Deugdynamiek 101 – eergisteren vond er een vermakelijke discussie plaats op Twitter naar aanleiding van een tweet van Sybren Kooistra (@sybrenkooistra), een GroenLinkser die nu actief is voor de Europese Groenen.
“Iemand huilt. Ik ben de baas. Mag ik haar een knuffel / hand op de schouder geven? serieuze vraag.”
Deze discussie is op zichzelf al komisch, omdat het precies de deugdynamiek van policor-Nederland aantoont: naar aanleiding van de #MeToo-discussie durven dit soort mannen helemaal niets meer, zijn bang om elke grens over te gaan (of te benaderen) en is het enige wat ze nog wel durven zoveel mogelijk deugen. Een knuffel of een zoen geven is nog tot daaraan toe, maar een hand op iemand schouder leggen? Letterlijk aanranding.
Deugend Nederland reageert direct: ’nee, voorkom elk lichamelijk contact!’
In een vervolgtweet schrijft hij:
“Extra weird in dezen.. Kortgeleden zei ze dat ik voor haar voelde als een broer die ze niet gehad heeft. (Er is hier geen emotionele/seksuele spanning & ze zit fantastisch in haar relatie).”
Hier krijgt Kooistra terecht veel kritiek op; het is not done om als baas gevoelige informatie over je ondergeschikten het internet op te slingeren; wat mij betreft veel erger dan een collega een hand op de schouder te leggen als gebaar van troost. Hij werpt als tegenwerping nog op “dat hij de enige is die Nederlands spreekt”, maar dat is natuurlijk geen argument. Overigens mag Sybren zich afvragen waarom zijn collega zei dat hij “als een broer aanvoelde” en ze in een goede relatie zit; wellicht omdat ‘ie eerder avances maakte die niet in goede aarde vielen?
Een (zelfs linkse) twitteraar post dat hij het triest vindt dat we zo ver zijn doorgeschoten dat we zelfs lichamelijk contact al schuwen, terwijl dit veel krachtiger is dan kil op afstand blijven. De reactie van Sybren is zeer schuldbewust:
“Nee, niet triest. Heel gezond denk ik. De mannelijke intuitie zat/zit hier vaak fout denk ik.”
De man zit natuurlijk altijd fout volgens deugend Nederland.
De laatste tweet over deze discussie deed mij even afvragen of dit eigenlijk geen grote Jiskefet-sketch was, maar in deugend Nederland is dit geen grap:
“Dank. Ik heb een lekker citroen-munt-watertje op haar tafel gezet. Haar gevraagd of ze nog iets nodig heeft. Ze sluit zich op in haar werk en ik stuurde een kattengifje na. Toch twijfel ik nog over die hand; maar heb het laten passeren.”
Zie hier deugend Nederland anno 2018. De schuldbewuste blanke man durft niets meer, is meer en meer schuldig en begint zich tegelijkertijd steeds creepier te gedragen.
Terecht krijgt Kooistra veel kritiek vanuit rechtse hoek over zich heen, die dit ten eerste, net als ik, een zeer vermakelijke discussie vindt en een toonbeeld van deugdynamiek en deugpronken, maar vooral ook kritiek hebben op het feit dat Kooistra persoonlijke informatie over een collega op Twitter deelt. Je zal die collega maar zijn en dit onder ogen krijgen; dat is honderd keer erger dan een hand op je schouder.
Voor Kooistra is die dimensie natuurlijk niet zichtbaar, het gaat immers om zijn eigen – ostensieve – morele zuiverheid.
Bas Paternotte en Arthur van Amerongen zijn 2 journalisten die geamuseerd reageren op deze collectie tweets. In plaats van wat zelfreflectie te tonen en zich meer schuldbewust te zijn van het delen van persoonlijke informatie dan een hand op de schouder roept Kooistra op om Bas Paternotte en Arthur van Amerongen te ontslaan en niet meer serieus te nemen. “Als je niet snapt wat voor vergiftiging zij zijn voor de journalistiek, dan doe je je werk niet naar behoren”.
Doodsbang zijn voor een hand op de schouder, maar niet schuwen om journalisten monddood te maken. In links Nederland kan het.
–Sander van Luit
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
