Dit artikel is geschreven door Renzo Verwer.
Onlangs was er een interessante reportage op AT5. Verslaggeefster Cecile van de Grift onderzocht het moderne verschijnsel (boeiend filmpje in de link) waarbij mensen voortdurend dienstverleners, medewerkers en bedrijven officieel beoordelen.
Dit alles naar het voorbeeld van de Netflix-serie Black Mirror waarin de puntenscore van ieder mens allesbepalend is over de mogelijkheden die hij/zij in het leven krijgt.
Die gemiddelde waarderingen beïnvloeden dan bijvoorbeeld of iemand door mag werken of ontslagen wordt en hoeveel-ie verdient. Veel werk voor de Big Brothers in het bedrijf die zelf niet door de klant beoordeeld worden.
Zo’n systeem formaliseert hoe wij nu al tegen mensen aan kijken. We geven mensen sowieso waarderingen, dus hoe erg is het, dat officiële waarderen?
MAAR: komen mensen nog van slechte cijfers af? En waarom wordt alleen de werkvloer beoordeeld, en niet de top?
Stof tot nadenken, en dat zat ook wel in het filmpje waarin alle geïnterviewden wel iets interessants zeiden.
Ineke Wolsink (de psychologe in het filmpje) en de verslaggeefster noemden enkele zeer belangrijke aspecten niet:
1) Mij lijkt dat mooie mensen een betere waardering krijgen… die discriminatie van mensen werd in de hele reportage niet opgemerkt – waarschijnlijk omdat het taboe is openlijk over verschillen in schoonheid te spreken?
2) de psychologe, Inge Wolsink meende dat mensen van een andere etniciteit automatisch een lagere waardering krijgen. Dat er gediscrimineerd zou worden.
Het lijkt me echter net zo aannemelijk dat mensen moslims, kleurlingen etc., als compensatiegedrag een hogere rating geven uit angst om te discrimineren, zoals ook in de Nederlandse samenleving veel vaker mensen extra aardig doen voor moslims, kleurlingen etc. uit angst groepen anders te behandelen.
3) MKB-ers hebben sowieso geen tijd voor dat voortdurende waarderen en gegevens verwerken. MKB-ers met personeel moeten werken! Produceren. Dit zo intensief beoordelen is iets voor bedrijven, overheidsinstellingen, NGO’s en organisaties met grote afdelingen P &O die hun bestaansrecht willen bewijzen en op die manier de werkvloer terroriseren.
Hetzelfde geldt overigens voor verplichte vrouwenquota, diversiteitsbeleid etc. – als een MKB’er daar tijd aan gaat besteden, gaat-ie failliet.
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
