Zoals u waarschijnlijk al wist, heeft de meerderheid van de politiek correcte journalisten en politici, op z’n zachts gezegd, een obsessie met schuld. Zo is het Westen schuldig aan een hele hoop slechte dingen en dient deze schuld te worden gecompenseerd door tolerant te zijn tegenover zogenaamde minderheden, het liefst zo veel mogelijk migranten toe te laten, en door vooral zo ver mogelijk uit de buurt te blijven van populistische politici zoals Geert Wilders en Thierry Baudet.
Ik denk dat het niet overdreven is om te zeggen dat het gevoel van schuld zeer centraal staat in het wereldbeeld van de politiek correcte politicus en journalist. Het maakt niet uit waar het maatschappelijke debat over gaat; het schuldgevoel is altijd een sterke drijfveer van zijn of haar betoog. Ondertussen worden mensen die dit schuldgevoel niet hebben, of hier op een andere manier mee omgaan dan door steeds op de eigen cultuur en geschiedenis in te hakken, weggezet als tokkies. “Zij begrijpen het gewoon niet”, is vaak de achterliggende houding. “Zij zijn niet zo intelligent (als wij).”
De politiek correcte journalist en politicus draagt zijn of haar schuldgevoel met een houding van morele superioriteit. Wanneer hij of zij wordt geconfronteerd met de mening van iemand die bijvoorbeeld de traditie van Zwarte Piet wil behouden, dan wuift hij of zij deze mening op pedante wijze weg. “Weet jij dan niet wat het Westen allemaal voor slechts gedaan heeft?”, zegt hij of zij dan, al heen en weer zwaaiend met het protestantse priestervinger. “Weet jij wel niet hoe slecht de kruistochten waren?”
Aan de ene kant is namelijk zo dat de politiek correcte politicus heel erg graag loopt te pronken met de schuld van de overkoepelende cultuur, namelijk de schuld van het Westen of de schuld van Nederland. Aan de andere kant is het NIET zo dat deze politiek correcte politicus op een gelijksoortige manier loopt te pronken met de schuld van de groep waar hij of zij zelf toe behoort.
De politiek correcte medemens voelt zich namelijk totaal NIET schuldig voor het demoniseren van Pim Fortuyn. Denk aan Thom de Graaf (D66), die schaamteloos Anne Frank citeerde om Fortuyn te vergelijken met Adolf Hitler; of aan Ahmed Aboutaleb (PvdA), die Fortuyn “een gevaarlijke man” en “een wolf in schaapskleren” noemde. Het proces van ontmenselijking ging maandenlang door en we weten natuurlijk allemaal hoe dit is afgelopen.
Je zou toch denken dat politiek correct Nederland zich door de desastreuze gevolgen van dit gedrag schuldig zou voelen hierover en er vervolgens alles aan zou doen dat dit niet opnieuw gebeurt.
In de praktijk is het tegenovergestelde het geval. Wanneer het gaat om de ideologische groep waar hij of zij toe behoort, blijkt de politiek correcte mens totaal niet vatbaar te zijn voor een schuldgevoel. Sterker nog, de manier waarop politiek correct links Nederland Pim Fortuyn heeft aangepakt, wordt momenteel ook toegepast op Thierry Baudet (FvD):
– Zo loog Jan Paternotte (D66) in het Parool (5-12-2017), dat Baudet tegen de homeopathische verdunning van het Nederlandse volk in etnische zin zou zijn, terwijl iedereen die de moeite heeft genomen om de betreffende speech van Baudet even op te zoeken, weet dat het ging over cultuur en waarden en niet over ras of etniciteit.
– Volkskrant reporter Robbert van der Noordaa vergeleek Baudet met de Noorse massamoordenaar Anders Breivik.
– VARA Website Joop.nl beschuldigde Baudet er meerdere malen van een “nazistisch gedachtegoed” te hebben.
Dit is toch wel bijzonder verrassend! Was het niet zo dat de politiek correcte medemens een obsessie heeft met schuld? Blijkbaar toch niet. Wanneer het er echt op aan komt, is de politiek correcte politicus en journalist uitermate ongevoelig voor schuld en voor enig gevoel van persoonlijke verantwoordelijkheid.
Maar het gaat nog een stukje verder dan dit. De schuld die de voorvechters van het politiek correcte gedachtegoed hebben opgebouwd gaat veel verder terug dan de moord op Fortuyn of de schijnheil na de slacht van Theo van Gogh. De linkse medemens heeft het vaak over “de geschiedenis” en over “de lessen van de 20ste eeuw”. Wie de 20ste eeuw echter even fatsoenlijk bestudeert (d.w.z., die Václav Havel en Aleksandr Solzjenitsyn leest), wordt onverbiddelijk geconfronteerd met de onvoorstelbare tragedies van het utopische communisme en de inspanningen om communisme te verwezenlijken. Dit linkse gedachtegoed waarin er een onderscheid wordt gemaakt tussen onderdrukkers en onderdrukten is verantwoordelijk voor maar liefst 94 miljoen doden in de 20ste eeuw (een conservatieve schatting, overigens).
De voorvechters van deze verderfelijke ideologie waren ook in Nederland actief. Zo werd de Communistische Partij van Nederland in 1901 opgericht en zette deze partij zich na de val van het IJzeren Gordijn voort binnen GroenLinks (Rosenmöller was een Pol Pot-fanboy) en de SP (gefinancieerd vanuit de communistische partij van China). Zonder stil te staan bij de onvoorstelbare tragedies van het communisme/marxisme/leninisme/maoïsme en even goed aan introspectie te doen, zetten zij vandaag de dag hun oppressor versus oppressed-gedachtegoed doodleuk voort, al zij het op een andere, intersectionele manier.
Als het aankomt op het Westen, Europa of Nederland heeft de politiek correcte mens een obsessie met schuld. Helaas is de politiek correcte mens dan weer niet bereid om schuld te voelen voor de slachtoffers van het eigen gedrag én van het eigen gedachtegoed. Dit is meten met twee maten. Ik zou de politiek correcte mens graag het volgende willen aanbevelen: practice what you preach! De volgende keer wanneer u de neiging voelt opkomen om anderen de les te lezen over de schuld die zij zouden moeten voelen, ga eens na of u wellicht beter eens in de spiegel zou moeten kijken!
Paul Nielsen, auteur van How to Debate the Left on Islam
Een bijkomend probleem van deze linkse dominantie, is dat alle ruimte om onderzoek te doen, te publiceren en op te treden in publieke media, is gemonopoliseerd. Voor iedereen met een rationeel, zelfstandig geluid, is er geen economische ruimte. Zo behoudt links de macht over het opinielandschap. Steun daarom Sid Lukkassen met zijn nieuwe onderzoek naar identiteitspolitiek: hierbij de link naar dit belangrijke project, inclusief korte video!
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
