De impact van cultuurmarxisme: Eric C. Hendriks in Café Weltschmerz

Vandaag verscheen er weer een uiterst boeiend gesprek op Café Weltschmerz. Historicus Perry Pierik en politiek socioloog Eric C. Hendriks bespraken de invloed van het cultuurmarxisme op de westerse wereld. We krijgen een mooi beeld van hoe actueel en aanwezig het marxistische gedachtegoed nog steeds is in de sociale wetenschappen. Hendriks beschrijft de literatuur die hij moest lezen tijdens zijn studie en vertelt dat hij terugkijkend op zijn studie pas ziet hoeveel marxistische intellectuelen nog een podium krijgen binnen zijn tak van wetenschap. Aangezien hij studeerde in Amerika laat het mooi zien hoe diepgeworteld het marxisme onder de hoogleraren daar wel niet is.

Het meest interessante aan het gesprek is het door Hendriks uitgevonden drietrapsmodel om cultuurmarxisme te herkennen en te onderscheiden van ander links (activistisch) denken:

1. Eschatologie: Het eerste punt waar cultuurmarxistische denkers naar streven is een ‘eindtijd’. We zitten nu in een tijd waarin de onderdrukking plaats vindt, een cultuurmarxist gelooft echter dat door middel van complete gelijkschakeling van de diverse groepen en het herstellen van de fouten (man/vrouw verhouding, de achterstand van ‘mensen van kleur’) de perfecte samenleving kan worden gecreëerd. Kortom: een manicheïsche eschatologie. Magische toverwoorden zoals ‘diversiteit’, ‘inclusiviteit’ en gelijke uitkomst quota (in de vorm van quota zoals vrouwenquota, etnische quota en culturele quotua) vallen hierbij regelmatig. ‘Afspiegeling van de samenleving’ is ook een publieksfavoriet.
2. Herrschaft: Hier vind de klassieke marxistische tweedeling plaats, namelijk die van onderdrukker versus onderdrukte. Er zijn vele subcategorieën die onder dit kopje vallen: je kan hierbij denken aan het ‘zwart/wit-denken’, ‘man/vrouw-denken’ en wat recenter het ‘cis/trans-denken’. Herrschaft is typisch voor het marxistisch denken: er is namelijk altijd een groep die een andere groep ‘onderdrukt’ en zogenaamd haar maximale groei belemmert – onderdrukking wordt uiteraard nooit helder gedefinieerd. Denk hierbij aan het continu drammen over het (nooit gedefinieerde) patriarchaat of dat we leven in een slavernij-maatschappij.
3. Opruien en mobiliseren voor politiek doel: De derde categorie is het opruien – de mensen die ‘onderdrukt’ worden moeten zich erover gaan opwinden zodat ze in verzet komen. Het mobiliseren moet een beweging losmaken die daadwerkelijk de sociale agenda kan beïnvloeden. Hierbij zien we dus bewegingen ontstaan zoals de Women’s March en Black Lives Matter in de VS, antifa in de hele westerse wereld en de anti-zwartepietenbeweging in Nederland.

Volgens de theorie van Hendriks moet er aan alle drie de eisen worden voldaan om iemand als ‘cultuurmarxist’ te kunnen aanmerken. Door deze strakke definitie van het begrip ‘cultuurmarxisme’ wil Hendriks de voorspelbare framing als ‘complotdenker’ voorkomen.

Vandaag verscheen er een artikel in Vrij Nederland over Paul Cliteur en waarom hij een complotdenker zou zijn. Echter, als we de aflevering van Weltschmerz bekijken en de definitie van Hendriks erbij pakken is deze ridicule frame-poging van links zo onderuit te halen. Vanaf nu zullen ze meer hun best moeten gaan doen (lees: meer hysterie, meer beschuldigingen, meer verzinnen, meer spinnen).

Ik raad u dan ook aan, beste lezers, om deze zeer intrigerende aflevering van Café Weltschmerz te bekijken!

Linkje:

Delen via

Andere artikelen