Dit is een bijdrage van Frits Bosch
We vieren 75 jaar na de bevrijding. Mooie en minder mooie speeches. Nog steeds wordt Adolf Hitler gelijk gesteld aan het absolute kwaad. Hij zou ultiem ‘rechts’ zijn. Is het terecht dat het extreme kwaad verbonden wordt aan rechts?
In discussies tussen mensen die rechts of links zijn staat de figuur van Hitler op de achtergrond. Mensen die als rechts gekenschetst worden staan dus al bij aanvang met 10-0 achter. Ze zijn moreel verwerpelijk, net als Adolf Hitler. Het geeft links een vrijbrief om rechtse mensen te verketteren en nimmer te geloven. De kloof is onoverbrugbaar. Maar was Adolf Hitler eigenlijk wel rechts? Om dit na te kunnen gaan moeten we eerst betekenis schenken aan de termen links, rechts en fascisme en daarna bezien of en hoe Adolf Hitler daarin past.
De termen ‘links’ en ‘rechts’ worden gebruikt om de politieke richting van partijen, personen en organisaties aan te duiden. Dit onderscheid[1] stamt in oorsprong uit de Franse Revolutie, 1789. Men wilde aanvankelijk koning Lodewijk XVI niet doden en de monarchie om zeep helpen. Men wilde zijn macht inkaderen. Revolutionairen wilden honderden jaren politieke systeem beëindigen waarin de vorst absolute macht had en de adel en de geestelijken grote voorrechten genoten. Men voorzag een nieuwe rol voor Lodewijk. In de Nationale Vergadering stond ter discussie hoe die rol eruit moest zien. Sommige leden wilden dat Louis veel te zeggen moest hebben. Zij zaten rechts van de voorzitter. Andere leden wilden de bevoegdheden van Louis sterk inperken. Zij zaten links van de voorzitter. Franse kranten noemde de kampen ‘rechts’ en ‘links’: conservatieven rechts, vernieuwers links. Nadat Lodewijk XVI en Marie Antoinette in 1793 toch onthoofd werden, bleven deze labels in de Franse politiek in gebruik, ook voor andere onderwerpen. Europese landen namen ‘rechts’ en ‘links’ over. In de Verenigde Staten heeft Republikeins de betekenis van conservatief en rechts, terwijl Democraten, de Liberals, als progressief en links gelden. Tegenwoordig is de betekenis van de woorden rechts en links behoorlijk vervaagd en vaak verwarrend. Rechts geldt doorgaans als verdedigers van het vrije marktmechanisme. Links staat voor een maakbare maatschappij, utopisch gericht.
Rechts in economische zin, heeft een voorkeur voor kapitalistische verhoudingen en verregaande ondernemingsvrijheid, individualisering en marktwerking. Politicologen en media vatten de term rechts thans veel ruimer op: tegen islam, tegen immigratie, tegen windmolens en biomassa, tegen EU, tegen euro, tegen multiculturalisme, nationalistisch, gesloten grenzen, meer beveiliging, voor kernenergie, voor strenge bescherming van de eigen verzorgingsstaat, voor een bindend referendum, anti-elitair, ‘eigen volk eerst’. Deze classificatie gaat mank waar het de algemene toepasbaarheid betreft: diverse elementen zijn of waren ook bij links terug te vinden en vice versa. Links en rechts zijn dus op verschillende onderdelen inwisselbaar. De toegevoegde elementen zijn tijdgebonden. Tegenstanders van rechts zijn geneigd te pas en te onpas het woord ‘extreem’ aan ‘rechts’ toe te voegen. De precieze betekenis van zowel rechts als uiterst rechts verschilt per auteur. Wordt rechts opgevat in economische termen (voorkeur voor kapitalistische verhoudingen, verregaande ondernemingsvrijheid en marktwerking) dan worden ‘libertarisme’ en radicalere varianten van het conservatisme als ‘uiterst rechts’ aangeduid. Wordt rechts in sociaal-culturele zin opgevat, dan kan uiterst rechts aangeduid worden als een obsessieve en gewelddadige vorm van nationalisme, racisme of xenofobie. Politicologen reserveren de term extreemrechts vaak voor groepen die de nationale staat en samenleving met geweld anders willen inrichten – anti-elitair, wat dat ook mag betekenen. In het publieke debat worden democratisch verkozen populistische partijen, die geen geweld verheerlijken, ten onrechte ‘extreem’ rechts genoemd, om hen te verketteren.
