Als een van de sympathisanten van de door Sid Lukkassen beschreven Nieuwe Zuil, wachtte ik met smart op zijn nieuwe boek “Kerkgangers en Zuilenbouwers”. Al eerder had ik een podcast met hem opgenomen toen het initiatief nog in de kinderschoenen stond en de naam “De Nieuwe Kerk” droeg.
Wij waren het er over eens dat het rechts-realisme in Nederland, maar ook wereldwijd, steeds meer in de verdrukking komt door politieke correctheid, waarvan het oprukkende cultuurmarxisme de grootste oorzaak is. We zien steeds vaker dat bepaalde gespreksonderwerpen tot taboe worden verklaard (met name immigratie, integratie en islam) en dat reputaties, relaties en dienstverbanden worden verwoest van hen die zich buiten de politieke correctheid durven te wagen.
Boze en ontevreden burgers, die de gevolgen merken van migratie, doorgeslagen milieuactivisme en het falen van de democratie, kunnen net zo hard kloppen op de deuren van de overheid als zij willen; baten zal het niet. Vooral niet wanneer rationele debatten vervangen worden door deugdynamiek, waarin intenties belangrijker zijn dan resultaten. Het gevaar hiervan is het verlies van de Nederlandse, maar vooral de Westerse identiteit, waarin rationeel denken, vrijheid en vooruitgang kernwaarden zijn.
Als bonken op de deuren niet meer helpt, dienen we het maar zelf te doen, door onze identiteit, onze normen en waarden en onze mensen te beschermen tegen de gemeenschappelijke vijand door de gelederen te sluiten. We bouwen onze eigen zuil of, wanneer u nog meer begeestering verlangt, onze eigen kerk.
In zijn boek Kerkgangers en Zuilenbouwers, dat op 9 december 2018 verscheen, geeft dr. Lukkassen zijn visie op deze zuil. Daarnaast geeft hij 28 uitgangspunten, die volgens hem de beweging de kracht geven om eeuwenlange invloed uit te kunnen oefenen. In dit artikel geef ik u mijn visie op zijn nieuwe zuil.
Allereerst dienen we vast te stellen dat het niet één organisatie is die deze nieuwe zuil vormt; het is een geheel van verschillende personen, initiatieven en formele of informele organisaties die samen achter een aantal kernwaarden staan, net zoals de Liberale, Socialistische, Katholieke en Protestantse zuilen jarenlang in Nederland gemeenschappen vormden.
Dr. Lukkassen geeft als 3 kernwaarden voor zijn nieuwe zuil: Waarheidsliefde, Standvastigheid en Cultureel Rentmeesterschap.
Waarheidsliefde staat onder druk overal waar het cultuurmarxisme en het postmodernisme hun kop opsteken; de waarheid doet namelijk pijn, en de waarheid maakt onderscheid tussen mensen. Postmodernisten geloven zelfs dat er “verschillende waarheden” zijn, wat in het cultuurmarxisme verder wordt uitgewerkt in hun obsessie met machtsrelaties. Zo zouden de wetenschap en de logica slechts een “patriarchaal construct” zijn, en niet een objectief gegeven. Het gebrek aan debat dat ontstaat door mensen uit te sluiten van maatschappelijke discussies ondermijnt waarheidsvinding nog verder.
Standvastigheid is essentieel om je vast te houden aan normen en waarden die belangrijk zijn voor de gemeenschap. Ook is standvastigheid geboden bij aanvallen van buitenaf; de nieuwe zuil dient zich te kunnen weren wanneer reputaties en relaties geschaad dreigen te worden door deugdynamiek. In het uiterste geval dient standvastig opgetreden te worden in situaties van daadwerkelijk geweld van buitenaf.
Cultureel Rentmeesterschap erkent dat er een cultuur is die het waard is om te behouden, dat het verleden houvast kan bieden voor nu (maar dat niet hoeft te doen), dat een focus op het heden belangrijk is, maar dat er ook een leven na het onze is en dat we onze wereld het liefst beter achterlaten dan we deze aangetroffen hebben. De nieuwe zuil houdt zich niet bezig met de vraag over een leven na de dood maar wel met de toekomst; we zullen daarom moeten beschermen wat we nu hebben om dit na te laten aan onze kinderen en kleinkinderen in dit leven.
Zelf zou ik in het kader van een nieuwe rechts-realistische zuil de volgende kernwaarden willen benoemen (in volgorde van belangrijkheid):
Vrijheid is voor mij persoonlijk de belangrijkste waarde die er is. De mens als wezen met bewustzijn en een vrije wil heeft vrijheid nodig om het hoogste geluk te bereiken; het is de ultieme waardering voor het intelligentste dier op aarde. Verder is vrijheid noodzakelijk om de andere kernwaarden te laten bloeien.
