De VVD heeft haast. Althans, zo laat Dilan Yesilgöz weten:
“Er komen veel mensen ons binnen. Dit moet anders. En snel ook.”
“Dien extra maatregelen maar in. Wij staan klaar.”
“Ga eindelijk aan het werk voor Nederland.”
Door: Erwin Versteeg
Het klinkt daadkrachtig. Stoer zelfs. Maar laten we eens even terugspoelen:
en dan niet alleen naar de alles-weg-lachende Eric van der Burg, met zijn “hoe meer vluchtelingen hoe beter”. Nee, laten we écht terugkijken. Naar wie dit land jarenlang opzadelde met overvolle azc’s, stroperige procedures en structurele overlast in dorpen als Ter Apel. Wie voerde het asielbeleid dat Nederland heeft opgerekt tot het breekpunt?
Juist: de VVD.
En nu speelt diezelfde partij de vermoorde onschuld. Alsof ze pas gisteren kennismaakten met de gevolgen van hun eigen beleid. Alsof ze toeschouwer zijn – in plaats van hoofdrolspeler.
Als je goed luistert naar de toon van Yesilgöz, dan hoor je het direct: de VVD staat in campagnestand. Laten we niet vergeten dat juist deze partij al veertien jaar lang verantwoordelijk is voor het beleid dat deze situatie heeft gecreëerd. En dan nu deze houding: “Zeg dan: ik heb er geen vertrouwen in, mijn ministers leveren niet.”
Yesilgöz-Zegerius heeft vooral één belang: haar eigen. Na eerdere politieke flirtpartijen bij SP, PvdA en GroenLinks, lijkt ze haar perfecte match bij de VVD te hebben gevonden – op basis van strategisch eigenbelang.
Haar collega, “Koningin” Queeny Rajkowski, vatte het recent treffend samen:
“In campagnetijd maakt het niet uit wie wat verzint, als er maar resultaat komt.”
De VVD is op zoek naar een rol waarin ze kunnen lijken op hervormers – zonder zelf de uitvoering te hoeven dragen.
Daarom klinkt Dilan’s boodschap als volgt:
“Dien ze maar in, wij staan klaar.”
Het lijkt behulpzaam, maar is vooral de toon van een partij die wil incasseren zonder te investeren. Het frame claimen, de verantwoordelijkheid ontwijken, en vooral: Wilders geen centimeter krediet geven.
Vandaag verliet de PVV de coalitie. Niet omdat ze niet wilden leveren, maar omdat leveren onmogelijk werd gemaakt. Door een VVD die liever de regie houdt over de poppenkast, dan over de uitvoering.
Wat we zagen was geen serieuze poging tot samenwerking. Het was een toneelstuk. Met een script dat al maanden geleden geschreven was.
En dus: geen tempo, geen daden maar vertragen. Alleen politieke spelletjes. Zodat straks niemand Dilan nog iets kwalijk kan nemen wanneer ze zegt:
“Wij wilden wel, maar de rest haakte af.”
De VVD had veertien jaar de kans. Resultaat?
Wie nu roept om tempo, had dat eerder moeten doen. Niet pas nu het momentum bij PVV, BBB (die zelf ook tekortschiet in daadkracht) en – ja, laten we het eerlijk zeggen – BVNL ligt.
En dan het gespeelde chagrijn van Nicolien van Vroonhoven (NSC). Ik zei het al eerder:
“Het voelt als 2012. Alleen heet het CDA nu NSC.”
De suggestie dat de VVD openstaat voor extra maatregelen klinkt coöperatief, maar is politieke spin. Ze weten: de voorstellen liggen er al. Vanuit BVNL onder andere: een tijdelijke migratiestop, het opzeggen van ondermijnende verdragen, het ontmantelen van COA, sluiten van azc’s, en het Australisch model hanteren voor asielaanvragen buiten Europa.
Er hoeft niets meer “ingediend” te worden. Er moet geleverd worden.
Wat de VVD nu doet, is een framingstrijd: doen alsof zij de hervormers zijn, terwijl ze jarenlang de rem waren.
En hier komt de échte vraag:
“Ga je voor een verkiezinguitslag, zodat daarna VVD, GroenLinks-PvdA, CDA en D66 het land juist vol gas verder de afgrond in kunnen rijden? Mét een kansje dat de VVD toch groter wordt dan GroenLinks-PvdA en jij de nieuwe premier wordt?”
Wie die vraag durft te stellen, kent ook het antwoord.
Want als dit de strategie is – na deze kabinetsval gokken op electorale winst – dan wordt landsbelang ingeruild voor partijbelang. Of erger: voor persoonlijke ambitie.
Het zou niet de eerste keer zijn. Na eerdere flirtavonturen met links, twijfelt de VVD opnieuw tussen principes en posities. Yesilgöz kijkt alvast vooruit: naar de strijd om het premierschap tussen haar en Timmermans. Ego voor alles.
Wat Nederland nodig heeft, is geen verkiezingsretoriek in coalitieverpakking.
Wat we nodig hebben is een coalitie die doet wat ze zegt.
Een regering die niet alleen inzet op draagvlak, maar ook op daden.
Minister Faber verdiende de ruimte om te leveren.
De voorstellen waren er.
De politiek koos voor theater.
Nederland heeft recht op controle, duidelijkheid en daadkracht.
Wie dat écht wil, hoeft geen show op te voeren. Die levert. PUNT!
Of anders: leg het maar uit. Aan de kiezer en Ter Apel. Aan Budel. Aan al die gemeente waar nog meer azc’s moeten gaan komen. Aan de vader van de verkrachte dochter, terwijl de gemeente zwijgt
Wat er deze week gebeurde, komt niet uit de lucht vallen.
Na het signaal van de kiezer in 2024, krijgen we nu duidelijkheid: de maskers vallen af. De keuzes worden helder.
Kies je voor partijpolitiek? Of voor het land? #BVNL
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
