Voordat we verder gaan: het is weer BackMe-tijd. Ik wind er geen doekjes om, en roep u op om mij te steunen om deze missie voort te zetten. Ik kan het negatief formuleren (vrijdenkers die tegen de schenen schoppen van het politiek-correcte establishment krijgen geen subsidie) of positief (dit is een prachtige kans om bij te dragen aan iets heel moois!). Either way, ik heb u nodig!
Tussen de Democraten en de Republikeinen lopen de spanningen al jaren verder op. Er zijn twee manieren om hiernaar te kijken. De eerste manier is om te onderstrepen hoe de VS gepolariseerd raakt. Mensen met tegengestelde overtuigingen gaan elkaar naar het leven staan en er wordt daarbij zelfs op geweld gezinspeeld. Hoe intens en verhit kan een verkiezing worden en wat kan een democratie nog verdragen qua polariteit?
Een andere manier om hiernaar te kijken, benadrukt het politiserende effect, en onderstreept dat dit eigenlijk heel gezond is voor een democratie.
Dit laatste gaan we begrijpen als we kijken naar het regime van Mark Rutte. Deze VVD-lijsttrekker begon met een redelijk ondernemersgezind verkiezingsprogramma: een liberaal-kapitalistisch verhaal. Toen hij eenmaal de macht verkreeg, was hij binnen een jaar veranderd in een kleurloze en globalistische technocraat van het midden. De VVD verloor haar kenmerkende overheidskritische toonzetting en was ideologisch nauwelijks nog te onderscheiden van partijen als D66 en CDA.
De vergelijking met een ‘one party regime’ is niet vergezocht. Enkele politieke partijen hebben onderling de macht en de baantjes verdeeld: zij zijn gecommitteerd aan een consensus waar iedereen zich naar moet schikken die toegang wil tot de macht. Wie de ideologische veronderstellingen die deze consensus dragen kritisch aanroert, wordt resoluut uitgestoten. Buitenstaanders haken af en belanden in de marge. Ongezond voor een democratie.
De VS is een land waar elke verkiezing spannend is. Een dubbeltje kan beide kanten op vallen: soms zijn een paar duizend stemmen bepalend voor welk van de twee partijen wint in een district. Elon Musk heeft er al op gewezen hoe makkelijk het zou zijn voor de Democraten om zoveel immigranten te nationaliseren tot vaste kiezers, dat de ‘swing states’ naar hun kamp worden overgehaald. Joe Rogan was dit overigens met hem eens. Zo zou de VS effectief tot een eenpartijstaat worden. De Republikeinse partij zou in die toestand gedoemd zijn een rol als tweede viool te spelen.
Juist omdat de verkiezingen in de VS zo nauw komen, wordt alles op alles gezet om kiezers te winnen. Elke stem telt en hiermee wordt iedere kiezersgroep relevant. Het wordt dan moeilijker om zoals Rutte te doen, en met spraakmakende uitspraken een campagne te draaien, ‘Windmolens draaien niet op wind maar op subsidie! Vandalen gaan betalen! Duizend euro voor elke werkende Nederlander!’, en vervolgens een kleurloos beleid te voeren. In de VS kunnen ze hier niet meer mee wegkomen – ze moeten hun kiezers immers gedreven houden: aangehaakt, gemobiliseerd en gepolitiseerd. Dit zal mislukken als ze hun kleur verliezen.
Zolang de situatie tussen de twee grote partijen nog zo tot het uiterste gespannen is, omdat een dubbeltje naar beide kanten kan vallen, dwingt dit de Republikeinen en de Democraten om iedereen te betrekken bij hun politieke verhaal. Het feit dat iedere stem nodig is, dwingt hen om ieders standpunt serieus te nemen en te zorgen dat iedereen zich vertegenwoordigd voelt. Dit is heel gezond voor een democratie.
De VS bevindt zich in een cruciale fase van hun macht, en hoe deze zich in geopolitiek opzicht ook ontwikkelt: de kans is groot dat we in een later stadium zullen terugblikken op de jaren van de Trump-beweging, en deze jaren als cruciaal zullen aanmerken. Hoe vaak de Democraten ook roepen dat het bewind van Trump apocalyptisch racistisch zal zijn – dat was het in 2016 ook niet, en sterker nog: zijn populariteit bij minderheden stijgt met elke verkiezing verder. Het lukt hem om van de Republikeinse partij als elitaire WASP-club, een brede volksbeweging te maken.
Deze situatie vertoont overeenkomsten met wat de socioloog Barrington Moore Jr. beschreef in Social Origins of Dictatorship and Democracy. Namelijk dat opkomende commercie in handelslanden als Nederland en Engeland, leidde tot een commerciële klasse, die met de adel de concurrentie aanging om de macht. Beide klassen probeerden het ‘gewone volk’ achter zich te krijgen. Hierdoor raakte dit gewone volk geëmancipeerd en werd het stapsgewijs meer opgenomen in het politieke krachtenveld.
De periode van de Trump-beweging zal als een zuiverende periode worden gezien, omdat gemarginaliseerde kiezersgroepen – verliezers van de globalisering – weer serieus genomen worden. Velen die zich er al bij hadden neergelegd dat hun stem niet meer relevant zou zijn, kregen opnieuw een stem. En ook de Democraten moeten zich hierdoor inspannen om deze groepen te woord te staan en aan zich te binden. De politisering van de Amerikaanse democratie, gaat gelijk op met de polarisering.
