Er zijn eigenlijk steeds meer dagen dat je het gevoel hebt dat er iets niet klopt, dat er iets niet in de haak is. Natuurlijk: pandemieën als die we nu doormaken zijn ongewoon. Maar toch is er het gevoel dat we niet alles weten, niet mogen weten kennelijk…
Aanvankelijk hield het RIVM zich in februari nog bezig met de levensgevaarlijke uitstoot van particulier in gebruik zijnde houtkachels en, vreemd genoeg, niet met de uitstoot van biomassacentrales, terwijl die dezelfde brandstof gebruiken: hout. Dat was op het moment dat iedereen en z’n moeder waarschuwde dat het nog wel eens gierend uit de klauwen kon lopen, dat gelul met die corona. Achteraf denk je dan; “goh, hadden die lui niet beter even…” Nee: houtkachels. Belangrijk werk kennelijk, wat even heel goed moet gebeuren?
Dan, als de coronacrisis inderdaad gierend uit de klauwen is gelopen, gaat onze overheid voor IT-expert spelen en een ‘app’ maken waarmee je kan zien of je buurman al corona heeft. Een app dus die jou iets vertelt van een ander. En als de Minister glunderend aankondigt dat hij en zijn mensen “een app gaan maken die jou iets vertelt van een ander”, zegt een andere politieke slimmerik: “Goedzo! Maar doe wel even op de privacy-dinges letten enzo”. Juist ja: een app die jou iets vertelt over een ander en dan bazelen over privacy. Breng dan die hele app liever meteen in een geostrategische baan, zoals het riool.
RTL journalist Pieter Klein heeft een Wob verzoek ingediend om meer informatie te krijgen over de aanpak van de coronacrisis en de rol van het RIVM daarin. Hij ontving een ronduit schokkend bericht terug: ‘geachte journalist, RTL Nieuws wil informatie over de afhandeling van de coronacrisis, maar die krijgt u niet. We schorten een beslissing op over uw verzoek op basis van de Wet openbaarheid van bestuur (Wob). Er is sprake van ‘uitzonderlijke omstandigheden’ en daarom beroept VWS zich op ‘overmacht’. Dat is ambtelijke taal voor ‘flikker op met je gezeik, hebben we geen zin aan’.
Kijk, zo komen we ergens. In februari weet het RIVM hoegenaamd nog van niks en doet dus ook niks, waarna er in maart bij bosjes doden vallen en het hele land met een bloedgang op een economische crisis afstevent die we in eeuwen niet meer hebben gezien. En een journalist die eens even wil kijken hoe dat toch in vredesnaam zo mis kon gaan, mag ongezien de tyfus genieten met z’n Wob verzoek.
Alle crises komen ooit een keer ten einde, dus deze ook. Maar nu hebben ministeries voorlopig dus wel de handen vrij om te anticiperen op mogelijke onderzoeksscenario’s en kan bewijsmateriaal over ambtelijk en bestuurlijk falen een stuk eenvoudiger weggewerkt worden. Van Pieter Klein weten ze al waarin journalisten zoal geïnteresseerd zijn. Nu nog even sturen op een Parlementaire enquête, waarin niemand nog ‘ergens herinnering aan heeft’ en dan waait de ellende wel weer over. Glas, plas, enzovoorts.
Is er dan geen sprake van ‘uitzonderlijke omstandigheden’? Oh: zeker wel, maar niet zodanig dat geen openbaarheid van bestuur meer kan worden gegeven. Dat kan alleen als de kogels je om de oren vliegen en er atoombommen vallen. Dat hebben Sid Lukkassen en ik al eens beschreven. Dat boek eindigt in de overweging of de oordeelsbeginselen van het toenmalige ‘Neurenberg proces’ nog van toepassing zouden kunnen zijn op huidige generaties politici. Wij kwamen tot de schokkende conclusie dat op grond van die rechtsoverwegingen een groot aantal politici ‘voor langere tijd even niet beschikbaar ’ zouden zijn.
Dat is niet mals, maar nu moet er toch eens een keer flink gespit worden in de ministeries. Liefst een onafhankelijk onderzoek, want sinds de processen Wilders weten we dat het OM voor geen meter is te vertrouwen.
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
