Nederland is in diepe rouw omdat er een jongedame is vermoord door een kansenparel. Nu.nl meldt: “De 22-jarige man die is aangehouden op verdenking van de moord op de zeventienjarige Lisa uit Abcoude en een zedenmisdrijf aan de Weesperzijde wordt ook verdacht van een derde misdrijf. De man verbleef op een locatie van het Centraal Orgaan opvang asielzoekers.” We hebben dus te maken met moord en met seksueel geweld. Veel mensen zijn verontwaardigd en stellen zichzelf vragen over hoe met de waarde van vrouwelijk leven – of met de waarde van leven, überhaupt – wordt omgesprongen in primitieve (woestijn)culturen die hier in West-Europa worden geïmporteerd.
Dit importeren geschiedt door elites die zelf in kosmopolitische enclaves wonen: in betrekkelijk chique wijken. Net als met de grooming-gangs in het Engelse Rotherham, zijn het vooral de mensen die niet hoog op de maatschappelijke ladder staan, die aan de gevaren van de geïmporteerde primitieve culturen worden blootgesteld. De progressieve elites houden hun breinen echter hermetisch verzegeld binnen hun links-utopische denken, omdat ze in bubbels leven die op dezelfde links-progressieve levensbeschouwelijke media zijn aangesloten.
So far, so good (or not good)
Wat ik zojuist heb opgesomd, zal voor u – als u wel vaker mijn werken leest – niet nieuw zijn. Er is met zoveel woorden sprake van een afgrondelijke breuklijn tussen twee belevingswerelden. Tussen twee parallelle universa waarin dezelfde woorden – ‘asielzoeker’, ‘immigrant’, ‘culturele verrijking’ – een totaal ander scala aan betekenissen oproepen. De diepere filosofische betekenis van dit afgrondelijke, heb ik uiteengezet in mijn boek Wees Afgrondelijk, verschenen in 2022.
Want nu komen we op mijn doel met dit schrijven: het is van een enorm belang om dit hele probleem op een dieper, meer filosofisch niveau te begrijpen. Ik wil dat mensen het écht gaan begrijpen. Hiervoor heb ik een artikel geschreven, vorig jaar gepubliceerd, dat heet: ‘Wat is afgrondelijkheid?’.
Korte casus voorbeelden
Dat artikel werpt licht op al het geweld, verkrachting en intimidatie die meekomen met een botsing tussen culturen zoals vandaag de dag in de West-Europese grote steden. Deze belichting overstijgt het oppervlakkige niveau van verontwaardiging, waar we nu al sinds Janmaat, Pim Fortuyn en Geert Wilders zo’n vijfentwintig jaar in vasthangen. Neen – ik wil dieper doorboren: ik wil de lezer écht laten begrijpen wat hier op een existentieel niveau aan de hand is. Ik heb een plan bedacht om dat goed voor het voetlicht te krijgen, namelijk het publiceren van een manga.
Voordat ik die manga ga toelichten, geef ik twee korte casussen weer, die ik ook behandel in het genoemde artikel. Zodat u een idee heeft, zonder dat ik de inhoud van het artikel hier volledig hoef te herhalen.
Sabijnse maagdenroof
De eerste casus is die van de Sabijnse maagdenroof. De allereerste Romeinen waren een clubje vrijbuiters, bandieten en piraten. Hun stad begon aardig op gang te komen, maar er waren nauwelijks vrouwen. De stad zou dus geen toekomst hebben. Hierom organiseerden de Romeinen een groot feest en nodigden de naburige volkeren uit. Het feest stond onder bescherming van het religieuze ‘hospitum’ – inbreuk op de gastvrijheid zou een directe schending zijn van de goden.
Toen blies Romulus op een fluitje en elke Romein greep een vrouw in de vruchtbare leeftijd bij de arm. Ze maakten zich er vandoor. De Sabijnse maagdenroof was dus min of meer een collectieve kidnapping. Zelfs verkrachting is uiteindelijk een implicatie van het vervolgtraject van deze actie.
