Vanmorgen luisterde ik weer eens naar de klassieke zender. Dat is, hoor ik u denken, toch niets bijzonders? Muziek is eeuwig en het gehoor is een geestelijk zintuig, dat wel, maar ik stoorde me al een poos aan de ‘andere’ commentaren, die de verschillende presentatoren tussendoor zo goed en zo kwaad mogelijk leveren. Hun woorden zijn volgens mij in de eerste plaats een uiting van angst en spanning. Diverse presentatoren doen heel erg hun best om de luisteraars vooral op hun gemak te stellen en er wordt zelfs treurmuziek ingezet, wat ook heel toepasselijk is in dit jaargetijde van inkeer van de natuur en zie zo ook de mens.
Een bijdrage van: Doorn Roosje
Er is echter iets meer gaande, er gebeurt zowaar iets dat het gevoel geeft van een dichttrekkend fuik en dat zorgt voor een ondermijning van het broodnodige. Het geeft een, verbannen gevoel en gelijktijdig is het iets wat alleen in een 007-film lijkt plaats te vinden en niet in sprookjes. Als luisteraar, maar vooral als mens bemerkte ik de laatste tijd bij mijzelf dat ik het gevoel kreeg van een zekere verwijdering van iets. Wat ik jarenlang als een prettige manier van wakker worden ervoer: klassieke tonen in mijn oren vloeiend, voelde nu als afscheiding en ik gooide mijn transistor uit.
Afgelopen week werd ik door innerlijke muziek wakker gekust, niet door een prins op het witte paard, maar mijn bewustzijn heeft zich gereset. Na vele nachtelijke processen ben ik als het ware opnieuw geboren en heb ik mij weer gestort op datgene waarvoor ik hier ben, iets wat wij allemaal kunnen ontdekken én kunnen volgen, onze eigen volger zijn. Dat spreekt me aan, dat iets door je eigen hart gaat en dat je dan dat volgt. En niet alleen door het hart, (hoewel ik deze als belangrijkste ervaar) gestuurd door mijn dromen, want er is namelijk sprake van een wisselwerking. Waarvan ik dan bij het waken een prachtig boeket verzamel en een blijvend onuitwisbaar dienend beeld vorm, middels schrijven.
Waarom voelde ik verwijdering en bevond ik me in een bioscoop, waar ik eigenlijk niet eens mag komen? Ik wijd het aan de tijd, de tijd waarin we leven. Het betreft dan de lineaire tijd. Zoals ieder proces zich betaamt is het een kwestie van tijd en zijn de symptomen daarvan pas echt zichtbaar (aan de buitenkant voor een getrainde ziener), wanneer de dringende noodzaak zich aandient. Dat daar gelijktijdig een andere zogenaamde kosmische tijd deel van uit maakt is voor veel dromers duidelijk. Daarover gaat de tekst van John Lennon ‘They say I’am a dreamer’.
Niet zonder tegenzin kus ik mezelf wakker uit de regelmatig terugkerende lucide dromen, waarvan ik mij de inhoud kan herinneren bij het waken en ze noteer. Dat ik als mens besta en dat ik ook in de wereld ben geworpen maakt mij nog steeds blij en afgelopen week zelfs euforisch! Met het opstaan stap ik weer eens in de schijnwereld, die mij gelijktijdig mijn innerlijke spiegelbeeld toont van wie ik in werkelijkheid ben. Begrijp me goed, dat ik in een fysieke spiegel kan kijken, schept de indruk dat ik er wel ben, maar ik ben het niet. Descartes had het over scheiding tussen lichaam en geest, maar als ik in de spiegel kijk tijdens mijn wasje, dan is er maar eentje die het spiegelbeeld weergeeft, mijn lichaam en geest, ik als mens. Er is een verbinding en daarvoor hebben we slechts een innerlijke spiegel nodig: onze ziel.
