Dit is een artikel van Armand Sağ
Vorige week[1] hebben we gezien dat het narcistische zelfbeeld bij vrouwen, dat hevig gevoed wordt vanuit de Westerse samenleving, leidt tot ernstige psychologische aandoeningen waarvan ‘Malicious Mother Syndrome’ zonder twijfel al het andere naar de kroon steekt.[2]
Dit is een syndroom wat bij vrouwen de kop opsteekt nadat hun relatie ten einde komt. Omdat ze, vanuit een jarenlange verwende positie binnen de maatschappij en de daarop volgende narcistische trekjes, niet gewend zijn om hiermee om te gaan, ontstaat er een staat van chaos. Hier worden veel namen aan gegeven, maar wanneer het gedrag van de vrouw omslaat in het wraak willen nemen op de ex-partner door de kinderen hiervoor te misbruiken, dan spreekt men van ‘Malicious Mother Syndrome’ wat het resultaat is van een jarenlange feministische lobby op vele gebieden binnen de samenleving.
Sinds de jaren ’60 en ’70 hebben vrouwen getracht om een inhaalrace te realiseren op de mannen. Dit is ze zo goed afgegaan dat het geleid heeft tot een immense arrogantie: ruim 75% van de borderline-narcisten zijn vrouw.[3] De emancipatie hierin is zo ver doorgeschoten dat het een giftig mengsel is geworden voor de maatschappij; de helft van de huwelijken eindigen in een scheiding en in veruit de meeste gevallen is de vrouw de instigator.[4]
Dit versnelde emancipatieproces zien we niet alleen terug op het gebied van relaties, maar ook in de criminaliteitscijfers: geweldsdelicten onder vrouwen is gestegen van 12% in 1996 tot 42% in 2007.[5] Vrouwen denken dat ze méér rechten hebben dan ze strikt juridisch hebben, en ook dat dit ten koste mag gaan van de man. Als we terugkijken naar ‘Malicious Mother Syndrome’, dan zien we in maar liefst 95% van de gevallen dat de moeder na het einde van een relatie de kinderen weghoudt bij de vader.[6] Andere onderzoeken hebben het over 90%.[7] Het wordt duidelijk dat het om gigantische aantallen gaat.
Naar schatting hebben sinds 2009, bijna 200.000 kinderen hiermee te maken gehad. Dat betekent dat ongeveer 20% van de kinderen alle contact met hun vader verliest na een scheiding, en nog eens 25% nauwelijks contact heeft.[8] Ook in andere landen en andere onderzoeken komt dit cijfer van 40% tot 45% veelvuldig terug.[9] Vrouwen denken, vanuit hun narcistische denkwijze, dat ze alle recht hebben om de kinderen te gebruiken voor hun persoonlijke ego’s en dit doen ze ook massaal.
Dit verschijnsel wordt echter gesteund door de instanties die dit juist zouden moeten voorkomen door de eerdergenoemde massieve vrouwenlobby. Hierdoor zijn er hele generaties opgegroeid met het idee dat moeders belangrijker zijn dan vaders. In 2016 stelde de Rotterdamse kinderrechter Middendorp dat “het vaderschap ondergeschikt is aan het moederschap”. Later is zij voor een vergelijkbare uitspraak gewraakt als rechter.[10] Deze oudere vrouw, die als rechter het vrouwelijke gedachtegoed vertegenwoordigt, stelt eigenlijk indirect dat vaders moeten werken en dus geen tijd hebben om de kinderen op te voeden waardoor hun rol ook minimaal hoort te zijn.
De standaardomgangsregeling na een scheiding is in Nederland dan ook nog steeds eens per twee weken een uur of, in uitzonderlijke gevallen, een weekend per twee weken. Alhoewel dit al een eerste aanzet is tot vadervervreemding, waarbij de kinderen hen nog zo minimaal zien dat ze geen band meer voelen met de vader, laten sommige vrouwen zich enerzijds leiden door hun narcistische trekjes (“Ik, als moeder, heb meer rechten op het kind”) en anderzijds door hun wraakzucht (“Ik, als vrouw, kan toch niet zomaar verlaten worden door een man”).
Jammer genoeg worden vrouwen in hun wraakzucht en narcisme gevoed door bijvoorbeeld het recht op partneralimentatie, maar ook de toewijzing van de kinderen. Uit mijn eigen onderzoek blijkt dat vrouwen in 99,1% van de gevallen de kinderen toegewezen krijgen, nog naast de alimentatie, en de mannen berooid achterlaten.[11] Dit voedt het narcistische brein van de vrouw en bevestigt dat ze boven de man staan, maar ook boven de maatschappij.
Het handelen van overheidsinstanties, en het stilzwijgend gedogen hiervan door de samenleving, sterkt vrouwen hierin. Zo blijkt er binnen de politie een interne richtlijn te zijn om niet op te treden als vaders aangifte willen doen tegen moeders, maar wel heel erg streng op te treden tegen vaders als moeders aangifte doen.[12] Hierover zijn zelfs Kamervragen gesteld, maar de politie blijft tot diep in 2020 hun eigen interne richtlijn handhaven boven de grondwet.[13]
Zelf heb ik, zoals te zien in de documentaire ‘Verstoten Vaders’, hiermee ook te maken gehad. Uit een zeer recent onderzoek door het KRO-NCRV-programma Reporter Radio op NPO Radio 1 blijkt dat de politie tot op heden partijdig optreedt door het weigeren om politie-aangiften op te nemen van vaders omtrent hun kinderen.[14] Uit bronnen binnen de politie, die bevestigd zijn door weer andere interne politiebronnen, is de eindverantwoordelijke hiervoor zelf ook een vrouwelijke leidinggevende binnen de politie. Zij heeft eveneens louter vrouwelijke adviseurs binnen het politiekorps aangesteld op dit onderwerp: dit bekrachtigt het uitzaaien van de ontvaderings-ideologie in Nederland.
