Ach, het was zo’n mooi en nobel streven. Uit het door oorlog verscheurde Syrië vertrokken duizenden wanhopige mensen, weg van alle ellende, dood en verderf. Die mensen konden daar niet blijven: er moest hulp en opvang komen en wel heel snel ook. PvdA leider Asscher was hoopvol; er zou in Nederland best plaats zijn voor zulke ‘Apothekers uit Aleppo’.
Een groot aantal mensen, ondergetekende niet uitgezonderd, stak de waarschuwende vinger op. Mensen uit een ver en vreemd land, met een totaal andere cultuur en een faliekant andere kijk op ‘samenleven’ kun je wel voor even opvangen, maar niet integreren. Bovendien: waar moet het geld vandaan komen? De burger nog meer lasten opleggen?
De realiteit bleek van een andere orde. Al spoedig bleek dat zich onder de vluchtelingen niet verrassend veel ‘apothekers’ of raketgeleerden bevonden: een groot aantal kon niet lezen of schrijven en had niet meer dan een paar jaar lagere school gevolgd. Merkwaardig genoeg waren het ook nogal veel jongemannen en geen gezinnen. Waarom zouden we die opvangen in een overbevolkt land met de wetenschap dat de integratie buitengewoon moeilijk zou verlopen en wellicht ook zou falen? “Ach, het dondert niet” denkt de politicus en kijkt naar de peilingen: hij heeft het goed verkocht, het volk trapt erin, de media ook en hij heeft de juiste snaar geraakt, boekt winst.
Want voor een politicus is het allemaal niet zo lastig, die heeft geen ‘apothekers uit Aleppo in z’n straat wonen. Die kent ze niet, komt ze niet tegen, anders dan bij een nadrukkelijk geregisseerd ‘cameramoment’ met geselecteerde en geïnstrueerde ‘vluchtelingen’. Een politicus denkt in termen van de winsten die hij of zij kan behalen met de handel in zieligheid en ellende. Van een ander uiteraard en ook met geld van een ander. Even een wetje erdoor jassen en hatseflats: zo doen we dat. Op naar het volgende verdeel en heers moment.
Inmiddels heeft de Volkskrant, normaliter bedreven in de marketing-technisch goed doorwrochte verkoopmethoden van vooral socialistische politiek, ontdekt dat er eigenlijk ook wel gigantisch wordt gefraudeerd door deze nieuwe en aspirant landgenoten. Pijnlijk, maar niet voor de politicus. Die verdeelde slechts geld wat door een ander was verdiend en heeft zelf totaal geen last van fraude of andere ellende in andermans wijk. Dat er af een toe een nieuwe landgenoot even duidelijk maakt wat hij van onze samenleving vindt, met gebruikmaken van messen of andere handwapens, maakt ook niet uit. Iets met ‘verwarde mensen’ of een ‘verlaagde suikerspiegel’ vanwege de ramadan of misschien ook niet.
Ons land is kennelijk voortdurend aan veranderingen onderhevig. Dat is prima zo’n voortdurende ontwikkeling en aanpassingen als gevolg van technologische ontwikkeling en gewijzigde inzichten of situaties. Daarop volgen doorgaans wetswijzigingen en aanpassingen die de veranderingen juridisch inpassen; sommige zaken zijn wenselijk, andere weer niet. De toestroom van zoveel andere culturen vergt eveneens aanpassingen in onze wet. Wie de hulpverlener besteelt hoort hier niet thuis en moet zich hebben vergist in het land van aankomst. We kunnen in dat geval niet meer volstaan met een oproep tot ‘een beetje inschikken, dan komen we er wel’. Nieuwkomers hebben zich aan te passen naar onze cultuur en niet andersom. Als dat niet gewoon langs natuurlijke weg blijkt te kunnen, dan zullen we dat bij wet moeten regelen.
En een beetje rap ook. ‘Aanpassen of opkrassen’ is een mooi wetsvoornemen…
——————–
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