Links, in economisch en politieke zin opgevat betreft alles wat rechts wenst, maar dan als tegendeel. Links heeft een voorkeur voor een maatschappijhervorming die in basis gericht is op collectivering van kapitaalgoederen en eigendom. Extreem links wil kapitalisme vervangen door een socialistische of communistische regeringsvorm gericht op gelijkheid, verschillende inspanning en talent, maar gelijke uitkomsten. Links is voorstander van identiteitspolitiek, mensen beschouwen naar de groep waartoe ze zouden behoren, LHBTI. Links wenst inclusie en LHBTI voorrang verstrekken in onze maatschappij. Links wenst niet alleen gelijke kansen, maar vooral ook gelijke uitkomsten. Links heeft aldus een marxistische achtergrond, meestal zonder dat ze het zelf weten en begrijpen. Deze denkbeelden worden cultuur marxistisch genoemd. Aldus wordt hier de bijl aan de wortels van het liberale arbeidsmechanisme geslagen ten gunste van inclusie, danwel exclusie van mensen die niet in de LHBTI prijzen vallen. Het betreft een spel van selectie en discriminatie. Extreem links wil de maatschappelijke orde utopisch omverwerpen, desnoods door middel van het gebruik van geweld, zoals bijvoorbeeld de Rote Armee Fraktion in Duitsland en Brigate Rosse, Rode Brigades, de Italiaanse terroristische communistische organisatie.
Fascisme (Italiaans: fascismo) is een vaag begrip waar verschillende invulling aan gegeven wordt. Godfried Bomans zou gezegd hebben “fascisme is een sfeer die hangt in een zaal vol linkse mensen”. Het wordt traditioneel omschreven als extreem autoritair want één persoon heeft de macht, extreem nationalistisch, antidemocratisch, collectivistisch, antiliberaal, antiparlementair en anti-intellectueel. Het Italië van Benito Mussolini (1883-1945) zou de zuiverste vorm van fascisme kennen van 1922 tot 1943. De elementen van fascisme zijn: persoonsverheerlijking, militant, spionagenetwerk, onderwerping, onderdrukking, expansionistisch, angst oproepend. Zo zou ook het bewind van de Adolf Hitler (1889-1945) en zijn partij de NSDAP van 1933 tot 1945, fascistisch zijn. Door geüniformeerde partijmilities, massademonstraties en verheerlijking van de leider probeert men het volk tot een eenheid te smeden. Fascisme zou in strikte zin Italiaans zijn en dus niet het Duitse nationaalsocialisme omvatten, dat een minder corporatistische maatschappijopvatting heeft, maar meer racisme. Toch duidt men beide stromingen – Duits nationaalsocialisme en Italiaans fascisme – vaak samen aan als fascistisch. Communistische massamoordenaars als bijvoorbeeld Stalin, Pol Pot en Mao worden meestal niet fascistisch genoemd, maar vertonen in feite veel van de genoemde kenmerken.
De historie leert dat het absolute denken in het ‘ik’, het ‘individu’, evenals het absolute denken in de ‘collectiviteit’ tot ellende kan leiden. Het gaat er om hoe het ‘sociale contract’ tussen individu en collectiviteit ontworpen is. Hoe is de balans en hoe werkt dit in de praktijk? De Amerikaanse president J.F. Kennedy zei:“ask not what your country can do for you but what you can do for your country”. Zijn concept was dat het individu zich op vrijwillige basis ook dient in te zetten voor de welvaart en het welzijn van het collectief. Die balans is in de twintigste eeuw verstoord met de opkomst van het communisme en socialisme. Het gaat hier enkel om het collectief. De twintigste eeuw is de eeuw van de opkomst van links, in eerste instantie gedreven door Karl Marx. Zijn navolgers: Lenin, Stalin, Hitler, Mao, Pot Pot, Castro. Zij begrepen heel goed het probleem van ‘bevangen te zijn door ethiek, zoals het individu dit kan ervaren’. Weg ermee, je moet dit onderdrukken want het is contraproductief voor het collectief. Deze monsters pakten het sociale contract beet om het individu volledig te onderwerpen ten gunste van de collectiviteit. Het ego wordt vernietigd. Utopisch collectivisten zijn allen die tot de collectiviteit behoren. Zij verdienen in principe een evenredige mate van morele aandacht te ontvangen. Allen daarbuiten die mogelijk tegenstribbelen, moeten gedeporteerd of omgebracht worden. Collectivisme maakt het zoveel gemakkelijker om mensen te manipuleren en masse om te brengen. Het doel heiligt de middelen ten gunste van de maakbare maatschappij. Weg met individuele ‘morele aandacht’! Alles staat in dienst van de collectiviteit.
Adolf Hitler past in dit rijtje linkse monsters. Hij was een collectivist, hij dacht in mensenmassa’s, wars van het individu. Hij wilde een ‘maakbare samenleving’, een onderworpen samenleving, verre van liberaal rechts. Hij was een harde criticus van het protestantisme, hetgeen immers een gedachtegoed is dat een streng individualistisch is en ‘morele aandacht’ nastreeft als naastenliefde, hetgeen Hitler verafschuwde. Hitler noemde zich ‘socialist’ en zag communisme als grote concurrent van het socialisme. Het rood in de nazivlag was het rood van het socialisme.
