Dit is een artikel van Frits Bosch
Heb me donderdag in het pak gehesen om naar een seminar van Loyens Loeff en Radboud Universiteit te gaan over Diversiteit. In de aankondiging in krant stond dat ook het vrouwenquotum aan de orde zou komen. Voor mij de moeite waard vanwege mijn nieuwe boek ‘Feminisme op de werkvloer’.
Eens horen wat daarover gezegd wordt! Voorzitter professor Ondernemingsrecht Claartje Bulten had vijf vrouwelijke blanke hoogleraren bijeengebracht om hun licht over dat onderwerp te laten schijnen, plus nog enkele geleerde dames.
Ik heb zelden zoveel vrouwen in bevallige leeftijd en trendy gekleed bijeen gezien. Het percentage mannen lag ongeveer op 5%. Een mannenquotum is nodig!! Het interesseert mannen blijkbaar weinig? Laat die vrouwen maar kletsen denken ze, die ‘new kids on the bloc’. Nou, daar komen jullie nog wel achter mannen, als je een functie niet krijgt vanwege een vrouw die (onterecht) de voorkeur krijgt.
Voorbeelden zijn er te over zoals ik verneem van mannen. Zie bijvoorbeeld de sublieme Jort Kelder die ten slachtoffer viel aan een vrouw in het programma Buitenhof. Zo heurt het eigenlijk niet…
De diversiteit in de zaal was nihil, “Ik zeg wat ik denk maar ik doe niet wat is zeg”. Claartje Bulten houdt het vrouwen onder mekaar, geen LHBTI en geen (kritische) mannen erbij! De enkele aanwezige man die ik aanschoot in de pauze was een partner van Dirkzwager Legal & Tax. Ik vroeg hem hoe hij over het vrouwenquotum dacht. Hij was er niet enthousiast over. Hij betoogde dat als vrouwen kinderen krijgen dat dan de continuïteit in het werk verloren gaat. Mannen nemen dan noodgedwongen haar portefeuille over, maar als moeder dan gaat flexwerken is het gedaan met de carrièrekansen. Hij zag niet hoe we daaronder uitkunnen.
Nee, klopt, zo is het maar net en dat hebben we te respecteren. Toen zijn vrouwelijke collega zich bij ons aansloot, nam hij duidelijk gas terug, ‘nee, zo stellig heb ik het niet gezegd.’ Okay, prima. Uit de gesprekken die ik heb gevoerd voor mijn boek is het me duidelijk geworden dat mannen het zeven kleuren in de broek doen over dit onderwerp. Ze zijn bang dat het hun loopbaan schaadt als ze zich negatief over een vrouwenquotum uitlaten. Radicaal feministen, zoals de spreeksters deze middag, krijgen ruim baan.
Het Financieele Dagblad stuurt redacteuren erop uit om bedrijven er op te wijzen dat ze zo weinig vrouwen in dienst hebben en dat dit toch echt beter moet: naming & shaming. CEO’s antwoorden dan schuldbewust dat ze er alles aan gaan doen om hierin verbetering aan te brengen.
Behalve hun eigen baan opgeven voor een vrouw natuurlijk. De dames op het seminar waren het roerend eens: diversiteit móet! Waarom moet het? Inclusie op basis van LHBTI is goed voor onze maatschappij. Is racisme goed voor onze maatschappij? Martin Luther King zei dat we mensen moeten beoordelen op de inhoud van hun karakter, niet op hun kleur. Het gaat om competentie, talent, betrokkenheid, inzet, kunde, bloed zweet en tranen. CEO Beth E. Ford is een Amerikaans ondernemer. Ford valt vooral op als CEO van Land O’Lakes, een Amerikaanse landbouwcoöperatie waarvan ze in 2018 de leiding heeft overgenomen.
Ze is de eerste openlijk homo vrouwelijke CEO van een Amerikaans Fortune 500-bedrijf. Voor haar is haar seksuele voorkeur niet relevant, want Ford in een video: “women, have resilience, confidence, learn, bring your best to work!”. Daar draait het inderdaad om en de rest is bullshit. Ik meen dat zij de enige vrouw was tijdens het seminar die er echt toe deed, geweldig, recht in de roos. Wat een verademing haar te horen, in een zee van radicaal feministische praat.