Na het ontbijt ben ik weer terug in de filmzaal en dan maak ik weer helemaal deel uit van een James Bond-schijnachtig scenario. Films waar je aanvankelijk in wordt gezogen en later nog eens bekijk omdat ze leerzaam kunnen zijn. Het 007 stadium is voor mij nu wel afgesloten, ze dienen nog slechts als vermaak en er is nu een reality gaande. Want terwijl ik berichten van omringende mede- en tegenstanders lees en beantwoord, denkend aan Holland en hoe het was? Deze herinnering is nog steeds springlevend met waterpartijen en wiekende molens om het waterniveau op peil te houden. Nederland is overigens het enige land in de wereld waar polderen zover is doorgevoerd dat er niets meer te polderen valt. Geef de Nederlanders de hele wereld en er blijft géén meer, rivier of zee over. Anders was het in de jaren tachtig, waar ik getuigen mocht zijn van de eerste doorsteek van de dijken op het eiland Tiengemeten en daar een peddelende prins Willem-Alexander met zijn kano doorheen zag komen. Het eiland moest een natuureiland worden, maar tegenwoordig lijkt het net als de rest van Nederland op een aangeharkt dorp met een sterk commercieel karakter.
Wat een geluksmoment voor Nederland dat het voorop loopt in waterbeheersing, maar hoelang nog? Want onze know how wordt rap verkocht en er zijn steeds minder goede beroepskrachten in ons land. Het lijkt op de uitverkoop en is het niet zo dat ondertussen de zeespiegel blijft stijgen? Moeten de dijken niet omhoog? Wie weet of dit zal gebeuren? Misschien wordt de badkuip straks wederom van binnenuit gevuld en dan helemaal of is er geen geld meer beschikbaar voor echt zinnige zaken: het lot bepaald.
Er is trouwens nog voldoende water, waarin de kruik verder kan zinken, totdat haarscheurtjes grote barsten worden. In de politiek is het water wel op, geen verdunning meer mogelijk. Politieke kwesties zijn ook veel te belangrijk om aan de politici te worden overgelaten, zei Hannah Arendt na WOII. Hoelang gaat de schijn nog door? Ik kan niet wachten tot de kruik klapt en hoe? Zal dat al dalend geschieden of pas als deze de bodem raakt? Geen idee, ik heb geen glazen bol waarin ik kan kijken. En wat dan? Hoe loopt het af? Wordt het spiegelbeeld werkelijkheid of gaat het beeld ontdekken dat ‘t het zelf is en geen weerkaatsing nodig heeft? Voor de laatste versie kies ik. Misschien haakt u nu pas af met verder lezen, maar protestanten en katholieken: katholieken kunnen biechten en zijn overal vanaf, protestanten kunnen dat niet en worden sacherijnig. Geen beste zaak voor een wederopbouw na de gebarsten kruik.
Ik geloof in sprookjes, echte sprookjes, die werken echt en beter als een 007-film, zoals ‘La belle au bois dormant’. Het kosmische ritme dat in mijn favoriete sprookje wordt getoond geeft ons een helder beeld, namelijk van datgene wat zich in de schepping voltrekt: op aarde en in de wereld, als in ons lichaam en ziel én die van de mensheid. Het samenzijn van het collectieve en het individuele; op gelijke voet en zonder verschil of uitzondering. Het brengt ons terug naar de mens en zijn omgeving, die inmiddels aardig is dichtgegroeid met stekels, waar we niet meer doorheen kunnen komen. We gaan nu richting (winter)slaap en daar kan de mens zijn voordeel mee doen. Wat is er mis mee als we een poosje naar binnenkeren en straks herboren opstaan zonder storende commentaren? Hoogstwaarschijnlijk zijn die er nog wel, maar ze storen niet meer, omdat je als mens hebt geleerd naar je innerlijk te luisteren en jezelf wakker te kussen. Ervaring is de beste leermeester zei mijn vader altijd, alleen moet je niet alles willen ervaren. Ervaren gebeurt en dat is dan zo, maar je kunt ook veel leren van de ervaring van anderen.
