Wie mijn boek heeft gelezen, De greep op de publieke opinie (2023) wist het eigenlijk al: de publieke opinie wordt gestuurd via een filtering op zoekmachineresultaten. Regeringsleiders, topambtenaren en eurocraten maken hierover overeenkomsten met techbedrijven. Het publieke narratief, het gesponnen verhaal, is dus niet iets dat ’toevallig’ ontstaat. Op grond van ideologische beslispunten, wordt bepaald wat hoog in de zoekresultaten terechtkomt, wat onderbelicht blijft, en wat überhaupt onvindbaar wordt.
Zie dan ook dit bericht door Tom van Lamoen:
Omdat ik het er niet zomaar bij wil laten zitten, presenteer ik twee artikelen die ik schreef over Frans Timmermans.
Onlangs werd Frans Timmermans aangehaald in een bonusquote.[1] Hij benadrukte hoe belangrijk hij de PvdA vindt, als “partij die bruggen bouwt” – om aansluiting te vinden, zo stelde hij, “bij een generatie van twintigers en dertigers die niet ideologisch zijn, maar wel idealistisch.” Hoe al deze individuele idealen te ‘overbruggen’ zijn zonder coherente ideologie, blijft pijnlijk duister. Hij noemt Corbyn als voorbeeld van zo’n ‘jongerenmagneet’, maar Corbyn is juist een old school commie. Een economisch marxist, die om die reden ook vóór Brexit was, vanuit de redenering EU = grootkapitaal. Dat noemt Timmermans dan weer niet.
‘Idealisme zonder ideologie’ = holle frase
Eurocraten met superhoge posities spreken kennelijk in holle frasen en zijn niet op de hoogte van de basisregel van politieke wijsbegeerte. Namelijk dat ideologie bedoeld is om uiteenliggende waarden en idealen te bundelen tot een samenhangende stroming waarvan reële politiek-maatschappelijke invloed uitgaat. Sowieso is het misleidend om te doen alsof Timmermans zelf geen ideologie heeft. Een ideologie heeft hij wel degelijk, en die is zowel utopisch als historicistisch.
Maar voordat er meer volgt over ‘Timmerfrans’, eerst iets over Karl Popper. Deze beroemde filosoof (1902 – 1994) schreef over vrijheid en verdraagzaamheid. Hij is bekend van De Open Samenleving en haar Vijanden – maar misschien nóg belangrijker: De armoede van het historicisme. Wie de video van Timmermans beluistert (hier de verwijzing), hoort dat hij een ‘wet van de geschiedenis’ heeft ontdekt. En dat is de wet van de diversiteit. Diversiteit was er in het verleden, diversiteit zal er in de toekomst zijn – omdat we dit weten stelt Frans vast dat diversiteit de lotsbestemming van de mensheid is.
Europe will be diverse, or war! – Frans Timmermans over migratie, cultuur en diversiteit op het EU Fundamental Rights Colloquium, oktober 2015.[2]
De geschiedenis vooruit kennen
Met dit type “grote stappen, snel thuis” geschiedenis, stelt Timmermans zich in de lijn van het historicisme. In die lijn staan niet alleen de marxisten en socialisten, maar ook sommige progressieve liberalen. Popper geeft in De armoede van het historicisme het voorbeeld van Mill, en citeert hem als volgt:
“De nu gekenschetste methode is die waarmee de wetten van de sociale vooruitgang moeten worden gezocht. Met behulp daarvan zullen we in het vervolg er misschien in slagen niet alleen ver vooruit te zien in de toekomstige geschiedenis van de mensheid, maar ook te bepalen welke kunstmatige middelen gebruikt kunnen worden om de natuurlijke vooruitgang te versnellen in zoverre als deze heilzaam is. Dergelijke praktische instructies, gebaseerd op de hoogste tak van de speculatieve sociologie, zullen het meest verheffende en heilzame deel van de Kunst der Politiek vormen.”[3]
Wat is nu zijn eigen angst?