De Verenigde Naties zegt dat we mensen niet mogen beoordelen en selecteren op basis van eigenschappen waar ze niets aan kunnen doen. Als je dat je dat wel doet dan is dat racistisch. Het gaat om diversiteit van opinies, meningen, visies, maar niet om diversiteit van LHBTI. De Europese Unie zegt idem. Deze dames trekken zich er niets van aan.
Fanatieke mensen wensen juist geen diversiteit van opinies, intolerant als ze zijn vanuit ideologie. De mondiaal gevierde psycholoog prof Jordan Peterson kwam naar de UvA om studenten toe te spreken. UvA hoogleraren liepen te hoop om hem het spreken te belemmeren, zo intolerant als ze zijn op ‘mijn’ universiteit.
Terug naar het seminar. Op dit seminar was ‘macht’ een gevleugelde woord. Radicaal feministe prof. Yvonne Benschop wenst “radicale vernieuwing”. Ze wenst “stevige quota, maar het probleem daarmee is dat je dan de ‘tempered radicals’ verliest.” Ze zit in het patroon van onze minister Van Engelshoven: “we gaan afrekenen met mannen” en de Antifa meiden “als je Thierry dood wilt hebben, zeg dan ‘paf’.
We treffen telkens de Radboud Universiteit aan, bolwerk van Marxisme. Benschop: “we moeten weerstand opzoeken.“ Wel, dan is ze bij mij aan het juiste adres. Is ook Benschop militant? Vrouwenquotum móet! Waarom moet het? Vrouwen moeten meer macht krijgen. Het zou goed zijn voor het bedrijf. Divers onderzoek stelt dat dit te kort door de bocht is, zie recent SCP-CPB onderzoek.
In mijn boek ga ik daar uitgebreid op in. Ultra kort geknipte hoogleraar Marieke Wyckaert van KU Leuven in donker pak, liet weten dat ‘mannen in pak en grijs haar’ ruimte moeten maken voor vrouwen. Ze heeft een bloedhekel aan hen. Dank je Marieke! Ik ben een aantal keren in China geweest en heb CEO’s gevraagd wat ze doen aan LHBTI, inclusie en vrouwenquotum. Ze keken me aan of ze water zagen branden. Je zag ze denken: “die westerlingen zijn helemaal gek geworden. Prima dan krijgen wij de ruimte om mondiaal te scoren!”
Dr. Charlotte Perquin-Deelen van Dirkzwager sprak over stereotypering, hetgeen ook in mijn boek een belangrijk onderwerp is. Perquin-Deelen heeft er moeite mee dat ‘de man de standaard is’ in het bedrijfsleven. Als deze gratuite bewering al zo mocht zijn, dan is het niet vreemd: mannen zijn de ‘founding fathers’ van bedrijven. Het is pas van de laatste paar decennia dat ook vrouwen start ups plegen en tot de top doordringen.
En het gaat hallucinant snel met vrouwen, zonder quotum. De introductie van pil – ontworpen en in de markt gezet door mannen – heeft zoveel mogelijk gemaakt voor vrouwen. Perquin-Deelen’s gedachtegoed krijgt een plaats en beoordeling in mijn boek. Vrouwen hosanna! Als onze toekomst vrouwelijk is, prima! Lijkt me heerlijk! Maar niet met dwang van quota en Ladies first. Als we om ons heen kijken, valt het wel mee met de vrouwelijke prestaties. Net als bij mannen is het heel wisselend.
Ik laat er diverse de revue passeren in mijn boek en heus niet alleen Paulien Krikke. Radicaal feministen hebben last van een IGB, een ‘implicit gender bias’, een term gemunt door Charlotte Perquim-Deelen. Die kreet houden we erin.
De heren Orcun Ersunger en Paul de Vries, advocaten van Houthoff vertelden ons een en ander over LHBTI vooroordelen in boardroom. Hun radicaal feministische collega Marry de Gaay Fortman heeft daarover interessante zaken verteld in Buitenhof tegen een interviewer Pieter Jan Hagens die alles prachtig vond wat ze zei. Ik heb in mijn boek over dat gesprek nogal wat woorden vuil gemaakt.
Claartje Bulten had als mediator het seminar helaas niet in de hand want het liep aan alle kanten uit het tijdschema. Had een man dat beter gedaan? Er zou twee keer discussie plaatsvinden, maar er was geen dialoog, één richting verkeer, stamp het erin. Ik had graag een interventie gepleegd….