Op 1 mei 1927 schreef Hitler “Wir sind Sozialisten, sind Feinde, Totesfeinde des heutigen kapitalistischen Wirtsscaftssystems mit seiner Ausbeutung der wirtschaftlich Schwachen, mit seiner Ungerechtigkeit der Entlohnung, mit seiner unsittlichen Wertung der Menschen nach Vermögen und Geld, statt nach Verantwortung und Leistung und wir sinds entschlossen, dieser System unter allen Umständen zu vernichten.”
Deze tekst laat aan duidelijkheid niets te wensen over. Er zijn auteurs die menen dat Hitler dit enkel geschreven zou hebben om het volk te paaien. Maar Hitler was er bepaald de man niet naar om dingen te zeggen en te schrijven die hij niet meende. De aanzienlijke hoeveelheid gedegen literatuur en feitenmateriaal ondersteunen dat Hitler weldegelijk meende wat hij toen schreef en zei. Journalist, ex-communist, jood, Jacques de Kadt (1897-1988) ziet in zijn “Het fascisme en de nieuwe vrijheid” geen tegenstelling tussen socialisme en nationaal socialisme. Het is een ‘duel tussen twee socialismen’. Socialisme was een wenkend perspectief als alternatief voor kapitalisme: “het plaatst tegenover de bandeloosheid van het kapitalisme de ordening, de tot in alle onderdelen doorgevoerde organisatie van het gehele volk, van de gehele maatschappij”. Gelauwerd socioloog Jacques van Doorn (1925-2008) meent in zijn “Duits socialisme” dat het nationaalsocialisme een Duits socialisme is: “het basisprogramma van de NSDAP uit 1920, dat later als definitief en onveranderbaar werd aangemerkt, ademde in onderdelen een socialistische en in zijn geheel anti-kapitalistische geest. De hoogste leiders noemden zich socialist.” De gang van de geschiedenis onderstrepen deze visie.
Nazi’s waren de vijand van het kapitalisme. Goebbels wilde dat het nationaalsocialisme revolutionair moest zijn om ‘de slavernij van het internationaal kapitaal te verslaan’. En zo waren de daden van de Nazi’s. Kapitalisten zijn in Nazi-Duitsland uit hun macht ontheven. Bedrijfsbelangen liggen voortaan in het verlengde van de belangen van de Staat en hetgeen de Staat wil. De Staat beveelt, ondernemers – als ze tenminste nog die naam verdienen – gehoorzamen. Hitler heeft met succes het vrije marktmechanisme en het kapitalisme om zeep geholpen. Dit is allerminst rechts, maar onversneden links te noemen. Brits historicus gespecialiseerd in de Tweede Wereldoorlog Richard Overy (1947) treft in zijn “The Dictators” een vergelijking tussen Stalin en Hitler. Beiden voerden een vergelijkbaar economisch beleid en waren succesvol in hun strijd tegen het grootkapitaal. Voormalig ondernemers waren in de Sovjet Unie net zo afhankelijk van de Staat als ze dat waren in Nazi-Duitsland. Eigendom was niet langer een onvervreemdbaar recht. Overy meent dat Hitler het kapitalisme ziet als de schepping van de joden, zoals op de bekende cartoon van de jood afgebeeld als kapitalist in driedelig pak en horlogeketting. Nationaal socialisten zien joden en kapitalisme als één, alweer een reden om joden te onteigenen. Het paste in het socialistisch gedachtegoed mede ten gunste van het financieren van de oorlog. De conclusie kan niet anders zijn dan dat Adolf Hitler een onversneden gewelddadig socialist was.
Er zijn veel meer buitenlandse auteurs die het socialistische karakter van het nationaal socialisme onderkennen, zoals de Oostenrijkse economen Friedrich von Hayek (1899-1992) “The road to serfdom” en Ludwig von Mises (1881-1973) in “Die Gemeinwirtschaft”. David Schoenbaum (1935) vertelt in “Hitler’s social revolution” hoe Hitler de Duitse klassenmaatschappij omvormde tot een samenleving waarin ambities opwaarts gehonoreerd werden. Een klasseloze maatschappij behoort uiteraard niet thuis in rechts jargon. Amerikaans journalist Jonah Goldberg (1951) meent in “Liberal Fascism” dat het nationaal socialisme net als Italiaans fascisme de opzet had om de economie centraal en planmatig te managen. Goldberg noemt daarom fascisme en communisme “two of a kind”. Beiden staan voor een maakbare maatschappij, centraal geleid, met een utopische visie, dus links.