Timmermans heeft zijn mond vol van de heilzaamheid van diversiteit, en predikt dat we moeten waken voor de verlammende werking van angst. De vraag die niet gesteld wordt: waarvoor is Timmermans zelf bang?
Hij geeft een preek over angst, maar benoemt niet wat zijn eigen diepste angst is. Die angst is dat hij een stapje terug moet doen op de progressieve weg die hij zelf is ingeslagen. Want in zijn denken, als hij een stapje terug moet doen, dan zit hij direct in nazi-Duitsland. Als we vandaag pas op de plaats maken met het projecteren van Westerse verworvenheden op de islam, dan rijden er morgen weer treinen naar Auschwitz. Dan gaan de kampen weer open en zullen er wederom donkere rookpluimen boven Polen hangen.
Nu heeft Timmermans wellicht een punt, in die zin dat Europa kan leren van de Tweede Wereldoorlog. Die lessen kunnen echter niet met zulke brede penstrepen getrokken worden – simpelweg omdat we er daarvoor nog te dicht op zitten. De onderliggende denkfout is dat de notie van “dit nooit weer” volstaat: dat is een dogma geworden, geen doorgrond begrip.
Wat verstaat hij onder ‘diversiteit’?
Waar Timmermans spreekt over diversiteit vragen wij ons af: hoe definieert hij dit? Want als hij diversiteit op etniciteit baseert – waar het in de praktijk toch op neerkomt (zie immers zijn opmerkingen rondom de kwestie van de uit Europa vertrekkende Joden[4]) – dan is het vreemd dat hij daar wél een argument op mag baseren en zijn tegenstanders niet. Als Joden massaal Europa verlaten, dan is Europa volgens hem Europa niet meer. Maar als er tienduizenden moslims bijkomen, dan kennelijk nog wel. Dit is de selectieve logica van het historicisme, die te pas en te onpas historische ontwikkelingen afmeet aan een vooropgesteld toekomstbeeld.
Timmermans start zijn tijdslijn met wat in zijn beleving misgaat: polarisatie en opkomend nationalisme. Hij lijkt blind voor de mogelijkheid dat zijn eigen project te ver afwijkt van de werkelijkheid, en zodoende wel eens deel van de oorzaak zou kunnen zijn. In De Europese Spagaat merkte ik reeds op dat de gevestigde orde na de drietrapsraket Oekraïne-referendum/Brexit/Trump direct in de rol schoot van de moreel hoogstaande underdog die ‘de fatsoenlijke samenleving’ verdedigt. In plaats van te erkennen dat men zelf deel uitmaakt van de status quo die werd afgerekend. Ook Timmermans rolt lekker verder met zijn plannen.
Utopisten tegen realisten
Baruch Spinoza deelde alle politieke programma’s op in twee stromingen: realisten versus utopisten. Utopisten zijn de types als Timmermans, die heilig overtuigd zijn van het determinisme in hun universalistische utopie. Zodoende redeneren ze de andere kant op naar de dystopie: zolang we voorwaarts gaan is glorie onafwendbaar, zodra we stoppen wacht ons de verdoemenis.
Voor de realistische wijsheid dat “de weg naar de hel is geplaveid met goede intenties” is hier geen plek. Timmermans heeft immers een historicistisch beeld van de geschiedenis. Hij brengt de complexiteit van de historie – althans in zijn speeches – terug tot lineaire en utopische vergezichten: dan is iedere stap terug inderdaad een dystopie. Hij extrapoleert dit alles lineair; voor hem kan de geschiedenis alleen in lineaire patronen bewegen.
