Help mij tegen de stroom te roeien! Steun mijn werk tegen de gure wind van de politieke correctheid! Incidentele donaties zijn prachtig, maar ik weet nooit waar ik aan toe ben in de toekomst, laat staan een hypotheek. Steun mij via BackMe!
Wie voorstanders van identiteitspolitiek hoort spreken, merkt dat zij spreken als volgt: “Als vrouw zijnde vind ik dat… Als moslim vind ik dat… Als lid van de LGBTQ-gemeenschap vind ik dat… U zult nooit hetzelfde perspectief hebben als ik en zult daarom mijn situatie nooit begrijpen… Toch moet u in het bijzonder rekening houden met mijn identiteit.”
Het mag duidelijk zijn dat dit een gevaarlijk fenomeen is: als je het consequent doortrekt dan wordt het immers onmogelijk om nog met elkaar in gesprek te zijn. Een allochtone leraar kan zich niet verplaatsen in een autochtone leerling? Een autochtone psycholoog niet in een allochtone patiënt? Laten we de samenleving dan maar opdoeken! We kunnen ons toch met elkaar verbinden op grond van ons mens-zijn? Dat is immers de premisse van de Verlichting.
Een tegenwerping luidt dat aan identiteitspolitiek het principe van emancipatie ten grondslag ligt als beginsel van de Verlichting. Het is echter onwaar dat de emancipatie van identiteiten haar basis vindt in de Verlichting. De Verlichting gaat om rationalisme, empirie en waarheidsaanspraken – niet om de subjectieve persoonlijke gewaarwording van een identiteit.
Burgerrechten boven identiteitspolitiek
De Verlichting probeerde de identitaire conflicten te overstijgen door een beroep te doen op politiek burgerschap (door de Romantiek uitgebreid met het concept van de natiestaat). In die zin is het vrouwenkiesrecht – vaak genomen als voorbeeld om te bewijzen dat identitaire politiek werkt – géén goed voorbeeld. De Verlichting stelt het staatsburgerschap voorop en verklaart dat de identiteit man/vrouw irrelevant is voor het staatsburgerschap. Terwijl identiteitspolitiek voortdurend bevestiging wil vastleggen van de staat voor hun identiteit. Identitaire activisten willen zich ‘emanciperen’ in die zin dat ze hun specifieke subjectieve eisen boven de algemene eisen van het staatsburgerschap stellen.
Zodoende neigt identiteitspolitiek naar het belemmeren van een open debat: het creëert een discursieve monocultuur, waarin je op basis van identiteit toegang hebt tot de waarheid. “Dat is mijn beleving… mijn ervaring.” – tegenwerpingen worden afgedaan als ‘logocentrisch’ en ‘onvoldoende invoelend’. Identiteitspolitiek legt geen rekenschap af van ‘kwetsende’ meningen en feiten, zoals bij een degelijke Bildung hoort. Wijs je er bijvoorbeeld op dat zwarten in Chicago vooral door elkaar worden neergeschoten – en niet door de politie – dan wordt dat argument door identiteitsactivisten gemindblockt onder het mom: “Als u dit zegt heeft u te weinig inlevingsvermogen!”.
Om een lang verhaal kort te maken: als mensen zorgen hebben over radicalisering, of over orthodoxe moslims die dingen willen opdringen, dan wil dit niet zeggen dat zij hun Turkse buren niet meer aankijken. Migranten zijn en blijven onze medeburgers en collega’s, wat niet betekent dat we alle cultuurveranderingen moeten accepteren. Identiteitspolitiek zal deze zorgen niet wegnemen, maar brengt de escalatie in een stroomversnelling.
Help mij tegen de stroom te roeien! Steun mijn werk tegen de gure wind van de politieke correctheid! Incidentele donaties zijn prachtig, maar ik weet nooit waar ik aan toe ben in de toekomst, laat staan een hypotheek. Steun mij via BackMe!
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