Ratio is het ultieme instrument voor het intellect om de beste keuzes te kunnen maken waarmee geluk kan worden gecreëerd. Met de ratio kan de mens de toekomst zien en vormen. Vrijheid is hiervoor essentieel, want zonder vrijheid van denken kunnen er geen opties worden gewogen en kunnen niet de beste beslissingen worden genomen. Ratio is essentieel voor Waarheidsliefde, dus deze twee kernwaarden vertonen een grote overlap.
Vooruitgang is het imperatief van elke soort op aarde en in het bijzonder van de mens. Stilstand is achteruitgang, en achteruitgang is de dood. De cyclus van geboorte, leven en dood is in het grotere geheel van de evolutie al een facet van een eeuwige vooruitgangscyclus; de sterkste soort overleeft en de zwakste wordt opgevreten. De technologische en culturele vooruitgang van de mens, nog los van evolutie die op een schaal van duizenden jaren amper een rol speelt, is noodzakelijk om ons te weren tegen vijanden uit de natuur (planten en dieren in vroegere tijden, tegenwoordig vaker virussen en bacteriën), natuurrampen, bedreigingen van buiten de aarde (te verwachten inslagen van kometen, meteorieten etc.) maar uiteindelijk ook tegen bedreigen die van binnen de mensheid komen; psychische problemen, religieuze waanzin en regressieve ideologieën die uit zijn op vernietiging. Deze leiden tot oorlogen tussen groepen mensen, met potentieel de vernietiging van de gehele mensheid als uitkomst. Vooruitgang vergroot het geluk en is te bereiken door middel van de wetenschappelijke methode, die zelf gesteund wordt door de kernwaarden Vrijheid en Ratio.
Het is duidelijk, wanneer we de twee sets van kernwaarden van dr. Lukkassen en mij vergelijken, dat Lukkassen meer waarde hecht aan standvastigheid en behoud van de cultuur. Dit zal ongetwijfeld komen door mijn meer libertair ingestelde geest. Voor mij is een cultuur een relatief arbitraire zaak; de Nederlandse cultuur bijvoorbeeld is voor mij niet inherent beter dan de Belgische cultuur, behalve als de kernwaarden die ik hierboven heb genoemd in het geding komen. Wanneer een cultuur Vrijheid, Ratio en Vooruitgang propageert, faciliteert en beschermt, is deze inherent beter dan een cultuur waarin dit niet gebeurt. Maar ik erken het recht van elk mens om de eigen cultuur boven de andere cultuur te plaatsen, simpelweg omdat het de eigen cultuur is. Dit geeft o.a. het recht om als Nederlander de Nederlandse cultuur te mogen plaatsen boven de cultuur van nieuwkomers, net zoals een gastheer in zijn eigen huis het recht heeft zijn eisen te stellen aan gasten. Nationaliteit is het instrument waarmee een volk gemeenschapszin creëert en in stand houdt; daarmee is het een belangrijke voorwaarde voor groepsvorming op nationaal niveau, maar ook lager. Als er geen Leitkultur is, leven we als groepen en als mensen langs elkaar en niet met elkaar. We dienen het eens te zijn over de gemeenschappelijke volkswaarden, om binnen die waarden ieder ons weegs te gaan. In die zin zou ik mezelf “Nationaal-Liberaal” willen noemen. Binnen de staat verlang ik zoveel mogelijk vrijheid en diversiteit, maar om diezelfde staat en vrijheid te beschermen mogen we onze gemeenschappelijke nationaliteit vieren en eisen stellen aan nieuwkomers en de buitenwereld. Naar buiten toe hoeven we dus niet dezelfde vrijheid (of oeverloze tolerantie) te hanteren. Geen tolerantie en toegang voor de intoleranten dus. Maar dan geldt ook: “When you are in, you are in”. Is iemand eenmaal Nederlander dan heb je dezelfde rechten als alle andere Nederlanders; dan ben je één van ons.
Standvastigheid en Vrijheid hangen ook nauw samen; iemand die vrij is in zijn denken zal er geen moeite mee hebben om standvastig te blijven in zijn standpunten; hij vreest immers mening van de buitenwereld niet. Hij is werkelijk vrij. Iemand die weet dat hij gelijk heeft en dit kan onderbouwen met argumentatie en bewijs heeft ook geen moeite om standvastig te zijn. Op hem heeft de deugdynamiek geen grip. Sid Lukkassen noemt dit het privilege van de authenticiteit. Vooruitgang en Standvastigheid versterken elkaar ook; iemand die vooruitgang boekt op basis van zijn leefwijze en principes zal standvastiger worden; zijn gelijk is bewezen; zijn principes werken en zijn dus waar. Vooruitgang biedt zelfs op mentaal en technologisch vlak daadwerkelijke Standvastigheid: een groep of land dat grote vooruitgang heeft geboekt kan zich waarschijnlijk beter verdedigen, zowel mentaal als fysiek.
Hoewel dr. Lukkassen en ik dus verschillen op nuances, vertonen onze kernwaarden grote overlap en versterken ze elkaar zelfs.
