Sociaal onveilig

De ongekende rel die is losgebarsten na beschuldigingen aan het adres van de vorige Voorzitter van de Tweede Kamer, n.l. dat zij voor een ‘sociaal onveilige situatie’ zou hebben gezorgd, heeft afgelopen week weer veel chocoladeletters in de kranten opgeleverd. Het meest opvallende detail, namelijk wat men onder de Haagse stolp precies bedoelt met ‘sociaal onveilige werkomgeving’ blijft vooralsnog ongewis in de berichtgeving. De meest gangbare geitenwollen-sokken opvatting over ‘sociale veiligheid’ is de volgende: “Een sociaal veilige en gezonde werkomgeving is een omgeving waarin werkenden respectvol met elkaar omgaan, zichzelf kunnen zijn, fysiek en mentaal gezond zijn, fouten mogen maken en hun vakmanschap optimaal kunnen inbrengen in hun werk.”

Als wij daar nu eens van uit mogen gaan, dan moeten we dus vaststellen dat de opgestapte ambtelijke top (salarisindicatie: € 10.000,= per maand) van de Tweede Kamer van mening is dat er geen respect voor hen was en is; ze kunnen zichzelf niet zijn, mogen geen fouten maken en kunnen hun ‘vakmanschap’ niet optimaal inbrengen. Dat lijken toch zaken waar een gemiddelde winkelbediende in het contact met klanten dagelijks te maken heeft. Die heeft bepaald geen salaris van 10.000 euro in de maand, en hoeft ook niet bij de chef aan te kloppen dat er weinig respectvol met hem/haar werd omgegaan waardoor hij/zij zichzelf niet kon zijn. En indien wel “dan sodemieter meteen maar op”.

Militairen

Ook wanneer we de vergelijking nemen met militairen (immers ook ambtenaren) die voor een streepje meer of minder worden geacht uitzendingen te draaien, dan komen we per definitie uit in onveilige sociale omgevingen, zoals Mali of Afghanistan. Die komen ook al met aanzienlijk minder dan 10.000 euro in de maand thuis en hoeven zich al helemáál niet bij de baas te beklagen over de weinig respectvolle locals. Dat is namelijk hun werk; daar werden ze voor ingehuurd.

De zaak zal dan ook anders in elkaar zitten en een belangrijke aanwijzing daarvoor is de brief die de griffier (de hoogste ambtenaar in de Kamer) Simone Roos aan de klucht meende te moeten besteden. “Ambtenaren verdienen altijd politieke steun en bescherming”, schreef Roos, die stelt in het verleden zelf ‘grensoverschrijdend gedrag’ door v.m. Kamervoorzitter Arib te hebben ervaren. Die gedachte volgend, zijn ambtenaren zoals mw. Roos kennelijk van een verheven soort die door de leiding altijd met milde zeep gewassen moeten worden. Bovendien vond zij dat de kwestie was gepolitiseerd. Met name dat laatste is opvallend. Iedere leidinggevende weet dat nieuw aangestelde managers veelal op zoek gaan naar ernstige tekortkomingen van hun voorganger, teneinde hun eigen onwennigheid en gebrek aan ervaring te verbloemen; dat is precies wat de opzichtig falende Kamervoorzitter Bergkamp leek te doen en zij beriep zich op een ‘sociaal onveilige werkomgeving’ omdat enkele ambtenaren daarover hadden geklaagd. Het lijkt erop dat Bergkamp zichzelf wil handhaven om dienstbaar te kunnen zijn aan de coalitiepartijen. Voorbeelden genoeg overigens. Daarmee is de politisering al deels verklaard, n.l. partijpolitieke (coalitie-) belangen. Zolang Bergkamp op haar plek zit, hebben coalitiepartijen volop mogelijkheden om democratisch vals te spelen.

Riant

De hoogste ambtenaren van het parlement hebben overigens alleen hun taken neergelegd, maar hebben nog geen ontslag genomen. Dat betekent dat zij voorlopig nog buitengewoon riant worden doorbetaald. Wat zij nu dan precies doen is niet duidelijk, maar vooralsnog zullen zij zich wel niet ontfermen over de schoonmaak van de genderneutrale toiletten in het parlementaire gebouw. Alleen al griffier Simone Roos krijgt maandelijks ruim 11.000 euro bruto aan salaris; dat is fors meer dan het loon van een Kamerlid. Haagse bronnen bevestigen dat er waarschijnlijk ’een goede vertrekregeling’ komt voor Roos en de vijf andere leden van het managementteam. Met dit soort bedragen zouden ambtenaren toch niet moeten klagen als er eens een aansporing komt in de orde van “niet lullen maar poetsen”.

Snel buiten zetten dat genre en vooral zorgen dat ze buiten de ambtelijke circuits worden gehouden; zelfs een baan als raamturend Gemeenteambtenaar moet vermeden worden. Laat hen eerst maar eens een nachtje proberen te slapen met een erwt onder de matras.