Er is geen dialoog, geen discussie, geen logica, geen onderhandeling en geen consensus mogelijk. Feiten vinden ze niet belangrijk. Want feiten zouden gebruikt kunnen worden om af te leiden van de notie dat een groep, vrouwen, mensen met kleur, buitenlanders, misschien niet generiek onderdrukt of achtergesteld worden in Nederland.
Bulten stuurde de deelnemers met de slotconclusie naar huis dat diversiteit een ‘no brainer’ is. Dat klopt wel voor deze dames, verstand op nul. Hoe kun je zoiets zonder blozen beweren dat diversiteit een ‘no brainer’ is in een Nederlandse samenleving die de grootste moeite heeft met diversiteit en integratie, met een recent doodgeschoten advocaat.
Bovendien weet en eenieder die in een productiebedrijf werkzaam is geweest hoe tricky het is om bepaalde groepen bijeen te zetten. Een ‘no brainer’ … Claartje, hoe durf je het te zeggen.
Rector magnificus van Radboud Universiteit Han van Krieken mocht aan het eind Claartje’s boek in ontvangst nemen, waar ze bijna om de zin naar verwezen had. In zijn prevelementje vertelde hij dat “als je er niet bijhoort, dan doet dit wat met je.” Boeiend, dat wisten we nog niet.
Van Krieken wil dat voortaan in het programma het woord ‘borrel’ niet meer voorkomt want dit weerhoudt moslims naar seminars te komen vanwege de alcohol connotatie. Dan weten we dat ook weer. Veel zotter dan dat kon het die middag niet meer worden…
Al met al een interessant seminar waar bestaande stereotypen volop bevestigd werden als zeer reëel en die teneur past ook goed bij mijn boek ‘Feminisme op de werkvloer’.
Lees verder onder de kaft:
2019 was het jaar van de vrouw. Het 100-jarig bestaan van het algemeen kiesrecht is gevierd en er kwam een vrouwenquotum. Is dat quotum een zegen of een nachtmerrie? Worden vrouwen uit topbanen geweerd? Is er een Mannenbolwerk en een Glazen Plafond? Vrouwen zijn in ons land aan een sterke opmars bezig. Ze bekleden steeds meer sleutelposities op de werkvloeren.
Feministen eisen topposities op en wensen nog meer macht voor vrouwen. Ik duik in historische achtergronden van feminisme, feministische golven, feministisch marxisme, Clinton affaire, #MeToo, kinderspeelgoed, boerka, ‘nature–nurture’, kansenongelijkheid, stereotypen, diversiteit en vrouwenquotum. Vervolgens ga ik talrijke werkvloeren op en praat met vrouwen en mannen die zich openhartig uitspreken over vrouwenemancipatie, werkomstandigheden, kansen en mogelijkheden. Ik luister, wik en weeg en geeft mijn mening.
Ik geef mijn mening over het vrouwenquotum en waarom dit een verdraaid slecht plan is. Dit is een boek voor allen die geïnteresseerd zijn in vrouw, man, maatschappij, ook voor managers, personeelchefs en wetenschappers. Vrouwen schrijven regelmatig over feminisme. Dit keer is het een man die geen blad voor de mond neemt….
Wat tijdens het seminar niet ter sprake kwam maar toch belangrijk is goed te begrijpen wat in de westerse wereld gaande is ga ik er hier nog eens wat uitgebreider op gedachtevorming over diversiteit en vrouwenquotum in. LHBTI en vrouwen quotum is te vatten onder de term identiteitspolitiek.
Identiteitspolitiek is te omschrijven als het denken in groepsidentiteiten op basis van etniciteit, religie, afkomst en geslacht. Identiteitspolitiek raakt ingeburgerd als begrip ter aanduiding van de positie van deze identiteiten in organisaties. Je komt het tegen bij discussies over moslims, Me Too, zwart-wit-gekleurd, witte schuld, ‘white privilege’. Ik schets de achtergrond ervan. De Chinese Culturele Revolutie (1966-1976) leeft in Westerse samenlevingen thans nog door als denkschema waarin er maar twee soorten zijn: ‘onderdrukten en ‘onderdrukkers’, een zwart-wit benadering van ongelijkheid.