Het verklaart waarom hij spreekt in allegorieën als ‘the track of history’: “Mensen die denken zoals Timmermans zijn bezig met patronen in de geschiedenis, met idealen die in groeven belanden en routes willen afleggen naar een einddoel. Maar een historicus zal u zeggen dat de geschiedenis veel grilliger is. Je kunt ook wel eens het spoor anders leggen.” aldus Boris van der Ham.[5]
Riskant experiment met Europa
Kort door de bocht blijkt Timmermans een utopist die op gevaarlijke wijze experimenteert met een Europese beschaving die eeuwenlang zorgvuldig is opgebouwd. De continue drang naar wat in zijn ogen ‘vooruitgang’ behelst heeft de intellectuele diepgang verwaterd, heeft hem losgeweekt van de realiteit. De vraag is nu wat nodig is om hem weer in contact te brengen met de realiteit. Wellicht als er bussen vol vluchtelingen aanmeren in zijn geboortedorp, waarover hij altijd zo nostalgisch spreekt. Vroeg of laat moet dan zijn vaste stamkroeg dicht, want haram.
Vanuit een gedachte-experiment is een klinisch ideaalbeeld geschapen en de werkelijkheid moet zich daar maar naar schikken. ‘Dat is dan jammer voor de werkelijkheid’, zoals Hegel ooit gezegd zou hebben. Waar de utopisten te beschroomd zijn om de ware grondslagen van hun visie te openbaren, worden de gevolgen van die visie op het bord gegooid van de bevolking. Er zijn wijken in Europa in neo-Ankara veranderd – ondertussen zwijmelt Frans weg bij zijn dorp in Limburg. Wordt hij hierop aangesproken, dan is hij zo glad als een aal en herdoopt hij conflicten rond cultuurverandering direct tot sociaaleconomische problemen. Wellicht schrikt hij wakker als zijn jeugdvrienden gaan muiten.
Boven alles willen deugen
In zijn speech wordt beschaving als onverwoestbaar voorgesteld, in plaats van als een dun en kwetsbaar vernislaagje over ons dagelijks gedrag. Het boek Lord of the Flies is precies geschreven als vingerwijzing voor dit soort onverbeterlijke utopisten. Gooi een stel Britse schoolknapen op een onbewoond eiland: dan blijft er van de Britse nobelheid en verfijning weinig over. Europa gebruiken als experiment om culturen op elkaar te gooien maakt de genoemde vernislaag instabiel. We keren dan terug tot een natuurtoestand waar de heersende normen pas duidelijk worden nadat er een wrede strijd is geweest om wie de baas wordt.
De documentaire De Europeaan toont zijn insteek: vooral preken in ethische termen ‘verval niet in de angst, blijf optimistisch’, zodat hij bij voorbaat een stropop opbouwt die alle kritiek op zijn visies moet ondervangen. Timmermans preekt ‘houd moed, blijf sterk, geef niet toe aan het onbehagen’ – waarmee hij zijn tegenstanders moreel diskwalificeert en de feiten irrelevant worden. Hij geeft het zelf toe: “Liever dat ze me ijdel vinden dan dat ze vinden dat ik niet deug.”[6]
Hoe nu verder?
De beste reactie hierop is om hem te vermanen dat hij moet stoppen met ons te zeggen wat we wel of niet moeten vinden, geloven en voelen. Hij moet voortaan objectief rapporteren wat er aan de hand is en wat hij daar concreet aan kan doen. Wat we daarvan vinden, bepalen we zelf wel.
Als wij onze Europese waarden anders gaan interpreteren om het islamisme te bestrijden, dan komt er oorlog, meent Frans. Nee! Als wij halsstarrig aan de universele toepassing van deze waarden blijven vasthouden, alsóf zij universeel worden gedeeld, juist dán ontstaan versplintering en enclavevorming: dit kweekt daadwerkelijk een voedingsbodem voor oorlog.
Zodoende is Timmermans’ denken een doodlopende weg. Het kan enkel leiden tot iedereen streng orthodox progressief in de leer en elke drift onder bedwang. Dat mensen zo niet in elkaar zitten en dus anders handelen, kan niet worden geduid als fout in de ideologie: ‘Het komt omdat de mensen niet deugen! Ze zijn racistisch, seksistisch…’ enzovoorts. Zoals gezegd is dit een doodlopende weg – Frans zal zijn dagen slijten met moreel verontwaardigd te constateren hoe de kloof in de samenleving tussen utopisten en realisten alsmaar dieper wordt.
