorens te reageren. Ook is relativering of zelfspot belangrijk; maak af en toe een grap, drink een biertje met degene met wie je het oneens bent. Achteraf gezien kun je er om lachen en worden de banden sterker en niet zwakker.
Het begint dus bij een gevoel van broederschap en verwantschap, en dit gevoel wordt alleen maar sterker zolang we onbeduidende zaken niet belangrijker maken dan ze zijn. In de recent opgerichte clan Groningen van DNZ hebben we inmiddels FvD-ers, PVV-ers, gelovigen, atheisten, hetero’s, homo’s en biseksuelen zitten, en dat gaat allemaal prima samen. We hebben allemaal als doel om realistisch-rechts sterker te maken, ondanks de zaken waarop we verschillen.
Daarom wil ik ook nogmaals benadrukken dat De Nieuwe Zuil geen politieke standpunten heeft en geen politieke affiliatie. Iedereen die onze waarden onderschrijft is welkom, en de organisatie als geheel kiest geen partij. Als individuen binnen DNZ een standpunt hebben is dit (bijna) altijd een persoonlijke mening, geen standpunt van de club.
Dit is heel belangrijk om verwantschap en broederschap intern te stimuleren en te garanderen, en onze hogere doelen te bereiken: de Westerse beschaving behouden, open debat garanderen en een sociaal en economisch ecosysteem vormen. Verder weten we dat partijen op rechts nogal de neiging hebben uit elkaar te vallen. Dat is met DNZ niet de bedoeling; we zijn er for the ages, en daarom blijft het belangrijk de dagelijkse politiek te relativeren.
We kunnen onze waarden en onze doelen alleen bereiken als we iedereen in ons midden sluiten die deze waarden deelt. Tegelijkertijd geeft dit de geborgenheid die veel mensen nu missen. Broederschap leidt tot Rentmeesterschap en Standvastigheid. Standvastigheid beschermt Vrijheid, Ratio en Vooruitgang. Laat ze ons dus niet uit elkaar spelen!
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