Dit wereldbeeld essentialiseert die tegenstelling, omdat het de logica volgt van de marxistisch-leninistische tegenstelling ‘proletariaat versus burgerij’. Het denkschema is als volgt. Toen duidelijk werd dat het communisme dermate over de schreef was gegaan ten tijde van Mao (schatting 100 miljoen doden), Stalin (schatting 66 miljoen doden), Pol Pot (schatting 12 miljoen doden), Castro, en niet meer geloofwaardig was zelfs voor de meest fervente marxist, moest noodgedwongen afscheid genomen worden van communisme als denkrichting. Hoewel men afscheid nam van de rabiate vorm van de marxistische leer ging men in het Westen door met het communisme in een afgezwakte vorm.
Men concentreerde zich op tegenstellingen tussen groepen in de samenleving. De invloedrijke Franse postmodernisten herverpakten vanaf de jaren zestig communisme, dat in zijn oude vorm niet meer verkoopbaar was. In plaats van de bourgeoisie en de werkende klasse tegenover elkaar te zetten, in een eeuwige strijd om economische gelijkheid, ging het ineens niet meer over economie, maar om macht, om de rol van de onderdrukker versus de onderdrukte in de samenleving. De ‘onderdrukten’, de achtergestelden, de slachtoffers, zijn er om te mobiliseren.
Velen zouden niet weten dat ze onderdrukt, achtergesteld, worden en slachtoffer zijn. Ze verkeren in de illusie van zelfredzaamheid. Zij moeten dus bewust gemaakt worden van hun achterstelling, hun onderdrukking. De ‘onderdrukkers’ moeten hun schuld inzien en berouw tonen. Als blanke ben je onderdeel van een systeem van onderdrukking, ook als je denkt dat je niet racistisch bent.
Feministen menen dat mannen vrouwen discrimineren en uit de top van het management weren. Radicaal feministen, zonder enige bedrijfservaring, generaliseren: ‘mannen’ als groep, allen, stellen vrouwen achter. Als man ben je onderdeel van een systeem van onderdrukking van vrouwen, in het ‘Mannenbolwerk’, het ‘Glazen Plafond’. Daar moet dus met harde hand wat aan gedaan worden met een quotum.
Ik heb veertig jaar in het bedrijfsleven achter de rug en mijn ervaring is juist het tegenovergestelde: mannen stimuleren vrouwen door te groeien, maar uiteraard ben ik als man ‘biased’ in mijn waarneming! We dragen immers het gevoel van privilege onbewust in ons.
Op bepaalde momenten vertoon je gedragingen waarin anderen het collectieve onderdrukkingssysteem kunnen herkennen. Je bent sowieso de erfgenaam van een collectieve historische schuld. Individuen met rijk samengestelde identiteiten worden gereduceerd tot hun etnische deel, of hun geslacht of hun herkomst. De vele eigenschappen die ieder mens heeft wordt gereduceerd tot één of twee eigenschappen, te vertalen naar een simpele tegenstelling. Een vrouw van kleur, wordt gereduceerd tot haar geslacht en haar kleur. Ze is per definitie twee keer slachtoffer en ze wordt achtergesteld of zelfs onderdrukt.
De notie dat men meer diversiteit verkrijgt door te differentiëren tussen identitaire groepen is fundamenteel verkeerd. Er is veel meer diversiteit te verkrijgen door te differentiëren binnen groepen omdat de verschillen tussen groepen veel kleiner zijn dat de talloze verschillen binnen de groepen en de mega grote verschillen per individu op basis van talent, emotionele stabiliteit, belangstelling, enzovoort, enzovoort. Het is niet voor niets dat juist op individuele eigenschappen uiterst zorgvuldig wordt geselecteerd.
Het selecteren op kleur en geslacht is racistisch volgens iedere definitie. Maar men wil zich niet realiseren racist te zijn. ‘We geloven graag dat we in een rechtvaardige wereld leven, waarin iedereen krijgt wat hun toekomt’, maar dat is niet zo, dus gebruiken we quota. Als kansen inderdaad niet gelijk zijn, dan is het zaak daaraan te werken, maar niet door de uitkomsten gelijk te maken met dwang, quota, straf. Gelijke uitkomsten is Marxistisch en abject. Marxisme heeft nog nooit gewerkt, uitsluitend miljoenen doden opgeleverd. Willen we een totalitair Nederland? We zijn al aardig op weg met camera’s, IT en regelgeving. Daar kan vrouwenquota en naming & shaming nog wel bij….
