Overal zien we de rappe opmars van identiteitspolitiek. Sinds de Franse Revolutie is er gestreden voor mensenrechten en burgerrechten – kennelijk is dat niet langer afdoende en moet er nu worden gestreden voor de rechten van een oneindig aantal specifieke groepen. Zie nu deze uitspraak van Manel Mselmi in Kerkgangers en Zuilenbouwers (2018):
“Ik heb gemerkt dat identiteitspolitiek ook een thema is in mijn gemeente. Enkele jaren geleden werd een groot deel van de culturele subsidies gebruikt voor een filmfestival dat een bepaalde migrantengemeenschap vooropstelde: het algemene culturele curriculum werd genegeerd. Het zat me dwars omdat het zo eenzijdig was: dingen als (Westerse) literatuur werden als gevolg hiervan genegeerd. Ik kon niet aan de indruk ontkomen dat de arbeiderspartij dit deed om stemmen van migranten te winnen. Mensen uit mijn gemeenschap zeiden dat links bezig was om migranten te helpen en dat ik, ook met een migratieachtergrond, geen kritiek zou moeten geven. Ik wees er toen op dat deze benadering migranten alleen maar in een groepsidentiteit duwt; liberalen moeten het tegenovergestelde doen en de kansen en rechten van individuen benadrukken.”
Sindsdien horen we tijdens debatten steeds vaker uitspraken als “as a woman…”, “as a person of color…” gevolgd door een ervaring en een standpunt. De VN heeft nu Twitter aan de schandpaal genageld (wat op zich al een uiterst links gemodereerd platform is): 7,1% van berichten aan vrouwelijke politici en opiniemaaksters is namelijk ‘problematisch’, ‘grievend’ of ‘homofoob’. Twitter keek ernaar maar constateerde dat de grote meerderheid van deze berichten toch echt onder de vrijheid van meningsuiting vallen. Kijken naar de hoeveelheid problematische berichten die aan mannen waren gericht kwam niet in ze op (hint: dat percentage ligt een pietsie hoger).
Zelden horen we: “Als blanke heteroseksuele man vind ik dat…” Het is wachten totdat dit staaltje ‘emancipatie van de emancipatie’ zal plaatsvinden en u ook dit geluid zult horen – dan wordt het feest. Dat dit geluid tot nu toe niet te horen is, heeft alles te maken met de verheerlijking van slachtofferschap in een emotioneel aangedreven samenleving. Zo bezien is identiteitspolitiek een doodlopende weg. Wie tegen iemand zegt: “Ik eis uw begrip op – ik eis dat u in het bijzonder rekening houdt met mijn identiteit, maar u kunt mij niet begrijpen omdat u anders bent dan ik”, sluit zichzelf hermetisch af – via logica zal het zo nooit lukken om anderen te overtuigen. Emotionele chantage blijft over: zoals ook uiteengezet in deze podcast (1.15.00–1.21.00) betekent dit het einde van publiek debat.
Maar met hun onderzoek heeft de VN de toon weer gezet: met een beroep op ‘opkomen voor vrouwen’ is de vrijheid van expressie weer geproblematiseerd en dus is dit weer een stap op weg naar verdere censuur. En dit door de VN, die om te beginnen is opgericht om op te komen voor vrijheid als mensenrecht. Het doet me ook denken aan een uitspraak van Hillary Clinton, van een paar jaar terug. “Wat internet toch een nare plek voor debat. Er zijn zoveel negatieve reacties op mijn berichten.” No shit, Sherlock! Politici en opiniemakers krijgen nu eenmaal bakken vol kritiek. Ik kan erover meepraten. Met of je man of vrouw bent, heeft dat weinig te maken.
Over Hillary Clinton gesproken: in de VS zette zij de precedent voor identiteitspolitiek met haar uitspraak ‘basket of deplorables’. Daarmee zette zij de verlichte, hoogopgeleide en kosmopolitische grootstedelijke klasse af tegen de ‘conservatieve tokkies’ uit het achterland. De Amerikanisering van zowel politiek als cultuur, maken dit onderwerp belangrijk. Help mij om dit thema op de kaart te zetten! Hiervoor heb ik een boekproject opgestart met professor Paul Cliteur. Meer uitleg geef ik in de link hieronder naar mijn crowdfunding-projectpagina. Er staat een leuke video die zeker de moeite waard is!
https://www.voordekunst.nl/projecten/8227-studie-naar-identiteitspolitiek-1
Maar nog even over de VN en over hoe zij vrouwen als doelgroep gebruiken voor een eigen agenda. Dit is wat mij gisteravond om 20.00 uur letterlijk overkwam in een café. Ik zat met een goede vriend en plots werden wij aangesproken door een op zich knappe maar wel beetje slonzig geklede vrouw. Ze gaf ons twee boekjes in handen met daarin Japanse cartoons. Ze zei: “Ik doe nu een kunstopleiding en hier zie je wat ik heb gemaakt. Met jullie steun kan ik mijn opleiding afronden, dus mochten jullie wat geld voor mijn werk overhebben dan heel graag.” Ik reageerde direct: “Wat een fantastisch initiatief! Toevallig ben ik net zelf vanmiddag een crowdfunding project gestart. Zeg als ik jouw boekje koop, stort jij dan ook wat voor mijn project?” Ik liet de video zien en ze wist niet hoe snel ze moest wegkomen!
Mijn goede vriend verklaarde: “Zij weet dat in dit café veel eurocraten komen, mannen zonder gezin of expats met het gezin op honderden kilometers afstand. Ze wil inwerken op het mannelijke instinct om een vrouw in bescherming te nemen voor de harde buitenwereld. Ogenschijnlijk stelt ze zich kwetsbaar op, maar dat boekje leek gewoon een agenda die je kunt kopen in de winkel en toen jij over jouw project begon, was ze totaal ongeïnteresseerd.” Wij als mannen bleken dus al kennelijk goed ‘geëmancipeerd’.
Maar in tegenstelling tot wat zij doet, produceer ik mijn columns en boeken dus wel echt zelf, en daarom zou ik enorm geholpen zijn met een donatie (zie wederom de crowdfunding pagina hierboven). Maar natuurlijk ook met aandacht voor de inhoud van mijn project op sociale media, of door het bij contacten onder de aandacht te brengen. Alle beetjes helpen: vele druppels vullen een emmer. Het is een cliché maar voor crowdfundings wel een waarheid als een koe. Help mij om met mijn onderzoek naar identity politics dit thema op de kaart te zetten – anders doen Rob Jetten en Jesse Klaver het wel!
Ondertussen heeft onze stichting een rekeningnummer en werken we aan de digitale infrastructuur om in de toekomst ook eigen fundraisers en crowdfundings te kunnen organiseren vanuit DNZ. Helaas werd het DNZ-bestuur de afgelopen maand overrompeld door onvoorziene sterfgevallen anders hadden we dit al zelf gedaan. We konden echter niet wachten omdat Paul Cliteur al een deadline voor het project had vastgesteld. Hij doet mee aan dit project op eigen titel en voor zover bekend niet namens het Renaissance Instituut.
Kijk ook:
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