——————————
Armand Sağ is een maatschappij-historicus met een specialisatie in de geschiedenis van het biologisch-evolutionair vaderschap en de contemporaine positie ervan in onze hedendaagse samenleving.
——————————
[1] Armand Sağ (2020), Het verhaal achter ‘Verstoten Vaders’: Armand’s relaas (2), op: De Nieuwe Zuil (19 april 2020), online beschikbaar: https://denieuwezuil.nl/het-verhaal-achter-verstoten-vaders-armands-relaas-2/ (laatst geverifieerd op 26 april 2020).
[2] Ira Daniel Turkat (1995), “Divorce Related Malicious Mother Syndrome”, in: Journal of Family Violence, Volume: 10, Number: 3, pp. 253-264, online beschikbaar via: http://www.fact.on.ca/Info/pas/turkat95.htm (laatst geverifieerd op 26 april 2020).
[3] Mind (2020), ‘Borderline’, op: WijZijnMind.nl (11 april 2020), online beschikbaar via: https://wijzijnmind.nl/psychische-klachten/psychipedia/borderline (laatst geverifieerd op 26 april 2020).
[4] Ira Daniel Turkat (1995), “Divorce Related Malicious Mother Syndrome”, in: Journal of Family Violence, Volume: 10, Number: 3, pp. 253-264, online beschikbaar via: http://www.fact.on.ca/Info/pas/turkat95.htm (laatst geverifieerd op 26 april 2020).
[5] Sid Lukassen (2015), Avondland en Identiteit (Soesterberg, 2015/2017), p. 220.
[6] Steunpunt Blijvend Ouderschap (2004), Het PAS Syndroom (Parental Alienation Syndrome), op: SBO (16 februari 2004), online beschikbaar: http://users.telenet.be/SBO/SBO/het_pas_syndroom.htm (laatst geverifieerd op 26 april 2020).
[7] Monique Meulemans (2014), Ouderverstoting, op: GVVA (2014), online beschikbaar: http://www.gevolgenvanvalseaangifte.nl/kennis-delen/ouderverstoting/ (laatst geverifieerd op 26 april 2020).
[8] RTL Nieuws (2018), 1 op 5 volwassen kinderen ziet gescheiden vader niet meer, op: rtlnieuws.nl (17 oktober 2018), online beschikbaar: https://www.rtlnieuws.nl/lifestyle/gezin/artikel/4453176/scheiding-echtscheiding-vader-kind-contact-cbs-uva (laatst geverifieerd op 26 april 2020).
[9] Tegenlicht (2020), Alfamannen, op: VPRO (8 maart 2020), m. 10:50, online beschikbaar via: https://www.npostart.nl/vpro-tegenlicht/08-03-2020/VPWON_1310201 (laatst geverifieerd op 26 april 2020).
[10] WSW Advocaten (2017), Familierechter gewraakt, op: wswadvocaten.nl (2017), online beschikbaar via: https://www.wswadvocaten.nl/actualiteiten/uitspraken/familierechter-gewraakt (laatst geverifieerd op 26 april 2020).
[11] Armand Sağ (2020), Het verhaal achter ‘Verstoten Vaders’: Armand’s relaas (1), op: De Nieuwe Zuil (15 april 2020), online beschikbaar: https://denieuwezuil.nl/het-verhaal-achter-verstoten-vaders-armands-relaas-2/ (laatst geverifieerd op 26 april 2020).
[12] Rijksoverheid (2018), Antwoorden Kamervragen over het handhaven van een omgangsregeling, op: rijksoverheid.nl (19 oktober 2018), online beschikbaar via: https://www.rijksoverheid.nl/documenten/kamerstukken/2018/10/19/antwoorden-kamervragen-over-een-mogelijk-incorrect-politie-voorschrift-en-de-schijnbare-willekeur-bij-het-handhaven-van-een-omgangsregeling (laatst geverifieerd op 26 april 2020).
[13] Vera Bergkamp & Monica Den Boer (2018), Antwoorden op de Kamervragen over een mogelijk incorrect politie voorschrift en de schijnbare willekeur bij het handhaven van een omgangsregeling, op: Rijksoverheid.nl (18 oktober 2018), online beschikbaar via: https://www.rijksoverheid.nl/binaries/rijksoverheid/documenten/kamerstukken/2018/10/19/antwoorden-kamervragen-over-een-mogelijk-incorrect-politie-voorschrift-en-de-schijnbare-willekeur-bij-het-handhaven-van-een-omgangsregeling/antwoorden-kamervragen-over-een-mogelijk-incorrect-politie-voorschrift-en-de-schijnbare-willekeur-bij-het-handhaven-van-een-omgangsregeling.pdf (laatst geverifieerd op 26 april 2020).
[14] NOS (2020), ‘Politie en OM falen bij handhaving omgangsregeling bij vechtscheiding’, op: NOS (24 april 2020), online beschikbaar via: https://nos.nl/artikel/2331548-politie-en-om-falen-bij-handhaving-omgangsregeling-bij-vechtscheiding.html (laatst geverifieerd op 26 april 2020).
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
