Dit is een artikel van Jan Houblon.
Tijdens mijn overdenkingen en mijn geestelijke ontdekkingsreizen binnen het gebeuren van de Europese politiek van de 21e eeuw, kwam ik (haast onvermijdelijk) in aanraking met het begeesterende intellectuele werk van de jonge historicus en filosoof Sid Lukkassen. Zijn boeken Avondland en Identiteit en Levenslust en Doodsdrift fungeren in mijn boekenkast als naslagwerken, die ik na integrale lezing ervan regelmatig terug raadpleeg als een permanente herbronning.
De heer Lukkassen verstaat namelijk de kunst van heel wat diepgravende filosofische theorie in de praktijk te brengen en slaagt er in van in een soort vogelperspectief een aantal belangrijke sociaal-politieke verschijnselen te duiden – en ze te koppelen aan analyses die bestaan sinds het prille verlichtingsdenken. Maar er is meer. Sid Lukkassen is geen studeerkamergeleerde, hij is een jonge man met de drive van een activist, die volop zijn nek uitsteekt door breeduit en op heldere manier zijn ideeën te ventileren.
Hij is één van die jonge, briljante krachten die heeft besloten zijn intellectuele wilsgedrevenheid te wijden aan een poging tot heropwekking van de vermoeide Europese cultuur. Een cultuur die het slachtoffer is van intellectueel decadente denkpatronen en van een politieke klasse die amper nog in zichzelf gelooft als ‘leidende’ voorhoede. Daarom stelde dr. Sid zichzelf buiten de klassieke particratische kringen en bedrijft hij vanaf een gezonde afstand een vorm van metapolitiek en cultuurkritisch activisme.
En die methode slaat aan. In Nederland heeft hij ondertussen al een behoorlijke groep vrijwillige medewerkers die zich in een ‘Nieuwe Zuil’ hebben verenigd en onder supervisie van Sid zelf zijn kritische werk in de praktijk brengen met als leidraad de door hemzelf geponeerde basisbeginselen van ‘Waarheidsliefde’, ‘Standvastigheid’ en ‘Cultureel Rentmeesterschap’. Dit zijn duidelijk conservatieve waarden en zijn volledig in lijn met de remedie die dr. Sid aandraagt tegen de culturele malaise van dit postmoderne tijdsgewricht, waarin cultureel links en het utopische neoliberalisme hebben bewezen dat zij tegelijk veroorzaker én symptoom zijn van de socio-politieke malaise. Dus moet de remedie in conservatieve/realistisch-rechtse formules worden gezocht – en gevonden.
Hoe dan ook, het principe van De Nieuwe Zuil trok mijn aandacht en ook die van nog enkele andere mensen van ons organiserend comité. En toen dr. Sid zijn nieuwe publicatie Kerkgangers en Zuilenbouwers uitbracht, vonden we het een geschikt moment om deze ook in Vlaanderen te introduceren.
Zo organiseerden wij op 12 februari een boekvoorstelling van voornoemd werk. Ons uitvoerend comité, onder leiding van de heer Niels Geerinck, beschouwt het event als een succes: een goede tachtig, aandachtig luisterende toehoorders vulden het stemmige zaaltje van De Abt (Gent). En men kreeg inderdaad ook waar voor zijn geld. Als inleidende sprekers had men de heren politici Sander Loones en Matthias Storme gevraagd een eerste impressie van Sids initiatief te geven.
De heer Loones benadrukte in eerste instantie de noodzakelijkheid van een gelijkaardige zuil in Vlaanderen, waar we overigens heel goed beseffen wat de kracht van zo’n zuil inhoudt. Want ook in de 21e eeuw zijn het zuilen die een belangrijke rol spelen in de politieke machtsuitoefening in dit land. Loones bevestigt de politieke geplogenheid van politieke ideeën af te blokken en nieuwe opkomende politieke actoren ‘kalt te stellen’. Hij erkent de nood aan hervorming van de cenakels van de parlementaire democratie, uitvoerders, administraties, instellingen die simpelweg hun eigen soort van ‘deep state’-bestuur aanhouden – met veronachtzaming van de werkelijke democratische meerderheden. Hij had het over machtsconcentraties in de internationale rechtsorde en rechterlijke macht, in de vaderlandse pers et cetera…
Tegen al deze degradaties is maar één kruid gewassen – de burger her-mobiliseren door een nieuw politiek elan dat belangrijke uitdagingen van deze tijd in de ogen durft te kijken: het onderwijsbeleid, het Europees beleid, identiteitspolitiek. Hij besluit met datgene waar Sid in wezen voor pleit, namelijk een geweldloze revolutie. Een tegenmacht opbouwen tegen een bijna hermetisch, goed georganiseerd ‘systeemdenken’. Een gelijkaardige tussenkomst van de heer Storme, zij het met enkele andere accenten, bracht eveneens hulde aan dr. Sids initiatief.
