Dit is een artikel van Olli Salvatore
Eerder berichtte ik over de inval in Syrië van het Turkse leger, dat van Erdogan de opdracht had gekregen de Koerdische milities terug te drijven die hij sedert jaar en dag als zijn aartsvijanden beschouwt. Die operatie verloopt niet zoals Erdogan had gehoopt: Het Syrische leger heeft een succesvol tegenoffensief ingezet omdat het geen Turkse militairen in haar land duldt en wil dat de Turken het land weer verlaten, na hun schending van de territoriale integriteit.
Een bombardement waarbij in één klap 33 Turkse troepen sneuvelden markeert een nieuw, gevaarlijk hoogtepunt in het conflict. Hoewel Erdogan van Poetin een zekere bewegingsvrijheid had gekregen in zijn operatie tegen de Koerden op Syrisch grondgebied ondervindt hij dat dit akkoord niet verder reikt dan dat: Rusland wijkt niet van de zijde van Assad als bondgenoot en dat maakt Erdogan furieus.
Erdogan eist van de NAVO dat zij hem te hulp schiet. Turkije is zelf een NAVO-lid en verwacht dus van de andere leden dat ze hem komen bijstaan nu hij in nood verkeert: Die verbintenis vormt namelijk de grondslag van dit militaire verbond.
Erdogan vergeet echter één ding: Het is niet Turkije dat werd aangevallen, het was wel Turkije dat zélf als agressor een ander land binnenviel en nu met een tegenvaller krijgt af te rekenen. Met zulk feitenrelaas weigert de NAVO in de bres te springen voor Turkije en sprak het enkel morele steun uit bij monde van Jens Stoltenberg.
Erdogan is ziedend want dat volstaat niet voor hem, hij voelt zich in de steek gelaten door zowel de NAVO alsook Rusland, Amerika én de EU… Het wapengekletter heeft er intussen voor gezorgd dat een extra 1 miljoen burgers op de vlucht zijn geslagen in de provincie Idlib waar alles zich afspeelt en geen andere keuze hebben dan Turkije binnen te dringen.
Om de druk op Europa op te voeren heeft Erdogan nu een drastisch besluit genomen: Het openen van de grensovergang richting Griekenland zodat alle migranten die dat willen Turkije kunnen inruilen voor Europa, hun droombestemming. Een grote voorhoede is al begonnen aan die tocht maar zit nu knel in het niemandsland tussen Turkije en Griekenland aangezien dat laatste land meteen de bewaking fors opvoerde zodat niemand binnenraakt. Bulgarije deed hetzelfde.
De vraag blijft alleen hoelang de grensbewakers dat kunnen volhouden naarmate de volkstoeloop zal aanzwellen tot een miljoen of meer wanhopige migranten. De invasie van Oost-Duitsers over de Berlijnse muur staat in ons collectief geheugen gegrift. Als binnenkort ontelbare Syriërs (en niet-Syriërs die in hun kielzog illegaal Europa willen bereiken) de grensposten bestormen zullen de Griekse bewakers dan het vuur openen of over hun hart strijken en laten begaan?
Persoonlijk ben ik altijd van mening geweest dat er teveel druk en verantwoordelijkheid rust op de schouders van de Griekse regering die deze klus in haar eentje moet zien te klaren.
In de gegeven situatie is het niet Turkije dat bijstand verdient van de NAVO maar juist Griekenland dat eveneens NAVO-lid is en nu met een dreigende invasie wordt geconfronteerd die ze zelf niet heeft uitgelokt (in tegenstelling tot Turkije).
Tijdens een gesprek met Dr. Sid Lukkassen voor Café Weltschmerz in 2017 zei ik dat ik het (toen al!) als de taak van de NAVO zag om de Griekse grens met Turkije hermetisch te gaan afsluiten aangezien wij met Griekenland een gedeelde verantwoordelijkheid hebben om de Europeanen te beschermen tegen de migratiecrisis.
Nu Erdogan de Turkije-deal dreigt op te blazen is het uur van de waarheid aangebroken: De EU en de NAVO moet haar besluiteloosheid (een teken van zwakte die nooit zou mogen worden vertoond) laten varen en overgaan tot handelen, goedschiks of kwaadschiks!
Olli Salvatore
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