Op school leerde ik andere dingen, zoals dat er twee momenten zijn waarop de zon op haar zogenaamde solistia of zonnestilstandpunten heeft, t.w. midwinter en midzomer. In de historie van de mens moesten op die tijden alle spinnewielen stil worden gezet, zodat er stil werd gestaan bij de menselijke herschepping op kosmisch niveau. We naderen nu het midwinterpunt en ik vraag we af waar we dan bij stil gaan staan? Of gaat het blunderen gewoon door? We hebben in de zomer alle spinnenwielen verbrand net als in het sprookje van Doornroosje. We kunnen ons niet meer prikken, maar toch gaan we in winterslaap. Dat is de tragiek van het leven, alleen het nieuwe kan geboren worden als het oude sterft.
Als het op een hoogtepunt aankomt wat betreft bevolkingsgroei met haar steeds verdere economische gewin, dan komt de boze 13e fee. Dan grijpt de natuur in. Elke maand, elke goede fee toont haar aspect en elke schenkt haar gave, van een gure wind tot een zomerbriesje. Het ene geeft ontkieming en de ander verwelking. Binnen al deze verschijningsvormen is er één en hetzelfde werkzaam: de gesluierde, gedaanteloze, dertiende fee. Zij is de wet, die binnen de uitingsvormen woont, het noumenon in het twaalfvoudige phennoumenon. En volgens deze wet wordt de levensgeest van de schepping gepersonifieerd in Doornroosje, zij moet sterven als de winter komt. Maar de twaalfde fee (de december fee) weet een geheim, welk haar opvolgster het leven op aarde terug zal brengen.
Eerst is het leven nog onzichtbaar onder de grond, slapend, van midwinter tot het lentebegin en wordt dan zichtbaar, ontwaakt en ontluikt, zal groeien en bloeien. Daardoor wordt de verwensing verzacht en zal zij niet sterven, maar slapen. Hoe het haar verder vergaat zal ik u in een volgend stuk ter herinnering brengen. De spannende vraag is: gaan we lang slapen en onszelf wakker kussen of wachten op de prins, die we ook zijn? Dat is tevens een mooie gedachte in het verlengde van het androgyne. Gaan we buiten het spiegelbeeld staan en de innerlijke spiegel: de ziel bezien? Daar is moed voor nodig. Het is om die reden een Michaëlische tijd, zegt Rudolf Steiner, waarin ieder mens zijn eigen voelen en denken in vrijheid kan inzetten. Gaat u iets doen en wat dan? Alleen denken of iets zeggen is iets anders dan doen. Kom terug in uw kracht!
En wat als het ‘resultaat’ van iets wat we achteraf kunnen waarnemen, niet klopt met de werkelijke bedoelingen? Gaan we dan weer polderen in een overstroomt landschap of is het water in u inmiddels verdampt of staat het aan de lippen?
Neem de volgende vraag vanavond in u slaap mee: hoe rijm ik alles met de achterliggende gedachten, die ons willen laten geloven in een nachtmerrie te zijn belandt in plaats van dat we een schoonheidsslaapje plegen? Wat als we er echt achter komen dat de mens toch het grootste milieuprobleem is en met zijn nestbevuiling ook ziekten verzoekt, die vervolgens door zieke mensen worden ingezet, niet om de mensheid en de aarde te redden, maar om hun eigen schapen op het droge te zetten en te houden wanneer de zeespiegel blijft stijgen? Wat als we niet meer kunnen dromen, maar nog erger als we onze dromen niet kunnen herinneren… zijn we dan slapende of al ten dode opgeschreven? Ik leef met u mee en wens u veel gevoel en wijsheid toe.
Doornroosje, slaap maar lekker verder…
——————–
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
