Dit is een artikel van Frits Bosch
“Charisma kun je leren en dat doe je zo!”
In haar artikel “Vrouwen zien zich niet vanzelfsprekend in de rol van ceo” heeft radicaal feministe Maartje Laterveer, redacteur van Het Financieele Dagblad, een gesprek met de Amerikaanse consultant Coco Brown, de vrouw die bedrijven in Silicon Valley bellen als ze een bestuurspost te vullen hebben met een vrouw, want ook in Californië geldt een vrouwenquotum.
Brown heeft ‘Athena Alliance’ opgericht waarin ze vrouwen laat participeren in een netwerk van drieduizend vrouwen die hogerop willen en daarvoor klaargestoomd worden. Geholpen door wetgeving die een vrouwenquotum voorschrijft is het voor nogal wat dames een zeer lucratieve bezigheid om bedrijven aan topvrouwen te helpen.
Er zit immers een wettelijke dwang achter en een financiële boete als het niet aan het quotum voldaan wordt. Easypeasy.
Brown verklaart dat het haar missie is vrouwen naar de top te dirigeren. Vrouwen zijn in Silicon Valley nog steeds ondervertegenwoordigd. Is dat alleen een kwestie van netwerk, vraagt Laterveer.
Brown: “Nee, het begint met geld. Van die miljarden die in start-ups en schale-ups worden geïnvesteerd krijgen vrouwen slechts 2%. Dus vrouwen starten weinig bedrijven en als je weinig vrouwelijke starters hebt, zijn er ook weinig vrouwelijke ceo’s die uitgebalanceerde teams samenstellen.”
Hier is sprake van de omkeertruc die ik zo vaak ben tegengekomen in mijn feminisme studie. Brown doet alsof mannen vrouwen discrimineren en uit start-ups houden, want “vrouwen krijgen slechts 2%”, hoezo “krijgen”? Dat is onzin. Investeerders willen hun geld in de sterkste propositie steken, of dat nu door een man of vrouw wordt aangeboden doet niet ter zake. Stel je voor dat een investeerder een sterke propositie zou laten schieten omdat het door een vrouw wordt aangeboden. Men zou in de eigen voet schieten. Er is geen investeerder die zegt: “oh, deze start-up wordt aangeboden door een vrouw, dus dat geld krijgt die vrouw niet.”
Merkwaardig dat de hoofdredacteuren Jan Bonjer en Prisco Battes van nota bene een financiële krant, dit kritiekloos laten doorgaan.
Brown: “we helpen vrouwen zich te presenteren. Niet chronologisch je cv opsommen, maar een verhaal over jezelf te vertellen als een charismatisch leider. Vrouwen zijn daartoe niet geneigd, het voelt als opscheppen. En wij maken hen bewust van hun mogelijkheden.”
Laterveer maakt in haar eerdere columns gewag van dezelfde methodiek die ik interpreteer als: 1. plaats vrouwen in een netwerk waarin ze elkaar kunnen versterken en opjutten om hogerop te komen. 2. laat een vrouwenconsultant ze klaarstomen om zich als ‘charismatisch leider’ te kunnen positioneren.
Met andere woorden: “ga naar de toneelschool en leer de rol van ‘charismatisch leider’. Het heeft iets weg van een geheim genootschap om de touwtjes te kunnen overnemen.
Brown: “Vrouwen zien zich niet vanzelfsprekend in de rol van ceo”. Dat klopt, dat heb ik heel vaak vernomen. Ze zouden dus geholpen moeten worden via een netwerk (en een schop onder de kont moeten krijgen). Welke directeur wil zo’n vrouw naast zich in de directiekamer?
Brown geeft een voorbeeld: “Een vrouw bij Microsoft kreeg wel drie keer de vraag of ze vicedirecteur wilde worden. Haar mannelijke baas zei: “ik ga het je geen vierde keer vragen, waarom neem je die baan niet? Toen zei ze: “Ik heb een zoon met speciale behoeften en hij zit nu op een goede school en ik wil zijn ontwikkeling niet in de war schoppen.” Toen zei haar baas: “maar dat kan ik toch voor je oplossen.”
