Dit artikel is geschreven door Ton Nijhof:
VVD-fractieleider Dijkhoff ligt momenteel onder vuur vanwege ‘een gevalletje wachtgeld’. Naar blijkt heeft de voormalig bewindsman vanwege zijn jaren als staatssecretaris ‘recht’ op wachtgeld en hij beschouwt dat thans als ‘uitgesteld loon’. Dat ‘wachtgeld’ wordt in huize Dijkhoff maandelijks met genoegen opgesnoven naast het puissant inkomen uit het Kamerlidmaatschap en de extra premie voor het fractieleiderschap.
De opstelling van Dijkhoff deugt van geen kant. Hij beroept zich weliswaar op een regeling die is aangenomen in de Kamer, maar hij weet dat dit wachtgeld is bedoeld om te wachten, wat hij niet doet, want hij is gewoon actief als Kamerlid. Van Bolkestein kennen we al zijn gesjoemel van destijds, het briefje ‘Beste Els’: dit wachtgeld is kennelijk een vervolgstap van het ‘randjes opzoeken’. Het is ronduit schandalig dat een dienstdoend afgevaardigde van de VVD de grondbeginselen van de partij en de moraal in dit land met voeten treedt.
De moraal die Dijkhoff hanteert als het om zijn eigen inkomsten gaat, staat in schril contrast met de lijn die de VVD al decennialang volgt. Nederland is geen land van uitkeringen, maar van hard werken voor je geld. Nu blinken de bezigheden van Kamerleden toch al niet uit in ongebreidelde zucht naar arbeid (meer voor het slaafs volgen van onbekende voorlieden) maar dit slaat natuurlijk alles.
Sinds Rutte aantrad, op instigatie van toenmalig partijvoorzitter Opstelten, is het bergafwaarts gegaan met de VVD. De partij wordt geteisterd door schandalen die telkens één bijzonder kenmerk hebben: graaien. Precies: hoe is Dijkhoff de aangewezen man om een kentering in te zetten?
Aartsbisschop Wim Eijk van Utrecht, de hoogste rooms-katholieke geestelijke in Nederland, noemde deze VVD’er een ‘kleinzielige hyperindividualist’. Eijk nam het in een interview met de GelderlanderDijkhoff kwalijk dat hij het geloof zou willen terugdringen tot achter de voordeur. Bovendien zou Dijkhoff, volgens Eijk, op een partijcongres hebben gezegd: “We kunnen de kerken niet verbieden, maar het is goed dat ze geleerd hebben een toontje lager te zingen.”
Wat Dijkhoff vooral stoorde bleek de negatieve toon van Eijk: “de afkeer, de bitterheid en de trappen na, zonder zelfreflectie die ik in uw woorden proef.”
Maar nu, hierop terugblikkend, wat is dan de morele autoriteit nog van dit verhaal? Doe dit land een plezier: ga weg. Evenwel zal de geschiedenis evengoed en desondanks en hard over u oordelen.
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
