Toen ik eind 2021 deze beschouwing schreef over de richting die ons land – en de wereld – opging, dacht ik eerlijk gezegd dat ik het ergste al had gezien. Een jaar van politieke verlamming, burgers die met groeiend wantrouwen naar hun eigen overheid keken, en internationale krachten die zich steeds nadrukkelijker begonnen te bemoeien met onze nationale koers.
Door: Erwin Versteeg
We leven inmiddels in 2025. En ik kijk terug op dat stuk als de vooravond van een nieuwe fase. Niet langer een fase van waarschuwing – maar van bevestiging. Internationaal, en met de voorjaarsnota 2025 ook nationaal.
.
Wat destijds nog werd afgedaan als complottheorie – de greep van het WEF, de verwevenheid van multinationals met politieke macht, de sluipende uitholling van onze democratische autonomie – is vandaag de dag nauwelijks nog te ontkennen.
Ondanks het aangekondigde vertrek van Klaus Schwab zijn de kaarten inmiddels open op tafel gelegd. Dat het WEF bindende afspraken had met overheden, wordt nu openlijk toegegeven. En dat “functie elders” meer was dan een incident, blijkt uit de manier waarop de lijntjes lopen – tot ver in de haarvaten van lokaal bestuur.
In 2021 waarschuwde ik voor de impact van de instortende Chinese vastgoedmarkt. Evergrande stond op knappen, en dat bleek het topje van een veel grotere, systemische crisis. Die is inmiddels onmiskenbaar. China hapert. Evergrande is gevallen, de economische motor sputtert. En onder de oppervlakte tikt de demografische tijdbom – het resultaat van decennialang éénkindbeleid, jongensvoorkeur en sociale experimenten met desastreuze gevolgen.
In reactie op Trump sluit China nu systematisch deuren. Geen Boeings meer, geen concessies. In plaats daarvan een binnenwaarts gerichte strategie, met geopolitieke en economische gevolgen voor de hele wereld.
De VS en China zijn verwikkeld in een stille, felle economische oorlog. Geen bommen, maar boycots. Geen soldaten, maar sancties en subsidies.
Europa verliest zichzelf – tussen Atlantische volgzaamheid en Aziatische afhankelijkheid. En Nederland? Dat laveert ertussen, met beleid dat steeds minder met onze eigen burgers te maken heeft. We importeren wetgeving en exporteren zeggenschap. Onze parlementaire democratie wordt meer en meer een doorgeefluik van internationale ambities – zonder volksmandaat, zonder controle, zonder anker.
En net als bij Evergrande in 2021 worden de waarschuwingssignalen opnieuw genegeerd. Economisch, sociaal, bestuurlijk – de instabiliteit is zichtbaar voor wie het wíl zien. Maar in plaats van hervormen of herstellen, grijpt men naar de automatische piloot: meer centralisatie, meer EU, meer van hetzelfde.
Maar samenwerking vereist vertrouwen. En vertrouwen begint bij zeggenschap. Juist daaraan ontbreekt het. Of het nu gaat om migratie, klimaat, woningbouw, veiligheid of monetaire stabiliteit: de afstand tussen burger en beleid is groter dan ooit. En de vraag is: wie vertegenwoordigt wie nog?
We moeten terug naar de basis. Volkssoevereiniteit. Bestuurlijke transparantie. Een gezonde democratische rechtsorde. Niet een wereld waarin instituties zichzelf beschermen tegen kritiek, maar een samenleving waarin mensen zich beschermd weten tegen instituties die hen niet langer dienen.
In het boek dat ik momenteel schrijf, werk ik dit verder uit. Ik pleit daarin voor een slimme vorm van globalisering. Geen grenzeloos idealisme, maar strategische samenwerking op basis van nationale autonomie. Europa moet zichzelf hervinden. En Nederland moet zichzelf terugvinden.
In 2021 sloot ik mijn stuk af met optimisme. Ondanks alles. Dat optimisme heb ik nog steeds – maar het is een strijdlustig optimisme geworden. Want niets doen is geen optie. Er is te veel verloren gegaan om stil te blijven. En nog veel meer te behouden, als we op tijd ontwaken.
De voorjaarsnota legt het pijnlijk bloot: een land dat zijn moreel kompas kwijt is.
Boeren uitkleden, het MKB slopen, midden inkomens betalen de rekening en zieken achterlaten. Alles is werkelijk slecht.
Dit is geen begrotingsbeleid meer. Dit is: moreel faillissement.
Wie werkelijk het belang van Nederland dient, wie deze samenleving wil beschermen tegen verdere afbraak, kan hier niet bij blijven zitten.
In Enschede, waar ik zelf woon, zien we exact hetzelfde patroon. Schaamteloze achterkamertjespolitiek. Coalitiepartijen bespreken in het geniep megabezuinigingen van 30 miljoen euro om vervolgens achter gesloten deuren een poging de slappe oppositie nog even mee te laten tekenen. Besluiten die ons allemaal raken – buiten het zicht van de burger. Transparantie? Nul. Pottenkijkers? Ongewenst. Dit is een democratie onwaardig.
En de verantwoordelijke wethouder, de heer Teutelink van “BurgerBelangen Enschede”, doet wat deze partij al vier coalities lang doet: de schuld doorschuiven naar het kabinet. Hij verdedigt de achterkamertjespolitiek met de opmerking: “Dat is destijds zo met de raad afgesproken. Om vrijuit te kunnen spreken.”
Maar vrijuit spreken doe je niet in het geniep. Vrijuit spreken doe je in het openbaar, tegenover je kiezers. De opstelling die nu gekozen wordt is precies waarom onze stad, ons land en ons continent vastloopt: slappe bestuurders, zonder visie, zonder moed. Mensen die zich laten leiden in plaats van leiden.
In het belang van Nederland,
Nederland voorop. Nederland vooruit.
Nooit opgeven, niets doen is geen optie. Nederland is het waard!
ps.: Wat dat betreft zie ik een treffende parallel met wat er gebeurde op de Radboud Universiteit. Ook daar buigen bestuurders voor activistische chantage. Universiteiten die ooit bolwerken van vrijheid en debat waren, zijn verworden tot activistische rioolputten. Maar bestuurlijk wél lekker progressief. Slap, laf, en vooral: beschamend.
—————————————-
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