Storme benadrukte dat klassiek ‘rechts’ vanouds aanneemt dat bedreigingen voor de vrijheid van denken en expressie altijd vanuit de overheid komen. Wij leven echter in een tijd dat (internationale) bedrijven veel bedreigender kunnen zijn voor deze vrijheden. Golven van morele verontwaardiging, door ‘social justice warriors’ opgewekt, op nieuwe media kunnen funest zijn voor baan en inkomen. Volgens Storme is het boek van Sid zo belangrijk en uniek omdat het hier consequent de aandacht op vestigt.
Dan was het moment aangebroken dat de heer Brusselmans, uitstekend moderator van dienst, dr. Sids tussenkomst kon aankondigen. Deze opende zijn toespraak met volgende vaststelling: “Ik herken in de Vlaamse beweging de restanten van een Zuil: een fundament van weerbaarheid tegen de culturele en economische globalisering.” Dat was een heel logische openingszet. Inderdaad, indien men weerstand wil bieden tegen de culturele globalisering, is een streek- of landstaal inderdaad een factor van belang. Hiermee zou eveneens een breder Nederlands-Vlaams samenwerkend belang kunnen worden benadrukt, die een heropleving zou kunnen betekenen van een oud ‘Diets’ streven, maar dan in een modern jasje.
Dr. Sid liet echter niet na van te benadrukken dat ook hij op de hoogte was van bepaalde gevoeligheden binnen die Vlaamse beweging, maar dat die overstegen zouden moeten (en kunnen) worden op een meta-politiek platform als De Nieuwe Zuil. De grote uitdagingen situeren zich immers in de vraagstelling: wat betekent het om man of vrouw te zijn in de 21e eeuw? Waaraan ontleent een mens zijn identiteit? Wat betekenen liefde en hechting nog in het tijdperk van Tinder? Alles draait in deze tijd om intimiteit en soevereiniteit. Dat wil zeggen: soevereiniteit in collectieve zin als zelfbestuur, in de individuele zin als privacy en zelfbeschikking.
Vervolgens haalde dr. Sid enkele initiatieven aan waarmee hij bij de les blijft van het dagelijkse socio-politieke gebeuren in Nederland. Uit Verhalen uit de Samenleving, de praktijk uit het leven van elke dag, blijkt hoe ingrijpend het politiek-correcte denken in Nederland het individu op het vlak van privacy en politieke druk beheerst. Hoe meer Sids betoog zich ontvouwde, hoe meer zicht de toehoorders kregen op de Herculeaanse klus die hij op zich heeft genomen.
Ik ga binnen het bestek van dit korte verslag uiteraard niet in op de totaliteit van de avond. Dat zou ons immers wat ver voeren; dus toen de gebruikelijke en afsluitende vragenronde, ook weer onder de gedisciplineerde moderatie van de heer Brusselmans, werd afgesloten, was het dan ook al 10 uur. Toen moest Sid nog overgaan tot een boekenverkoop en ondertekening, waarbij hij, naar eigen zeggen, door zijn meegebrachte voorraad geraakte en nog wat boeken moest nasturen. Ondertussen eindigde ook de avond aan de bar van De Abt, waar de deelnemers nog konden napraten onder het genot van een door de organisatie aangeboden drankje (hoe Hollands!). Kortom, een mooie apotheose van een geslaagde introductie van De Nieuw Zuil.
Dit was een artikel van Jan Houblon.
Heeft u ook iets interessants te vertellen (een verhaal uit de ‘samenleving’, om maar iets te noemen)? Stuur het op naar info@denieuwezuil.nl.
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
