Het vrije debat kan niet bestaan zonder stevige polemieken. Het internet biedt bij uitstek de gelegenheid om met verschillende denkers van gedachten te wisselen en kritisch te zijn op elkaar. De afgelopen jaren heb ik regelmatig de handschoen opgepakt wanneer ik uitgedaagd werd of heb ik het denken van anderen bekritiseerd indien daar aanleiding toe was.
Een van de meest recente polemieken waar ik mij in heb begeven is die over cultuurmarxisme en het achterhaalde links waar veel linkse intellectuelen mee koketteren. In deze post een klein overzicht van de meest recente bijdrages:
Het achterhaalde links van Ewald Engelen
http://politiek.tpo.nl/2018/04/12/sid-lukkassen-het-achterhaalde-links-van-ewald-engelen/
Het lijkt wel of Engelen steeds radicaler wordt in zijn verlangen om “het ware links” te zijn. Heeft hij de werkelijkheid nog wel scherp voor ogen? Lees hier meer over de zin en de onzin van zijn pleidooi voor een nieuwe linkse klassenstrijd.
Deze reactie past in een langere polemiek. Eerder ben ik op TPO aangevallen door David Bakker en Fred Neerhoff:
Dat auteurs als Paul Cliteur en Sid Lukkassen de beschreven maatschappelijke dynamiek op links duiden als ‘cultuurmarxisme’ is een regelrechte gotspe. Het gebruik van deze term suggereert namelijk dat negatief gewaardeerde marxisten via ‘een mars door de instituties’ de ‘culturele hegemonie’ nastreven om vervolgens een socialistische heerschappij te vestigen. Maar van een bewuste strategie is bij regressief links, dat voor een belangrijk deel drijft op morele gekwetstheid en slachtofferisme, helemaal geen sprake. Bovendien streven de gevestigde linkse partijen niet naar zuiver socialisme maar beogen ze hooguit de uitwassen van het kapitalisme te bestrijden.
In een briljant stuk legde Willem Cornax uit waar de schoen wringt:
http://cult.tpo.nl/2018/04/12/links-schept-verwarring-met-termen-als-zelfkritiek-en-geloof/
Naar verluid werken Cliteur en Lukkassen ook samen aan een publicatie over cultuurmarxisme: een boek dat binnenkort verschijnt en nu al controversieel is – nog voordat het goed en wel is verschenen.
Lukkassens analyses zijn gevreesd en gedurfd juist omdat hij paradoxale verbanden blootlegt. Kosmopolieten die extreemlinkse actiegroepen financieren. Progressieve actiegroepen die optrekken met islamitische radicalen. Eén kenmerk delen zij. Er wordt samengewerkt tegen de burgerlijk-nationale middenklasse, tegen de Leitkultur waar politiek links gewoon onderdeel van is/was. Zo kan het dat er geklaagd wordt dat Shakespeare rollen nog steeds niet ‘multicultureel’ genoeg zijn terwijl Netflix ondertussen van de blonde achilles een man van Afrikaanse komaf gemaakt heeft. Daarmee dragen zij bij aan een subversieve culturele herprogrammering die voorheen was voorbehouden aan een cultuurmarxistische avantgarde.
Lukkassens begrippenarsenaal kent die concepten als Leitkultur, regressief links, cultuurmarxisme en de deugdynamiek als geen ander – Neerhoff en Bakker gaan er onzorgvuldig mee om. In het eerste deel kopiëren Neerhoff en Bakker ronduit schaamteloos de analyses van zowel Cliteur als Lukkassen, om de twee vooruitstrevende denkers halverwege voor de bus te gooien. Pronken met andermans veren noemen we dit op zijn oudhollands.
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
