Het voetbal van het EK is al van bij de start van het EK overschaduwd door politieke discussies. Engeland, Frankrijk, België en andere clubs die demonstratief knielen voor de BLM beweging, terwijl voornamelijk Oost-Europese landen hier niet aan meedoen.
Door: Stephan Vanberingen
Misschien net omdat Hongarije en andere landen hier zichzelf tot culthelden ontwikkelden, en de Hongaarse premier nog fier een uitspraak deed: “Hongaren knielen enkel voor God, hun vaderland en als ze hun vrouwen ten huwelijk vragen.” was bij menige voetbalfederaties een reden om er toch nog een schepje bovenop te doen. De regenboogstadions in het teken van #pridemonth.
Het gemeenschappelijk punt tussen het knielen voor BLM en de regenboogstadions is het streven naar gelijkheid voor elk individu. Dat streven klinkt als Westerling vaak nog nobel, want tenslotte zijn we hier al enkele eeuwen politiek opgevoed met het idee van ‘gelijkheid, broederlijkheid en vrijheid’ als de waarden die hier gelijk staan aan de identiteit van de verlichte burger. Maar wat zo vanzelfsprekend is, moeten we in vraag kunnen stellen. Tegenover landen met een andere heersende moraliteit, zoals de vooral christelijke inspiratie voor de identiteit van bijvoorbeeld van Hongarije of Polen, krijgen we te maken met een cultuurshock. De gelijkheid maakt daarin plaats voor de idealisering van het traditionele gezin van man-vrouw-kinderen. Nu Hongarije plots een wet heeft gestemd om LGTBQI+ propaganda uit de scholen te houden, reageert het Westen verontwaardigder dan ooit en moet plots de hele voetbalwereld eraan geloven. Ze misbruiken de gekende voetbalgekte, die na een jaar kommer en kwel rond Corona enige verlichting moet bieden voor de getergde West-Europeaan, om het doordrukken van een ideologische agenda.
De agenda is die van de deconstructie van de geïdealiseerde samenleving, of zeg maar de negatieve vrijheid van het individu. Een mens is niet meer deel van een gezin, als vader/moeder/man/vrouw maar een non-binair individu dat de geheel eigen keuze heeft. Zij die geen deel uitmaken van het geïdealiseerde man-vrouw-kinderen gezin ‘moeten’ plots gelijk zijn, en iedereen die daar niet mee eens, de overgrote meerderheid van deze wereld, is eigenlijk niet moreel genoeg. Een Europeaan die liever heeft dat zijn land nog een etnisch autochtone meerderheid heeft, moet het nu ontgelden. Gezien zij niet knielen, zijn zij diegene die niet langer deel uitmaken van de leadcultuur in West-Europa, die van het post-liberalisme. Zeg maar de samensmelting van de Universele Verklaring van de Rechten van de mens en de deconstructie theoriëen van de Frankfurter schule van Adorno, Horkheimer en Derrida.
Bij elk geframed debat zien we dat men hervalt in clichés, de oppositie in West-Europa tegen de gelijkheidsgedachte wordt monddood gemaakt, geframed als homofoben en racisten. Alsof de gelijkheidsgedachte nog maar iets te maken heeft met het al dan niet kunnen uiten of respecteren van een geaardheid, of dat het niet aanvaarden van gelijkheid plots zou gelijk staan met etnisch racisme tussen volkeren. Gelijkheid zelf is de aanvaarding van het nihilisme in waarde oordelen, het niet meer kunnen oordelen wat we wel of niet nastreven als geïdealiseerde samenleving. Een slank en sportief lichaam is niet ‘gelijk’ aan dat van een obesitas patiënt, een Europeaan is niet ‘gelijk’ aan een Afrikaan en een holebi is niet ‘gelijk’ aan een heteroseksueel. Het elkaar behandelen met respect en onze gastvrijheid maken deel uit van onze cultuur. Maar de “gelijkheid” maakt deel uit van een politieke ideologie, die afstevent op nihilisme en degeneratie.
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