Maar, nu komt het: Romeinse historici blikten in de keizertijd terug op dit voorval. Moesten ze dit veroordelen? Hoe moesten ze er in morele termen over schrijven? Het was in feite een stichtingsdaad van hun stad geweest, waarover ze moesten schrijven.
De uitweg lag min of meer voor de hand: uit het floreren van de stad Rome, die uitgroeide tot imperium, was duidelijk dat de goden, Romulus en de Romeinen goed gezind waren. Dus als de goden deze inbreuk op het religieuze hospitum klaarblijkelijk konden gedogen en/of vergeven, wie zou de Romeinse historicus dan zijn om er verdoemend over te schrijven…
Tweede voorbeeld: de genitale verminking
Het tweede voorbeeld, genitale verminking (hierbij houd ik het bij vrouwen) sluit al wat dichter aan bij de hedendaagse problemen rond primitieve tribale culturen die de straten hier in West-Europa onveilig komen maken.
Toen ik de documentaire over de gekozen burgemeester produceerde, kwam ik op bezoek bij Jean-Marie Dedecker, burgemeester van het Vlaamse Middelkerke. Hij had met zijn vrouw een aantal asielkampen bezocht op de grens van Europa. Wat hen daar opviel was de praktijk van het dichtnaaien van vrouwelijke vagina’s. Dit was een cultus die heel veel mensen daar in de greep had. Waarbij vrouwen ook letterlijk zeiden: “Als ik dit moest ondergaan, dan zullen de anderen dit ook moeten ondergaan.” Het fenomeen begon uit de hand te lopen en greep om zich heen…
Botsende wereldbeelden
Als je dit consequent doordenkt, dan kom je tot de volgende conclusie:
Het dichtnaaien van vagina’s is wreed, maar het is hier ver vandaan. Het raakt mijn eigen leven als Westerse postmoderne consument niet. Hoe afschuwelijk het ook is: ik hoef mezelf er dus niet druk om te maken. Echter… dat dachten we ook bij de casus van Lisa, die aan het begin is aangehaald. Inmiddels lopen we hier, in Nederland en Vlaanderen, het risico om in onze eigen steden geslachtofferd te worden door primitieve tribale culturen. Het Romeinse Rijk begon met één stad; de islam begon met één individu en kijk hoe groot het nu is. Door de globalisering en de massa-immigratie, kunnen dit soort fenomenen nóg rapper om zich heen grijpen.
Dus als ik nu, als ik die mogelijkheid had, die hele cultus van vagina’s dichtnaaien uit de wereld zou kunnen krijgen, zou ik dan ook niet de morele plicht hebben om dat te doen? Want dat wereldbeeld staat zo volledig haaks op alles wat ik waardeer in het leven, nimmer nooit gaan deze twee wereldbeelden verzoenbaar zijn. De kloof is afgrondelijk. Eén van deze wereldbeelden moet dus leven, en één moet sterven. This world ain’t big enough for the both of us…
Het kernpunt
Dan komen we nu op het kernpunt – het inzicht dat ik u aan het begin heb beloofd. Het kernpunt is: het filosofische begrip ‘conatus’. Als je dat doorziet, dan begrijp je de totale gevolgtrekkingen van die clash of cultures op beschavingsniveau. Dan kun je het gemekker over ‘integratie’ en ‘migratiebeperking’ voortaan naast je neer leggen, omdat je deze clash op een véél dieper niveau kunt doorzien. Maar dat concept is abstract en ik wil dus een manga-strip laten maken, gebaseerd op de voorbeelden en situaties genoemd in het geciteerde artikel, om het concept te verduidelijken.
