Door Sidney Borkowski
De laatste jaren stapelt een aantal negatieve maatschappelijke fenomenen zich in sneltempo op. We zijn sinds 2001 reeds ‘gewoon’ dat er op westerse bodem geregeld bloedige aanslagen worden gepleegd, in grote mate door islamistische organisaties als Al Qaeda of Islamitische Staat. In de VS is er een traditie ontstaan van school shootings en onze grootsteden krijgen hoe langer hoe meer ‘no go zones’ of zijn het decor geworden voor conflicten tussen bendes en politie. Denk maar aan de golf van rellen nadat Black Lives Matter de dood van George Floyd gebruikte om rellen te veroorzaken in een aantal steden.
Het epicentrum van deze conflicten is hoe langer hoe meer de Verenigde Staten. Het samenlevingsmodel dat gebaseerd is op een absolute individuele vrijheid krijgt hoe langer hoe meer uitspattingen. Een gedeeld waardepatroon en een sociale controle die daaruit volgt is in de anonimiteit van de grootsteden niet langer denkbaar. Daar geldt vooral de wet van de sterkste. Deze conflicten exporteren hoe langer hoe meer naar Europa. We denken maar aan de Brussel, Antwerpen, Den Haag, Londen of Parijs.
Niet enkel de conflicten in de grootsteden zijn een teken aan de wand voor onze samenleving. Op economisch vlak kunnen we ons momenteel nog tevreden stellen op het gebied van welvaartsniveau. Althans toch voor de meesten. Er is echter ook nog een grote onzichtbare armoede in de ‘eerste wereld’, van mensen die het niet halen op het einde van de maand. De stay poor jobs gaf onder andere aanleiding tot de groei van de gele hesjes in Frankrijk die telkens met veel geweld werden neergeslagen en geschoten. Deze taferelen kwamen weinig aan bod in andere landen, wat enigszins hypocriet is tegenover de gretigheid waarmee we politie optredens tegen betogingen in niet-westerse landen veroordelen.
In 2008 en 2010 werden we reeds geconfronteerd met enkele schuldencrisissen. De hoge schulden van overheden en ook van banken deden toen de economie over de kop gaan. Met kapitaalinjecties via de Federal Reserve en de Europese Centrale Bank hebben we onze economie artificieel kunnen opkrikken om nieuw falen van banken en overheden te voorkomen. De vraag is nu of we met de impact van de COVID19-crisis geen serieuze economische terugslag kunnen verwachten. Explodeert de schuldenberg in het westen? Gaat hiervan niet pakweg China een voordeel uit halen door zich in te kopen in grote bedrijven of marktaandeel te winnen in de wereldhandel?
Het is allicht nog vroeg om voorspellingen te doen, maar de economische vooruitzichten van de komende jaren zien er alsmaar somberder uit. Geraken we de komende decennia nog uit de schulden? Of gaan we blijvend schulden opbouwen op de balans van overheden en banken?
Het migratiesaldo van vooral West-Europa ziet er minstens even somber uit. De VN voorspelt een groei van de bevolking op het Afrikaanse continent van 1 naar maar liefst 4 miljard inwoners op 30 jaar tijd. Momenteel zijn de politici die de touwtjes in handen hebben voorstander van de migratie die hier het gevolg van is niet teveel te hinderen, maar zelfs op te nemen als een mensenrecht. Het migratiepact van Marrakesh werd tegen de wil van de meerderheid van de bevolking erdoor gejaagd met als mantra: ‘aan de juiste kant van de geschiedenis staan’. NGO’s worden nog steeds gesponsord om migranten veilig op Europese bodem te zetten – en overheden die deze migratie willen tegenhouden worden actief tegen gewerkt op Europees niveau (Italië onder Salvini, Hongarije, Polen, etc).
Recente verkiezingen op Europees niveau waren een overwinning voor ‘populisten’ of migratiekritische partijen, maar dit liet zich niet vertalen naar een wijziging van beleid. De voorspellingen die gedaan worden zijn van 150 tot 200 miljoen Afrikaanse migranten die naar West-Europa zullen komen gedurende de komende 30 jaar. Als de vorige migratie reeds zo’n druk met zich meebracht, kunnen we alvast indenken dat deze ook weer de druppel teveel kunnen zijn.
Toch proberen we onszelf vaak nog als superieure beschaving te benoemen. We hebben dan ook een geschiedenis van een zeker eurocentrisme van waarden. Dit is niet geheel onlogisch, elke beschaving heeft die neiging om de andere gebruiken als ‘barbaars’ te beschouwen. Maar Europa was enkele eeuwen de motor van de vrijheid, democratie en welvaart.
In de meeste discours over het ‘verdedigen van onze waarden’ valt men terug op het verdedigen van de erfenis van de Verlichting, het projecteren van onze vrijemarkteconomieën als de meest efficiënte en de vooruitgangsgedachte als logisch gevolg van de geschiedenis. De keuze van dit samenlevingsmodel hangt echter ironisch genoeg samen met de problemen in onze samenleving die we net hebben beschreven.
