Dit is een artikel van Jan Houblon
De video die ik hiervoor bekeek gaat over ‘dissidentie’ en de impact hiervan in ons eeuwig mobiele aardse bestel. Als denkend en observerend individu meen ik, na pakweg vijftig jaar observatie van het socio-politieke spel in mijn persoonlijke ervaringswereld, toch één wetmatigheid te mogen onderkennen. Die luidt, kort en krachtig gesteld,: ‘We leven in een strijdend, agonistisch universum’. Of men daar nu een ‘Hegeliaanse’ draai aan geeft (zoals pakweg Fukuyama de geschiedenis ziet als een dialectisch proces van tegenstrijdige ideeën, die uiteindelijk overgaan in de consensus van een ‘nieuw’ zegevierend, volmaakter ideaal) of een ‘Schopenhaueriaanse’ eeuwige strijd tussen de emanaties van pure Wil die uiteindelijk steeds weer uidraaien op nieuwe tegenstellingen, doet er minder toe. Feit blijft dat de strijd tussen diametraal tegengestelde maatschappijvisies zich altijd al heeft gemanifesteerd in de loop van de honderden, zelfs duizenden jaren van het gedocumenteerde historisch verloop.
Samen met Carl Schmitt (1) moeten we dan ook durven vaststellen dat we in een politiek ‘pluriversum’ leven waarin politieke ‘entiteiten’ met elkaar strijd leveren voor de hegemonie van het ‘eigen’ politieke discours. Met andere woorden, in het politieke handelen aller tijden beschouwen/beschouwden opponenten elkaar onomwonden als ‘Vriend en Vijand’. En laat nu net DIE wetmatigheid de dynamiek van het wereldgebeuren dat schoksgewijs verloopt, bepalen.
Hoe dan ook, In dergelijk universum geworpen, heeft de dissident zijn rol. Hij vertolkt meestal een bepaalde antithese, die gericht is tegen het dominante systeemdenken. Tegen een ‘pensée unique’ die misschien wel is uitgeleefd, maar door de macht van opgebouwde nationale instituties als laatste vesting wordt ondersteund. Hiertegen storm lopen vergt moed, overtuiging en innerlijke kracht.
In de regel beschouwen de conformisten van de heersende ideologie (al te dikwijls gelijk te stellen aan particratische opportunisten, apparatchiks etc), een dissident als hinderlijk voor de politieke status-quo waarin zij zelf gedijen. Een stoorzender met andere woorden voor hun eigen hegemonie. Het is vandaag de dag niet anders gesteld binnen onze Avondlandse cultuur en het kan niet langer worden ontkend dat de dominante neo-liberale stroming in Europa, die opgang begon te maken in de jaren tachtig van de voorgaande eeuw, op haar grenzen is gebotst.
De utopie van de ‘markt’ als grote gelijkmaker en de grote economische verwachtingen na een ‘de-regulatiekuur’ met de ordewoorden ‘verzelfstandiging’ en ‘privatisering’, hebben hun weldaden hoegenaamd NIET ingelost. In de plaats kregen we risico-kapitalisme, groeiende private en openbare schuld, verval van het maatschappelijk weefsel en een steeds verder uitdijende drang naar een dwingende consumenten-monocultuur.
Maar men kan eerlijkheidshalve niet beweren dat enkel het liberalisme aan de basis ligt van deze tendens tot proto-totalitarisme. Door de steeds verder razende evolutie van wetenschap en technologie is haar misschien het niet-gewilde huwelijk met de sociaal-democratie opgedrongen. Waardoor er in wezen reeds een nieuwe variant is ontstaan van ‘links-liberalisme’, dat via de media en de onderwijsinstellingen een steeds sterker wordend hyper-moreel discours tracht uit te zetten.
Dit is een discours dat als enige doel heeft een SCHIJN van MAAKBAARHEID te geven aan een verdere financieel socio-economisch LOSGESLAGEN maatschappij, waarin enkel de wet van de sterkste heerst, en verder van de juist geplaatste, de topposities.
Ik gebruik het woord proto-totalitarisme omdat zich nu reeds tendensen beginnen vertonen dat het systeem zich wil afsluiten van het politieke niveau, terwijl het alle moeite doet om deze immense problematiek te de-politiseren, te ridiculiseren en er het etiket ‘there is no alternative’ op te plakken. Het systeem doet nog niet onmiddellijk aan naakte censuur, maar er zijn legio voorbeelden die aantonen dat het de informatiestroom via media én onderwijs uit alle macht probeert onder controle te krijgen.
En willen we dit zelf-destructieve proces een halt toeroepen, dan zullen we met zijn allen toch wat meer ‘dissident’ moeten gaan worden.
Jan Houblon
(1) Carl Schmitt, ‘Het begrip politiek’
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