Conatus verwijst naar: het intrinsieke streven of de neiging van een entiteit om zichzelf te behouden en te volharden in zijn bestaan. Volgens Spinoza, een bekende Nederlandse filosoof, is dit streven de essentie van een wezen of voorwerp, dat bepaalt hoe dat specifieke ding zich verhoudt tot de wereld waarin dat ding zich begeeft. Het begrip ‘conatus’ behelst dat menselijke wezens, net als alle andere entiteiten, gedreven worden door een fundamenteel verlangen om te bestaan en te floreren, en dat onze morele en ethische keuzes hierdoor beïnvloed worden.
Het ultieme inzicht
Als je dít snapt, snap je ongeveer alles. Een individu schept een waardesysteem waaronder dat individu kan floreren. Een andere conatus verkiest een ander waardesysteem. En mensen reproduceren de culturen waaruit ze afkomstig zijn. Cliché maar waar: een moslim vlucht uit een bedrukkende moslimcultuur, en reproduceert die cultuur vervolgens op Europese bodem. Je kunt met zo iemand debatteren, maar wat hij of zij verlangt, van de rechtstaat, van de overheid, van de buurt, van de markt, gaat niet wezenlijk veranderen – dat zit te diep ingebakken. Het ligt ingerold in de conatus.
Je kunt er filosofische debatten over voeren maar uiteindelijk zijn de voorkeuren van mensen, en hoever je met ratio en overredingskracht überhaupt kunt komen, gedetermineerd door de conatus van de betrokken actoren.
En hierom is dat voorbeeld van hoe de stad Rome werd gevestigd met die maagdenroof zo relevant, want de stichtingsdaad schept dus tegelijk het morele kader dat de stichtingsdaad evalueert. Het idee dat een individu een waardesysteem schept dat is afgestemd op zijn eigen floreren, en dat verschillende conatussen verschillende waardesystemen prefereren, is een krachtige manier om te begrijpen hoe morele en ethische systemen ontstaan en functioneren. Maar ook hoe ze dus niet samen functioneren en afgrondelijk op elkaar botsen. Zoals blijkt bij die fundamentele beslissing om die cultus van de vaginaverminking uit de wereld te helpen indien je die macht had.
Morele en ethische systemen zijn circulair!
De zin ‘de stichtingsdaad schept dus tegelijk het morele kader dat de stichtingsdaad evalueert’, wijst op de circulariteit van morele en ethische systemen, waarbij de fundamenten van het systeem tegelijkertijd de criteria bepalen voor het evalueren van het systeem zelf.
Morele en ethische systemen blijken uiteindelijk gebaseerd op een soort ‘morele zelfreferentialiteit’: ze staan of vallen met hij die handelt, met hij die schept, met hij die oordeelt, met hij die een daad stelt. Op dat niveau zijn labeltjes plakken en morele verontwaardiging totaal irrelevant. Wat je dus dagelijks in talkshows bewezen ziet – nu weer rond de moord op Lisa, terwijl er geen f*ck gaat veranderen op die manier.
Sterker nog: sinds de moord op Pim Fortuyn is het alleen maar erger geworden. Omdat er dus geen Romulus is die buiten het gevestigde utopische deugdenken stapt om een nieuwe werkelijkheid te instigeren via handelen en via de daad.
En daarbij is het de vraag: ‘op welke gemeenschap, op welke autoriteit zou zo’n Romulus zich dan beroepen’? Hij beroept zich op de autoriteit van dat wat hij zelf schept. Dat is het mooie! Als je dit begrijpt, begrijp je alles. Belofte waargemaakt! Existentieel inzicht is nu verkregen.
Mohammed
Om nog in één klap te verduidelijken wat er tot nu toe is gezegd, nemen we het voorbeeld van de islamitische profeet. Mohammed vond dat hij met een meisje van 6 kon trouwen en op haar 9-jarige leeftijd consumeerde hij dit huwelijk. Objectief gezien zou je zeggen, dat is een beetje gek. Maar toch is er een beweging omheen gebouwd die nu ongeveer twee miljard mensen omvat. Waar dit kindhuwelijk deel is van de canon. Sterker nog: als je dit kindhuwelijk bekritiseert ben je volgens de kosmopolitische EU-rechters een “opruier”. Zelf wonen ze natuurlijk in veilige wijken. U snapt het.