De grote migratiestromen is ook goed als je de arbeidsmarkt wil overspoelen en een overaanbod van ‘arbeid’ wil creëren. De mini-jobs en de low skill jobs krijgen zo een grote influx waardoor de lonen laag kunnen worden gehouden voor multinationals. Het verwijderen van de tussenschotten in het financiële systeem (opheffing Glass Steagal Act) was noodzakelijk om de financiële instellingen woekerwinsten te laten binnen rijven. Het propaganderen van een liberale democratie is reeds langer een middel om VS-gezinde regimes aan de macht te brengen in landen met veel grondstoffen of met een groot geopolitiek belang. We denken maar aan Irak, Syrië of Afghanistan. De etnische mengelmoes in onze steden is tegelijkertijd goed om onze identiteit te vervangen door een consumentisme.
Er komt hoe langer hoe meer weerstand tegen op electoraal vlak. Als het meest in het oog springend voorbeeld is de verkiezing in 2016 van Donald Trump als president van de VS. Dit sloeg het grootste deel van de wereld met verbazing, zowel vriend als vijand. We kunnen nog tal van electorale voorbeelden geven zoals Brexit, de successen van o.a. Vlaams Belang, Front National, Forum voor Democratie, FPO en het succes van Oost-Europese landen als Polen en Hongarije. Iets wat voor veel West-Europeanen als voorbeeld dient inzake migratie.
We komen van het Westen als gids voor de liberale democratie in de wereld: export van democratie en vrijheden, economische en militaire macht en morele superioriteit, sterke leiders. 20 jaar geleden hadden we nog vaker het gebruik van de term ‘de eerste wereld’, dat duidelijk aangeeft dat we op dat moment ervan uitgingen dat de VS en West-Europa (samen met Australië) de voorbeelden waren en de rest tragere volgelingen. De VS kon het zich na de val van de muur permitteren om als enige politiemacht in de wereld te doen en laten waar ze zin in had.
Nog steeds zien veel Amerikanen zich als ’the special one’ die het recht heeft om in een ander land te bepalen wie daar aan de macht mag zijn. In 2003 gingen ze nog met een leugen Irak binnen om Saddam Hoessein te verdrijven – en dit gebeurde met bijzonder weinig tegenstand. In enkele weken tijd was één van de sterkste machten van het Midden-Oosten volledig van de kaart geveegd. De leegte die ze achterlieten bereide wel de weg voor organisaties als Islamitische Staat, maar ze konden wel laten zien dat wanneer een land op slechte voet kwam met de VS probleemloos vernietigd kon worden.
Nu is die machtspositie verleden tijd. In Syrië probeerde men hetzelfde. Met hetzelfde verhaal organiseerde men zelf een burgeroorlog (men sponsorde ‘rebellenbewegingen’ al sinds 2006, wat in 2011 van pas kwam). Men bewapende eigen proxylegertjes, en samen met een resem sterke landen zouden ze Assad hebben verdreven, tot Rusland zijn veto stelde. Een openlijke inval zoals in Irak hebben ze niet geriskeerd, om Rusland (en China) niet op de proef te stellen. In 2020 zit Assad nog op zijn presidentsstoel in Damascus, terwijl de meeste grote politici die dienden om Syrië te destabiliseren, al lang zijn vergeten (Obama, Clinton, Cameron, Sarkozy,..). Trump bewaakt nog een paar olievelden in het Koerdisch gedeelte van Syrië in het Noorden. De jihadisten zijn terug getrokken tot Idlib en worden daar nu systematisch opgerold. Syrië is de overgang geweest tussen de unipolaire en multipolaire wereldorde.
Wie denkt dat dit maar een detail is op een landkaart, moet bedenken dat de regio van groot belang is in de wereldhandel tussen Oost en West. China staat namelijk te springen om gemakkelijkere handelsroutes te ontwikkelen om goedkopere producten richting het Westen te sturen. De olie- en gasvoorraden zijn nog van cruciaal belang de komende decennia, iets dat Europa grotendeels tekortkomt. Kortom, ons economisch overleven zal in grote mate van deze strijd afhangen. Daarnaast is Afrika het continent waarin we een bevolkingsgroei kunnen verwachten van 1 miljard naar 4 miljard op 30 jaar tijd. Dit zou een migratiestroom kunnen teweeg brengen van 150-200 miljoen migranten. ‘Een minderheid zijn in eigen land’ is dan de bittere realiteit en geen complottheorie.
Het Westen zal op het gebied van zowel zijn wereldmacht, maar dus ook op het binnenlands domein (vooral door migratie) zijn problemen kennen. Wat we vandaag zien zal slechts de manifestatie zijn van het begin van de val van het Avondland. De nachtmerriescenario’s zijn de enige realistische die we hebben. Daarom net dat we enkel een redding kunnen verwezenlijken met een radicale omslag in ons denken en in onze cultuur. De wortels van onze cultuur liggen namelijk niet in het ‘liberalisme’ van de Verlichting, dit is slechts een stadium.
Onze wortels liggen namelijk in de klassieke oudheid en in het christendom. Hoe verder we van deze wortels afdwalen, en laten vervangen door een liberaal absolutisme (zoals het beschouwen van migratie als een mensenrecht cfr. Marrakesh), hoe donkerder onze toekomst zal worden.
We kunnen op 3 manieren kijken naar de evolutie. Het aanvaarden als realiteit en er misschien nog aan meewerken ook; het proces proberen te vertragen door bijvoorbeeld gecontroleerd alles te ondergaan; of beginnen aan een nieuw Europa door terug te gaan de vraag ‘Wie’ we zijn en een fundamenteel niet-liberale ideologie te volgen.
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
