Dat Venezuela een beerput vol met chaos en problemen is, dat we weten we inmiddels wel. Het zoveelste socialistische land – socialisten zullen voor de zoveelste keer herhalen dat dit geen echt ‘socialisme’ was – dat verdrinkt in oligarchische zelfverrijking en complete plutocratische corruptie. Afgelopen week zagen we iets opmerkelijks: een parlementsvoorzitter – Juan Guaidó – die zichzelf tot (interim-)president uitroep; terwijl er nog gewoon een zittende en actieve president zit namelijk: Nicolás Maduro.
Direct werd Guaidó gesteund door Trump en vele andere politici in Amerika – ook door veel ‘linkse’ politici. Het is niet voor het eerst dat de VS een regime change steunt, of zelfs veroorzaakt. Rusland heeft dit zelf bijvoorbeeld ondervonden toen Jeltsin met Amerikaanse steun de herverkiezing in 1996 wist te winnen. Het is ook niet opmerkelijk dat de VS deze tegenkandidaat steunt. De erbarmelijke toestand in Venezuela is niet verminderd onder Maduro, maar openlijk een machtsstrijd steunen in een tijd waarin er al veel kritiek is op de interventiepolitiek van de VS is niet heel slim. Ook laat dit conflict goed zien wat de verhoudingen zijn in de wereld. De grootmachten staan lijnrecht tegenover elkaar.
De EU ‘zoekt de gulden middenweg’ in dit conflict; alhoewel dit niet helemaal waar is. Twee dagen geleden stelden Frankrijk, Duitsland en Spanje een ultimatum. Binnen een week nieuwe verkiezingen of zij steunen Guaidó. Op papier klinkt dit allemaal heel nobel en democratisch, maar waarom bemoeit de EU zich weer met een land waar het vrij weinig mee van doen heeft (of lijkt te hebben)? Hebben we de VS niet al genoeg geholpen met ‘het brengen van Democratie’, in het Midden-Oosten bijvoorbeeld?
Dat de landen in Zuid-Amerika achter Maduro of Guaidó scharen is meer dan logisch. Brazilië ondervindt bijvoorbeeld veel problemen van Maduro’s falende beleid. Grote migratiestromen vanuit Venezuela naar Brazilië zijn al een tijdje op gang. Bolsonaro gaf al aan om het overgangsproces naar meer democratie en sociale vrede te steunen. Bolsonaro kan het zich niet veroorloven dat een buurland van Brazilië in complete chaos verkeert. En de migrantengolven kan Brazilië ook niet eeuwig blijven opvangen.
Het ‘oosten’ van de wereld steunt Maduro, of op z’n minst gezegd steunen ze deze ontwikkeling geleid door Guaidó niet. Rusland schaart zich niet openlijk achter Maduro, maar keurt de manier waarop het Westen Guaidó steunt af. Rusland ziet deze ‘staatsgreep’ dan ook als schending van het internationaal recht.
Nederland – onder leiding van Stef Blok – erkent Guaidó niet als president, al doemen er wel geluiden op uit de Tweede Kamer om Guaidó te steunen. Opmerkelijk is wel dat de PvdA Guaidó als president erkent. Maar aan de andere kant is dit ook weer niet zo heel opmerkelijk; de PvdA is haar socialistische idealen al lang kwijt en is meer een neoliberale partij met socialistische veren. De belangrijkste vraag is hoe lang Blok neutraal blijft qua antwoord op deze kwestie.
Zoals we al eerder hebben gezien bij #blokhef kan ook Blok zomaar van koers veranderen.
Ondertussen werkt Sid Lukkassen gestaag aan zijn crowdfunding. Hij is al bijna op de 100 procent. Geef het project een laatste duwtje en wees een echte held!
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