Alles wordt duidelijk als je inziet dat Mohammed’s conatus zich verhardde en andere zielen omboog om met zijn eigen aard te resoneren. Zó sterk dat het zich nu in 2025 nog reproduceert als moreel systeem. En in de komende eeuwen zal dit proces waarschijnlijk voortgaan.
Stichtingsdaad
De stichtingsdaad vestigt dus tegelijk het morele kader dat de stichtingsdaad evalueert. Hier heb je wat aan, dit verschaft inzicht.
De zin ‘de stichtingsdaad vestigt dus tegelijk het morele kader dat de stichtingsdaad evalueert’ legt uit dat de morele en ethische principes die ingelegen zijn in Mohammed’s conatus, tot uiting komen in de islamitische geloofspraktijk. Dit normenkader wordt overgenomen door anderen en vestigt de criteria voor het evalueren van zijn eigen handelen.
De manga
Mijn kameraad Tom van der Vorst, zei het volgende hierover: “Sid, dit is allemaal machtig interessant en super waardevol. Maar de meeste mensen zijn te simpel om dit te begrijpen als je dit opschrijft of vertelt. Ze gaan het beter vatten als je er plaatjes van maakt. Het zal populair worden als je dit presenteert in de vorm van een manga.”
Hoe langer ik erover nadacht, hoe meer ik het eens was met Tom. Want ik heb al zoveel boeken uitgegeven, en hoewel ik zo nu en dan door een lezer op straat word aangesproken, moeten we toch vaststellen dat mensen minder lezen. Er zijn zoveel media die concurreren om aandacht. Ook is de concentratiespanne korter. Manga sluit ook meer aan bij de doelgroep, want veel van mijn lezers zijn oud. Helaas overlijden er elk jaar wel een paar vaste lezers. Jongeren gaan toch minder snel zitten voor een filosofisch artikel.
De kunstenares
Inmiddels heb ik contact gelegd met een kunstenares die dit project voor 100 euro per pagina op zich zou willen nemen. Op een manga-pagina kan minder content dan op een pagina van een regulier Westers stripboek, dus als ik twee artikelen neem om dit werk inhoud te geven – naast het artikel over ‘afgrondelijkheid’ mijn uiteenzetting over het totalitarisme en het lijden met als hoofdpersonen George Orwell en Viktor Frankl – dan zit ik al snel op 100 pagina’s, is ook wel nodig om het enigszins body/substantie te geven. Zit je al snel op 10.000 euro.
De begroting
Mijn goede vriendin Angelique is mangakundige en zij maakte wat berekeningen aangaande drukkosten: zoiets begint al snel bij 3000 euro. Dan heb je nog distributie, proefdrukken, storyboard… Eigenlijk is 15.000 euro het bare minimum om überhaupt te beginnen aan dit project. En dat is toch wel een heel stevig bedrag om te crowdfunden. Zeker als je nog tegenprestaties moet opnemen in de begroting. Het hoogste wat ik heb gecrowdfund is 10.000 euro.
Dit zou dus eigenlijk moeten eindigen met een ‘call to action’. Maar ja, ik ben filosoof, geen ondernemer zoals Tom en Angelique. Die weten dit soort dingen beter. Hebben er meer kijk op. Ik heb vooral de visie van dingen. De weg erheen is meer voor commercieel ingestelde mensen. Die ook beter snappen hoe aan zoiets geld te verdienen valt. Zelf doe ik het niet voor het geld maar omdat het inzicht episch is en naar de massa moet worden verspreid.
Tot slot: steun Sid via BackMe. En help om dit soort realistische publicaties blijvend mogelijk te maken! En schrijf u in voor Sids nieuwsbrief!
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