[1] http://politiek.tpo.nl/2017/07/27/bonusquote-frans-timmermans-brandt-jesse-jessias-klaver-af/ (27/7/2017).
[2] https://www.youtube.com/watch?v=q94syUDDhxA (29/7/2017).
[3] Karl Popper, De armoede van het historicisme, (Utrecht 1978) 77-8.
[4] http://nos.nl/artikel/2014607-timmermans-waarschuwt-voor-uittocht-joden.html (29/7/2017).
[5] https://www.youtube.com/watch?v=qb8v8wgIzxU&t=57s (31.20, 25/7/2016).
[6] https://www.vpro.nl/programmas/2doc/2016/de-europeaan.html (29/7/2017).
Frans Timmermans benut georganiseerde verwarring als bewuste strategie
De Partij van de Arbeid en GroenLinks willen een fusie. Op papier lijkt dat logisch: ze delen progressieve idealen en zien een gezamenlijke vijand in rechts. Bovendien heeft de PvdA een topkader met veel burgemeesters en andere toegangswegen tot de Deep State, maar nauwelijks achterban, terwijl GroenLinks juist veel woke hipsters en social justice warriors achter zich aan heeft lopen, met betrekkelijk weinig bestuurlijke ervaring in de gelederen.
Onder die oppervlakte van gelijkstromende belangen, liggen echter diepe pijnpunten. De sociaaldemocraten van weleer verguisden het communisme, terwijl de Communistische Partij in GroenLinks is opgegaan. Niet lang geleden beweerde Frans Timmermans nog dat hij “nooit zou samenwerken met communisten” – inmiddels is hij een posterboy van het communisme. Dit ondervinden we via grote ambitieuze plannen van de EU, in gang gezet onder Timmermans als Eurocommissaris, waarbij de economie onder indringende overheidscontrole wordt gebracht. Denk aan het omkopen van NGO’s door de EU, aan de Green Deal en aan Farm to Fork. Sowieso is de obsessie met klimaat, stikstof en CO2, hét perfecte alibi om een planeconomie in te voeren.
De belangrijkste splijtzwam is echter Israël. En daarmee, indirect, de Holocaust. Want wie het over Israël heeft, raakt de kern van iets veel groters: de morele identiteit van links.
Ondertussen is er wereldwijd veel gaande rond de afbrokkelende fundamenten van democratie, met name door technocraten. In Duitsland zijn ze druk bezig om de AFD te verbieden en denk ook aan Roemenië, waar Calin Georgescu onlangs pardoes uit de Presidentsverkiezing werd gezet. Het is een relevante discussie die onlangs ook door J.D. Vance is aangehaald!
Op herdenkingsdag was er weer veel te doen over Israël en de Palestijnen. De Holocaust is al decennialang hét morele fundament van links. Het ultieme kwaad, gepleegd door nazi’s – die nota bene zelf een collectief-socialistische ideologie volgden. Daarmee begint de verwarring: links ontleent haar morele legitimiteit aan een tragedie veroorzaakt door een andere tak van het collectivistische denken.
Echter, zodra iemand vandaag durft te zeggen: “Minderheden die in een samenleving willen leven waar individuele rechten centraal staan, moeten zich ook aanpassen aan die cultuur,” dan is het hek van de dam. Je wordt al snel uitgemaakt voor Hitler, een blanke nationalist met genocidale neigingen. De les die wij hieruit trekken, is: culturele trots is prima – zolang het niet om Europeanen gaat. Dan heet het plots ‘fascisme’. Dan is het een voorbode van Auschwitz. Onder het multiculturele dogma worden alle minderheden uitgenodigd om hun culturele wortels met trots te vieren, behalve als het gaat om blanke mannen van Europese afkomst met conservatieve opvattingen.
En toen kwam corona.
Corona toonde feilloos aan dat al die idealen over individuele vrijheid, zelfontplooiing en lichamelijke integriteit in het Westen boterzacht waren. Alle klassieke vrijheden werden genadeloos opgeofferd, met de VVD voorop.