Hier vallen twee zaken op. In de eerste plaats is het een man – haar baas – die wil dat ze in het bestuur plaatsneemt. Radicaal feministen claimen dat er een Mannenbolwerk is dat alle vrouwen achterstelt en uit hogere functies weert. Dat blijkt dus hier niet zo te zijn en dat is ook mijn ervaring van veertig jaar bedrijfsleven. Maar als man heb ik natuurlijk een vertekend beeld, zoals radicale vrouwen stellen.
In de tweede plaats wordt in dit voorbeeld een vrouw, die liever bij haar behoeftige zoon wil zijn, gepresseerd om de jongen in handen van derden te geven. De vrije keuze van de vrouw wordt hier getorpedeerd, omdat iemand anders het zo nodig vindt dat ze een hondenbaan in de directie zou moeten vervullen.
Een topbaan waar continu 70 tot 80 uur per week gewerkt wordt, en ook in de weekenden beschikbaar zijn. Dat betekent constant “go, go, go”, bloed, zweet en tranen, gloeiende ambitie tonen, op naar de top en daar blijven.
Wat een schandalige waanzin om dat te eisen van een vrouw die liever bij haar behoeftige kind wil zijn. Laterveer slikt het voor zoetekoek, zij en Bonjer en Battes vinden het blijkbaar prachtig. Waar blijft de keuzevrijheid van vrouwen?
In mijn studie ben ik voortdurend druk tegengekomen van radicaal feministen die koste wat kost wensen dat vrouwen naar de top van het bedrijfsleven gaan. Er is sprake van voortdurende dwang en elitair gedrag. Het draait immers enkel om topvrouwen die nog meer macht moeten krijgen, de idée fixe.
Bedrijven krijgen in Het Financieele Dagblad ‘naming & shaming” aan de broek omdat ze niet aan het vrouwenquotum voldoen. Laterveer doet daar uitgebreid verslag van. De mannelijke ceo’s knikken schuldbewust en “ja, we gaan er gauw wat aan doen, we gaan veel meer vrouwen in de top opnemen.” Ik zou zeggen “beste heren, als u dat wilt, begin er dan mee uw eigen stoel in te leveren ten gunste van een vrouw.” Opeens is daar dan niet veel animo voor.
Het artikel “Vrouwen zien zich niet vanzelfsprekend in de rol van ceo” is een voorbeeld van zeer slechte journalistiek. Laten we er van uitgaan dat Laterveer niet wist dat er twee rechtszaken lopen tegen het wettelijke voorschrift in Californië dat “all public companies headquartered there must have at least one female boardmember by 2020.” Dit op straffe van $300.000 bij nalatigheid per zetel dat vervuld zou moeten zijn door een vrouw.
De eerste rechtszaak is aangespannen door X-Ray Security Scanners, client van advocatenkantoor Pacific Legal Foundation, bij monde van Anastasia Boden: “We’re not claiming that the injury is having a woman on the board per se. The injury is forcing people to make decisions based on sex.” Pacific Legal Foundation claimt dat het ongrondwettelijk is.
De tweede rechtszaak is aangespannen door Judicial Watch. Zij stellen dat het besteden van belastinggeld om een vrouwenquota wettelijk door te voeren, ongrondwettelijk is. Consultant Coco Brown is hiervan uiteraard op de hoogte, maar vertelde het Laterveer mogelijk niet.
En als ze dit wel heeft gedaan dan is deze belangrijke informatie met opzet weggelaten. Laterveer had het in ieder geval moeten checken. Of past dit niet bij een radicaal feministische opstelling van Het Financiële Dagblad, Bonjer en Battes, zoals gepresenteerd door Maartje Laterveer?
Een en ander past wel goed binnen hetgeen ik meld over de magere kwaliteit van studies, rapporten en conclusies over vrouwenemancipatie. Overigens is ook in Nederland al melding gemaakt van de mogelijk ongrondwettelijkheid van het vrouwenquotum.
Frits Bosch, auteur van “Schaft Ook Nederland zich af”en komend “Feminisme op de werkvloer”
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
