De wetenschap dat je een crisis altijd voldoende moet uitbuiten is een techniek die politici feilloos kunnen toepassen. De zogenaamde crises zoals coronavirus en ‘de’ klimaatcrisis zijn wat dat betreft in dankbaarheid aanvaarde gelegenheden.
Door: Ton Nijhof
Feit is dat het mortaliteitscijfer van coronavirus een zware griepgolf niet bijzonder overtreffen, dus men kan zich gerust afvragen waar al die drukte voor nodig is – en bovendien faalt de aanpak opzichtig. Als de methodiek van het ministerie van Minister De Jonge een voorbode is van wat zijn partijleiderschap van het CDA die partij en dit land gaat brengen, dan ziet er niet zo best uit. Het ‘RIVM-advies’ over het al of niet zin hebben van mondkapjes bijvoorbeeld, werd vooral ingegeven door de mate van beschikbaarheid van die dingen en aldus zijn al die ‘adviezen’ en ‘beleidsaanpassingen’ niet veel meer dan een middel om de opinies van de inwoners te beïnvloeden en in de gewenste richting te duwen. Ook het inzetten van ‘influencers’ om die opinies (tegen betaling!) het juiste zetje te geven, is een nadrukkelijke aanwijzing dat coronavirus wordt benut voor andere doeleinden dan specifiek het bevorderen van de volksgezondheid.
Milieu
Met ‘het milieu’ is dat niet veel anders. Het optrommelen van tienduizenden scholieren (!) om in Den Haag te gaan demonstreren voor een beter milieu en meer aandacht voor de natuur, is natuurlijk van DDR-achtige proporties: destijds werden daar door Honecker c.s. Oost-Duitse ambtenaren (parteigenossen) voor opgetrommeld en dus leek het alsof de protesterende menigte breed gedragen denkbeelden representeerden. In werkelijkheid was dit uiteraard totaal niet het geval, integendeel zelfs. Overigens: zou de kade van Katwijk niet nu al onder water staan? Als dat niet het geval is (en daar lijkt het op), dan hebben al die milieualarmisten ons toch al jaren in de maling genomen. En áls het milieu al een ramprichting heeft gekozen, waarom moest er dan worden gefraudeerd met hockeystick-grafieken? Ook met betrekking tot dit dossier moeten we vaststellen dat er vooral misbruik wordt gemaakt van een ingehamerde, geïndoctrineerde werkelijkheid die met enige realiteit weinig van doen heeft. En of ‘97% van de wetenschappers het erover eens zijn dat de Aarde opwarmt’ – een claim die overigens nooit fatsoenlijk onderbouwd kan worden –, zegt weinig: Copernicus en Galilei vormden een kleine wetenschappelijke minderheid, maar hadden wel gelijk en die andere ‘97%’ bepaald niet. Tenzij alsnog blijkt dat de Aarde plat is…
Kortom: enige scepsis met betrekking tot deze ‘crises’ is wel op zijn plaats.
Belangen
Wie zijn nu eiogenlijk de belanghebbenden? In de eerste plaats natuurlijk de politici zelf. In het beste geval doen ze dat om hun invloed zolang mogelijk te rekken, opdat zij de belangen van hun achterban zo lang mogelijk kunnen dienen. In het slechtste geval doen zij dat om hun eigen belangen of die van hun directe omgeving, zakelijk of privé, te laten prevaleren. En op dat laatste lijkt het wel heel sterk, want die andere belanghebbenden rond deze crises zijn de grotere bedrijven of conglomeraten van bedrijven. Een gemiddelde supermarkt bijvoorbeeld, heeft zolang de coronacrisis duurt 30% minder personen over de vloer, terwijl hun omzet op peil blijft en het aantal gezinnen wat zij bedienen eveneens. Dat is dan nog maar één voorbeeld, maar denk gerust verder langs de lijn van Big Pharma (vaccins en een status van ‘redders’) of b.v. autofabrikanten, die samen met regeringen de verkoop van nieuwe auto’s (elektrisch rijden = belastingvoordeel) bevorderen. Spaarlampen, ‘zuinige’ koelkasten, milieulabels op huizen, etc. enz. Allemaal voorbeelden van al te innige samenwerking tussen grootkapitaal en regeringen.
Het slachtoffer zal uiteindelijk de democratie zijn en daarmee onze vrijheid. Dat zien we eigenlijk nu al; de meeste maatregelen treffen kleinere ondernemers midscheeps en scheppen aldus ruimte voor grote, kapitaalkrachtige conglomeraten om hun marktgebied uit te breiden terwijl dat onder normale voorwaarden volstrekt onmogelijk zou zijn. De keuze voor de consumenten uit het aanbod wordt dus beperkt en uiteindelijk rollen de euro’s naar slechts een beperkt aantal plekken. Volgens Marx zou dat uiteindelijk de overheid moeten zijn en daarmee een communistisch economisch model. De realiteit heeft geleerd dat zo’n systeem niet werkt, want als er uiteindelijk nog maar één aanbieder van b.v. aanstekers is (en de prijzen dus kunstmatig hoog), dan schakelen de mensen weer over op lucifers of desnoods een tondeldoos.
Een volk streeft altijd naar vrijheid en machthebbers hebben zich al duizenden jaren vergist in de kracht van die vrijheidsdrang.
Gelukkig maar. Dan kom je nog eens van ze af – want met ‘stemmen’ (of wat daar voor doorgaat) lukt het kennelijk niet meer.
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