Ga maar na: we klapten voor de zorg terwijl de politici het parlement ontvluchtten zodra er over het ophogen van zorgsalarissen moest worden gestemd. We mochten nauwelijks familieleden ontvangen met kerst, maar een Black Lives Matter demonstratie en een Formule 1 race met duizenden aanwezigen, waren geen probleem. Rutte gaf een toespraak op de nationale televisie over “gecontroleerd groeiende groepsimmuniteit”, maar beweerde twee weken later tijdens een parlementaire ondervraging dat hij deze woorden nóóit in de mond genomen had. Iedereen moest aan de vaccinatie en de QR-code, maar Oekraïners konden met wagonladingen worden opgevangen zonder dat iemand vroeg om een inentingsbewijs. En zo kan ik nog vele pagina’s vullen met bewijzen en voorbeelden.
Het was de geboorte van iets nieuws: georganiseerde verwarring, opgelegd door autoriteit, en gewillig geslikt door de massa.
Dat is geen overdrijving. Dat is letterlijk het Milgram-experiment in praktijk. Mensen gehoorzamen bevelen van autoriteit, zelfs als het hun morele kompas verpulvert. Zolang het van bovenaf komt, durft niemand “nee” te zeggen. Corona bewees: verwarring werkt. En meer nog – verwarring verkoopt. Het werd een businessmodel. In mijn boek De greep op de publieke opinie (2023) heb ik interviews verwerkt met een OP1-presentatrice. Daarin zegt zij hardop dat de programmaredactie in coronatijd streefde naar maximale angst om de kijkcijfers op te hogen.
Links heeft daarvan geleerd.
En vandaag worden er allerlei middelen tegenaan gegooid: experts, data-analyses door AI en onderzoeksjournalisten, en de ene na de andere gruwelijke waarheid wordt aan het licht gebracht – de elite blijkt elke dag nóg corrupter te zijn dan iedereen al dacht op de dag daarvoor. En het netto effect? Nul, niente, noppes, nada. De gemiddelde nieuwsconsument heeft al voor zichzelf besloten: “Ik wil mijn huisje-boompje-beestje en mijn hypotheek, wil harmonie in het gezin en geen gedoe op de golfclub. Dus zeg mij gewoon wat het narratief vandaag is. Is het Oekraïne? Is het LGBTQ? Is het stikstof? Corona? Vertel mij wat ik moet blaten – ik blaat het wel mee, want ik wil mijn sociaaleconomische vastigheid niet riskeren.
Feiten aan het licht brengen en leugens debunken heeft geen zin, want de doorsnee burger heeft de waarheidsvraag allang als irrelevant verklaard en losgelaten, uit zelfbehoud. En dít heeft dus alles te maken met de linkse strategie van opzettelijk verwarring zaaien en de bewuste hypocrisie van het gelijktijdig promoten van tegenstrijdige narratieven. Verpulver het geweten, maak mensen immuun voor feiten, hou ze geestelijk klein, hou ze onverschillig.
Vandaag zie je activisten die openlijk zij aan zij marcheren met groepen als Hamas en Hezbollah – notoire antisemieten, soms zelfs gewapend en altijd blakend van trots. Tegelijkertijd roepen diezelfde mensen dat álles wat neigt naar Europese zelfwaardering ‘antisemitisch’ is. En los van wat je hier in ideologische zin van denkt: het is een FEIT dat trots op niet-Westerse cultuur vaak wordt gevierd, terwijl Europese trots sneller wordt gewantrouwd. Het is een bekend spanningsveld in multiculturele samenlevingen.