Hoe zie ik de nieuwe zuil nu voor me? Heel simpel: als een gemeenschappelijke noemer waaronder iedereen die zich aangesproken voelt door onze kernwaarden eigen activiteiten kan ontplooien. Met deze activiteiten kunnen mensen zich thuis voelen, kunnen we elkaar beschermen tegen broodroof en reputatieschade, kunnen we elkaar stimuleren en vooral: kunnen we met elkaar in gesprek gaan en blijven, om op een rationele manier tot oplossingen te komen die buiten deze zuil niet besproken (mogen) worden. Deze oplossingen kunnen vervolgens gebruikt worden om de publieke opinie te beïnvloeden, te bepalen welke politieke partijen onze belangen het beste behartigen en, als dat allemaal niet lukt, binnen onze zuil onze oplossingen tot uitvoer brengen. Het liefst leven wij samen met de rest van de maatschappij, maar hoe moeilijker dit wordt, hoe gemakkelijker het wordt om onze eigen mini-maatschappij te vormen.
Het grote nadeel van waarheidsontkenning is dat de waarheid niet verdwijnt, hoe graag je dat ook wilt. Facts don’t care about feelings. Wanneer andere groepen in de maatschappij tot zinnen komen wanneer utopische ideaalbeelden niet blijken te werken zal onze zuil klaar staan met daadwerkelijke oplossingen, wellicht omdat we die zelf al geïmplementeerd hebben. Zo zijn wij een waarborg voor het voortbestaan van de Westerse beschaving en de Faustiaanse geest die hierbij hoort. Opdat deze niet verloren gaat in The Dark Ages van religie, regressief postmodernisme en collectivisme.
Te denken valt aan het organiseren van werkelijk vrije debatten, discussieavonden en meer besloten discussiegroepen, waarin (ethische) grenzen opgezocht mogen worden in het denken, om nieuwe oplossingen te vinden of onze huidige waarden te bekrachtigen. Cursussen debatteren en argumenteren helpen om de eigen ideeën beter te onderbouwen en de tegenstander (waar nodig) gemakkelijker onderuit te halen door diens standpunt te begrijpen. Eigen opleidingen zorgen ervoor dat de academische wereld niet ten onder gaat aan cultuurmarxistische tendensen. Er kan een eigen media-kanaal opgezet worden, boeken kunnen worden uitgegeven of gecrowdfund, informele borrels worden georganiseerd en een steunnetwerk worden opgezet. Vacatures kunnen geplaatst worden en sollicitaties ingediend, kennisnetwerken benut en ook kunnen er op het gebied van vrije tijd en dating activiteiten worden georganiseerd. “Voor Elkaar, Met Elkaar” is het devies van onze zuil; we doen het voor elkaar maar ook met elkaar; zelfredzaamheid is een groot goed.
Dit alles zal het (rechts-)realistische deel der natie ondersteunen waar dit nu nog niet gebeurt. Dr. Lukkassen gaf aan dat op de linkerflank netwerken van nature al veel sterker en belangrijker zijn omdat men zonder meritocratie en in de context van deugdynamiek meer afhankelijk is van netwerken dan van competenties. Moeten politieke tegenstanders gesloopt worden, dan valt het hele netwerk, mede door het collectieve karakter van dominant links, de “foute mens” en masse aan. Uit angst om ook aangevallen te worden is dan weinig steun te verwachten van anderen, en zo slaagt links keer op keer erin om reputaties en carrières kapot te maken. Maar niet wanneer hier tegenover ons eigen collectief staat.
Belangrijk om te vermelden is dat in mijn optiek de nieuwe zuil niet geassocieerd moet worden met één politieke partij; dit omdat politieke partijen, door het vergeven van functies en Kamerlidmaatschappen, vroeg of laat ten prooi vallen aan ruzies en machtsspelletjes. Zie hoe het de LPF is vergaan en recentelijk in mindere mate FvD. De PVV heeft dit (min of meer) helemaal opgelost door helemaal geen leden te hebben, maar mist hierdoor weer activiteiten en gemeenschapszin. Nee, de nieuwe zuil is de backbone van rechts-realistische politieke partijen. Waar partijen komen en gaan zal onze groep blijven bestaan, en de zuil kan deze partijen controleren maar ook aanbevelen. Als een waakhond bewaken we de waarden waar wij voor staan; schiet een politieke partij hierin tekort, dan kan er geprobeerd worden invloed uit te oefenen op de partij, kan de partij ingewisseld worden voor een andere of een nieuwe partij worden opgericht. De nieuwe zuil is er for the ages. En door zelf geen partij te zijn voorkomen we infighting en behouden we de harmonie; de vijand ligt buiten de zuil en niet binnen.
Al deze tekst is nog slechts een deel van mijn visie op de nieuwe zuil van Sid Lukkassen, alsmede een korte reactie op het boek Kerkgangers en Zuilenbouwers. Interpretatie van dit boek en uitwerking van waarden en werking van de zuil zal nog veel verder gaan, en hopelijk nooit ophouden.
De nieuwe rechts-realistische zuil: Voor Elkaar, Met Elkaar!
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