Hitler was verre van een nationalist, ondanks “Nationalsozialistische Partei”. Hij was een op en top gewelddadig imperialist, het Derde Rijk, in de lange traditie van Duits imperialisme, in navolging van het eerste Heilige Duits-Romeinse Rijk en keizer Frederick III van de Habsburgers, ‘Austriae est imperare orbi universo’ en later keizer Wilhelm II. Hitler was geen idioot, hij kende zijn klassiekers. Nazi-Duitsland was een imperialistische staat die er op gericht was aan iedere nationale onafhankelijkheid en nationale zelfbeschikking een einde te maken, anti-nationalistisch. Ook uitgaande van deze criteria was Adolf Hitler links in het huidige jargon. De vraag is overigens waarom nationalisme rechts genoemd wordt. De historie is één en al nationalisme, de huidige tijd, de landen om ons heen, is één en al nationalisme ten gunste van het eigen volk, de eigen belastingbetalers. Het is nooit anders geweest als ‘eigen volk eerst’. Het is een idée fixe dat nationalisme per se rechts is. Het heeft eigenlijk niets met rechts of links te maken. Premier Joop dan Uyl (1919-1987) werd door toenmalig minister van Defensie Henk Vredeling (1924-2007) “een super nationalist” genoemd en iedereen had vrede met die opmerking. Men vond het prima. Overigens heeft socialist De Uyl zich positief uitgelaten over collega socialist Hitler, tot de start van de Tweede Wereldoorlog. Ook Willem Drees (1886-1988), Vadertje Drees, was een pur sang nationalist, schandelijk behandeld door Nieuw Links. Dit zijn niet bepaald rechtse mensen te noemen.
Opvallend is dat vele politici die nu als extreem rechts gelden lid zijn geweest van de Partij van de Arbeid, zoals Joop Glimmerveen, Hans Janmaat, Wim Bruyn, Jan Nagel, Pim Fortuyn etcetera. “De populist Adolf Hitler…” zegt acteur, presentator en schilder Jeroen Krabbé in zijn serie over Marc Chagall. Hitler was juist géén populist, hij misleidde, manipuleerde en onderwierp het volk voor zijn morbide doeleinden. Hoe tragisch is het dat de jood Krabbé dit blijkbaar niet vat. Hitler is de antipopulist. Hij staat model voor haat tegen individuen die dissident zijn: manipuleer en verketter hen!
Hoe verhoudt links en rechts zich tot Hitler’s rassendiscriminatie? Is rassendiscriminatie rechts of links? Rassendiscriminatie is links noch rechts, het is van alle tijden. Zijn de deportatie van joden links of rechts? In Nederland heeft vrijwel het gehele volk – links en rechts – de deportaties gedoogd. Het Nederlandse institutionele apparaat heeft zelfs actief meegeholpen aan de deportaties. Te zeggen dat dit rechts is, is een gotspe. Het is veeleer links, want genoemde linkse monsters waren experts in deportaties om een ‘maakbare samenleving’ tot stand te brengen. Het doel heiligt de middelen.
Westerse linkse intelligentia weigeren Adolf Hitler als links te zien. Die waarheid is kennelijk te erg. Schuif het liever in de schoenen van rechts, met het valse etiket ‘nationalisme’ erop. Zoals gezegd: Hitler was juist géén nationalist, maar een imperialist. Hij was een gewelddadig socialist die bovendien heulde met de Groot Moefti, eveneens een jodenhater. De isalam pastte in het gedachtegoed van Hitler, collectivistisch via de ummah. Links was er als de kippen bij om te claimen dat Hitler rechts was. Want als Hitler rechts is kunnen allen die het stempel ‘rechts’ opgedrukt krijgen, als verderfelijk weggezet worden, “minderwaardige mensen” om met de schaamteloze salonsocialist Marcel van Dam te spreken.
Adolf Hitler is het symbool van het kwaad. Rechts zou moreel verwerpelijk zijn, want Hitler was dat ook. Als je rechts bent, dan ben je voor per definitie “verrot”, zoals Adolf Hitler dat was. Als je links bent, dan ben je ethisch en moreel hoogstaand en ‘door en door beschaafd’. Het is een gore leugen. Hoe anders wordt het nu blijkt dat Hitler in alle aspecten links was. De mythe dat Hitler rechts was diende alhier wederom doorgeprikt te worden. Hitler was een minderwaardig mens. Adolf Hitler was links.
Frits Bosch, auteur van “Waarom haten ze ons eigenlijk”, “Wereld op een keerpunt”, “Onbehagen bij de elite”, “Schaft ook Nederland zich af?” en “Feminisme op de werkvloer”.
——————–
[1] Leo Polak, ‘Waar komen politiek links en rechts vandaan’, Kijk, 24-11-18
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