De gedachte dat men inclusie kan realiseren door anderen uit te sluiten is discriminatoir. Het is een absurd idee, dat iedere logica tart. Zo politiseer je geslacht en huidskleur en zet je groepen tegen elkaar op. Het doet geen recht aan diversiteit van individuele identiteiten en achtergronden. Het zaait (verdere) verdeeldheid. In de jaren zestig en zeventig was er aan Nederlandse universiteiten, maar ook op andere westerse universiteiten, een groot enthousiasme voor de Culturele Revolutie en het gelijkheidsdenken. Het vormde het startpunt van het paranoïde denken in zwart-wit, vererfde collectieve schuld en geslacht.
Deze mindset wordt soms bewust, maar vooral ook onbewust beleefd aangezien het sinds de jaren zestig van de vorige eeuw als het ware in de breinen geïmpregneerd is via de bekende ‘lange mars langs de instituties’ (Rudi Dutschke) naar de media, de ambtenarij en het bedrijfsleven. Deze denkwijze wordt cultuur marxistisch c.q. postmodernistisch, politiek correct genoemd. Men is zich meestal van deze brainwashing niet bewust, want op universiteiten, instellingen en bedrijven is het een algemeen geaccepteerde denkrichting, maar daarom nog niet correct.
Zelfs de directeur van het Sociaal Cultureel Planbureau is een voorstander van vrouwenquota. Ik herhaal dat het racistisch en discriminatoir is. Ook Ursula von der Leyen zei bij haar aantreden dat ze het vrouwenquotum gaat opkrikken. Deze ‘deconstructie en vernietiging van de westerse beschaving’ domineert nu sociale wetenschappen en instellingen. En we financieren ze.
Het is hetzelfde narratief als communisme, maar dan onder een andere naam. Aangezien bij de postmodernisten alles om machtsverhoudingen draait zijn ze gevaarlijk. Als je een discussie voert met iemand die uitsluitend in macht gelooft, zie je dat dit de motivatie is voor hen om macht naar zich toe te trekken. Feiten kunnen afleiden van de ideologie, van de utopie. Feministen die dit propageren zeggen dan altijd dat “onderzoek toont aan dat dit gunstig uitpakt op bedrijfsresultaten” zonder er bij te vermelden welk onafhankelijk onderzoek. Het onderzoek van David P. Schmitt van de Bradley University, logenstraft feministen (onderzoek over bepalende factoren inzake het man-vrouw verschil voor 55 landen over verschillende culturen.
Factoren: Cultural Values Indicators, Gender Equality Indicators en Socioeconomic Indicators met ‘Mean z Score Differences (d) Between Women and Men in 55 Nations on Big Five Inventory (BFI) Factors’, het artikel ‘Why Can’t a Man Be More Like a Woman? Sex Differences in Big Five Personality Traits Across 55 Cultures’, Journal of Personality and Social Psychology, 2008, Vol. 94, No. 1, 168-182).
Wat blijkt? Naarmate omgevingsvariabelen gelijker worden (‘increasing development of human society’) wordt het man-vrouw verschil groter, omdat als de omgevingsvariabelen gelijker worden, dan treden de biologische verschillen tussen mannen en vrouwen meer aan de oppervlakte. Mannen en vrouwen verschillen van elkaar, niet alleen fysiek, maar ook geestelijk. Die verschillen vertalen zich naar de arbeidsmarkt en naar het bedrijfsleven. Radicaal feministen willen daar niet aan…
In Nederland grijpt deze notie van onderdrukking of achterstelling als een kankergezwel om zich heen. Bedrijven worden gedwongen om vrouwen via een quotum van 35 procent in dienst te nemen. In Noorwegen is vrouwenquota geprobeerd, maar men is er van teruggekomen, het werkt niet. Vrouwen reageren niet positief op vacature-advertenties specifiek voor vrouwen. Dat lijkt me logisch en verstandig. Laten ze er vooral niet aan meedoen. Welke vrouw wil een Excuustruus zijn.
Frits Bosch, auteur van ‘Feminisme op de werkvloer’ en “Schaft ook Nederland zich af?”. U treft op Bol.com een Inhoudsopgave en Proloog aan.
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