Zij willen dat wij ten onder gaan in verwarring en zelfhaat en hierom verkondigt links dat de Holocaust juist is ontstaan uit Europese trots. Terwijl ze zelf opereren als fellow travelers van Hamas en Hezbollah, gebruiken zij het Europese schuldgevoel over de Holocaust als wapen tegen ons. Dus: Joden haten én antisemitisme bestrijden, tegelijk. George Orwell had dit al beschreven als dubbeldenk, maar sinds corona weten we dat het in de praktijk absoluut werkt. Zie burgemeester Femke Halsema: keiharde lockdowns, behalve als het voor Black Lives Matter is. Dan mag alles ineens wél. En er achteraf over liegen en draaien en het op ‘bruiloftsganger’ minister Ferd Grapperhaus proberen af te wentelen en alsnóg ‘politicus van het jaar’ worden… Hoe bestaat het? Het bestaat omdat de massa is lamgeslagen door dubbeldenk.
Wat er werkelijk aan de hand is? Niet verwarring, maar strategie. Verwarring is doelbewust. Wanneer mensen verward zijn, durven ze niets meer te zeggen, zelfs niet als ze voelen dat er iets niet klopt. Dan denken ze alleen nog maar: Wat moet ik meeblaten om geen baan of hypotheek te verliezen?
Of het nu gaat om Oekraïne, klimaat, racisme of gender – de inhoud doet er niet meer toe. Wat telt, is dat je op het juiste moment het juiste zegt. De waarheid is vervangen door overleven.
We leven in een permanent Milgram-experiment. En helaas is een oprechte discussie met links over de Holocaust hierdoor niet mogelijk. Als de discussie in de context van FvD plaatsvindt, dan zal een links persoon beklemtonen dat de Holocaust wel degelijk heeft plaatsgevonden. Ze hebben op zo’n moment de Holocaust strategisch nodig omdat deze – in hun narratief – zou ‘bewijzen’ dat de ultieme uitkomst van Europese culturele trots, het uitroeien van minderheden is. En dat brengt links tegen FvD in stelling omdat FvD staat voor Nederlanders met nationalistische gevoelens en conservatieve overtuigingen.
In een debat met een Israëlische, probeert links het belang, de betekenis en überhaupt het plaatsvinden van de Holocaust weer direct af te zwakken. Immers de Holocaust is deel van de zelf-legitimering van Israël en die moet koste wat kost worden ontkend. Links wil namelijk definitief afrekenen met het kapitalisme en met de burgerij – precies zoals Marx en Engels voorschrijven in Het Communistisch Manifest (1848). Echter, dit durven ze nog niet hardop te zeggen en hierom projecteert links dit verlangen op Israël, waarbij ze het optreden van Hamas roemen als “effectieve dekolonisatie”.
Maar voordat we naar de conclusie gaan, roep ik toch nog een keer het Roemenië boek naar de voorgrond, inclusief de video en de omschrijving waarin dit belangrijke project wordt toegelicht. Juist omdat de cultuurmarxistische overmacht in West-Europese EU-lidstaten zo overweldigend is, het belangrijk om het globalistische narratief in meerdere landen tegelijk te bekritiseren.
Conclusie
De kern van het verhaal is dat we leven in een tijd waarin verwarring geen bijwerking meer is, maar doelbewuste strategie. Wat ooit gold als moreel anker – de Holocaust, mensenrechten, individuele vrijheid – is door links geperverteerd tot controletechniek in een ideologische machtsstrijd waarbij tegenstrijdigheid geen zwakte is, maar kracht. Door schaamteloos elkaar wederzijds uitsluitende standpunten parallel te promoten als het maar dient om elke vorm van Europese eigenwaarde verdacht te maken, verzwakt links doelbewust het morele kompas van de samenleving. Om zo ruimte te maken voor aan Hamas en Hezbollah verwante stromingen, waarmee ze zij-aan-zij de Europese burgerij willen vernietigen.
Die vernietiging staat letterlijk als doelstelling in Het Communistisch Manifest en hoewel Frans Timmermans hier in het verleden afstand van heeft genomen, heeft hij het juist nu weer omhelsd, door voorman te worden van GroenLinks, waarin de Communistische Partij Nederland is opgenomen. Zijn eerdere uitlatingen, dat hij “nooit zou samenwerken met communisten” – zijn intussen van Twitter/X verdwenen, en dus moeilijk verifieerbaar. Wel is zijn anti-communistische houding uit 2006 gedocumenteerd in een Wikileaks-telegram. Zijn tegenstrijdige geschipper op dit dossier, is deel van een politieke strategie: het scheppen van verwarring.
Corona bewees dat dit werkt: mensen gehoorzamen, zelfs als ze voelen dat het niet klopt. In die zin leven we in een permanente mindfuck, die dubbeldenk vergt van de doorsnee burger. En zolang de massa verward blijft, behouden de machthebbers de controle. Debatten gaan allang niet meer om waarheid of principes, maar om het beheersen van het gesponnen verhaal, het behouden van macht, en het uitwissen van alles wat nog ruikt naar culturele eigenwaarde in Europa.
Conclusie Plus
En nu – als afsluiting van de afsluiting – ga ik proberen mezelf te bekritiseren, zodat u, beminde lezer, mijn gedachteproces nóg beter kunt volgen.
Een criticus zou nu kunnen inbrengen dat mijn tekst kwetsbaar wordt gemaakt door gebruik van termen als “Deep State,” “mindfuck,” en het benoemen van de gelijkenissen tussen hedendaagse linkse bewegingen, en de communistische doelstellingen uit 1848. Dit geeft tegenstanders munitie om mijn artikel als “complotdenkerij” te framen…
ECHTER! De enige mensen die hier aanstoot aan nemen, zijn mensen die op pragmatische gronden en persoonlijke belangen, vanzelfsprekend tégen deze tekst zullen zijn. Het maakt in die zin niet uit hoe de inhoud wordt verpakt. Het is beter om een tekst te schrijven uit het hart, met een hartslag. Dit slaat des te meer aan in een tijd waarin de menselijkheid van opiniestukken wordt afgeveild door AI.
Wat betreft het bredere publiek en de kritische lezer – stel nu dat mijn artikel ook invloed wil uitoefenen op mensen die nog niet overtuigd zijn (twijfelaars, nieuwsgierigen, opiniemakers), dan kan het gepassioneerde woordgebruik ertoe leiden dat zij de inhoud niet meer willen wegen, omdat ze instinctief afhaken. De waarheid weegt voor mensen minder zwaar dan hun sociale posities. De massa kiest gemak boven geweten.
Maar merk op dat dit absoluut niet weerlegd wat ik zojuist zei. Wat denkt u, als de ‘toon’ maar anders was geweest, dan had een partij als de VVD toch “nee” gezegd tegen de aanleg van een miljoen windmolens en de bouw van AZC’s? We hebben te maken met machten die zich geen moer aantrekken van interne consistenties!
En dus moet ik mezelf gelijk geven: een andere toon had de VVD of soortgelijke partijen niet op andere gedachten gebracht. Het maakt niet uit hoe vaak zij in het verleden hebben geageerd tegen zaken, die zij later onder druk vanuit globalisten alsnog accordeerden. Mijn artikel omschrijft een systeem dat opereert op basis van macht, belangen en strategie – niet op rationele consistentie of morele eerlijkheid. Dáártegen helpt geen zachtere toon of ‘betere formulering’: het systeem volgt zijn eigen logica, juist los van logica.
De kern van mijn argument is dat verwarring, hypocrisie en morele dubbelstandaarden bewust worden ingezet als machtsinstrumenten – dit raakt een waarheid waar veel mensen liever van wegkijken. En in deze situatie is het volkomen zinloos om de strijd aan te gaan met fluwelen handschoenen. Een rauwe, gepassioneerde, oprechte tekst is hier het énige juiste antwoord. Niet om de machthebbers te overtuigen – dat is kansloos – maar om de lezer met de waarheid te confronteren. De waarheid van zijn eigen ondergang, als NPC-slaapwandelaar de afgrond in.
Steun Sid via BackMe en schrijf je in voor Sids Nieuwsbrief. Nieuwsbrief-abonnees zijn harder nodig dan ooit!
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