Voor Elon Musk, zojuist al aangehaald, de Twitter/X-eigenaar en CEO van Tesla, was het erop of eronder. Hij besloot om pal te gaan staan voor de vrijheid van meningsuiting – dit bracht hem in frontale botsing met de Europese Unie. De EU gaat toch meer voor social credit en discoursbeheersing, zoals uiteengezet in mijn boek De greep op de publieke opinie. De Democraten in de VS buigen eveneens af richting ‘woke’. Om zijn principiële koers te kunnen doorzetten zónder zelfvernietiging, was het noodzakelijk voor Musk dat Trump aan de macht zou komen in de VS. Hierom besloot hij de Republikeinen openlijk te steunen: hij koos ‘de dood of de gladiolen’, want ongetwijfeld zouden alle progressieve politici na Trumps verlies met Musk hebben afgerekend.
Dan is het de vraag waarom abortus tot zo’n groot onderwerp is gemaakt in deze verkiezing. Er zijn twee redenen voor. De eerste reden is omdat het een eenvoudige strategie is: veel vrouwen zijn betrokken bij dit onderwerp, en de helft van de kiezers is vrouw. Als de Democraten de kiezers bang maken voor Republikeinen die het recht op abortus zouden willen afschaffen, betekent dit dat ze zich niet meer hoeven verantwoorden over neem nu, de hoge inflatie, de stijgende kosten van het levensonderhoud en de teugelloze instroom van illegale immigranten.
Maar het heeft nog een ander, meer ingenieus strategisch voordeel voor de Democraten. Het drijft mogelijk een wig tussen seculiere Republikeinen en diep gelovigen. De macht van de huidige Republikeinse partij steunt op de alliantie tussen deze twee bloedgroepen: mild conservatieve of patriottische mensen die gewoon helemaal kláár zijn met cultuurmarxistisch woke, en welhaast fundamentalistische christenen.
Als Republikeinse politici zich in de nabije toekomst aan kiezers moeten verantwoorden over abortus en daarbij principiële debatten moeten voeren, kan dit de partij splijten. Trump heeft die kogel tot nu toe weten te ontwijken door te stellen dat hij pragmatisch en humaan met abortus wil omgaan. Steeds weer verlegde hij de aandacht naar gevreesde excessen van de progressieve abortusideologie die de Democraten erop nahouden.
Het intrekken van ‘Roe v Wade’ en het naar de staten delegeren van abortuswetgeving is dus op korte termijn een overwinning voor de Republikeinen. Op lange termijn zal het hen wezenlijke problemen opleveren, in de vorm van verdeeldheid veroorzaakt door principiële debatten.
Wat wel schrikbarend was – en dit werd door MSNBC regelmatig aangehaald tijdens hun verslag van de verkiezingsavond – is dat hoe jonger kiezers zijn, hoe zwaarder abortus voor hen weegt als onderwerp, terwijl de relevantie van het onderwerp ‘economie’ juist afneemt.
Dit wil zeggen dat, in plaats van te eisen dat hun economische positie wordt verbeterd en er meer kansen ontstaan – zodat er financiële ruimte is voor gezinsvorming en voortplanting – de Amerikaanse jongeren méér waarde hechten aan abortus als ‘coping strategie’, mocht iemand onbedoeld zwanger raken. Ze vinden het dus belangrijker om hun ‘opt out’ veilig te stellen, dan om te eisen dat er ruimte is voor een ‘opt-in’. Het geeft ernstig te denken en dit komt neer op full blown Oswald Spenger: Death of the West.
De Democraten meenden dat de coronaperiode hen had tegengewerkt, omdat veel progressieve studenten thuis waren, in de conservatieve staten van hun ouders, in plaats van op de linkse universiteiten van de ‘battleground states’ waar hun stemmen doorslaggevend zouden zijn.
Deze analyse toont de hoogmoed van de Democraten. Het is absoluut zo dat corona Trump zijn vorige verkiezing heeft gekost, omdat de Amerikanen tot de uitbraak van corona positief gestemd waren over de staat van de economie.
In de VS gaat het er namelijk anders aan toe dan in Europa. Als er hier een virus uitbreekt, dan doen we wat we al heel vaak doen. Namelijk mensen thuis laten zitten en ze doorbetalen, omdat we daar door allerlei hoge belastingen fondsen en verzekeringen voor hebben aangelegd. In de VS is het doorgaans zo dat je geen geld krijgt als je niet op het werk verschijnt. Dit brengt mensen in zeer panische situaties waarbij ze hun gezondheid tegen hun financiën moeten afwegen. En het zorgt ervoor dat zieke mensen tóch gaan werken, waardoor een virus zich des te sneller verspreidt.
Dan komen we op de populariteit van Trump bij minderheidsgroepen. Hij krijgt namelijk méér stemmen van minderheden dan enige andere Republikeinse presidentskandidaat. De partij van de Democraten is intussen overgenomen door soja etende, café-latte met een scheutje havermelk drinkende types – de Amerikaanse historicus Christopher Lasch omschreef deze klasse als ‘symbool analisten’. De vraag is of een doorsnee zwarte man of latino zich thuis voelt in dit gezelschap – waarschijnlijk niet.
Zwarten en latino’s komen qua achtergrond vaak uit een machocultuur. Of in ieder geval uit een cultuur die wat conservatiever is dan de bubbel waar de Democraten hun campagnemedewerkers rekruteren. Zij hebben in de gaten gekregen dat de campagne van Harris meer draait om identitaire profilering als ‘tampons op het mannentoilet’. Omdat ze er sociaaleconomisch al niet geweldig voor staan in de überkapitalistische Amerikaanse maatschappij, is hun masculiniteit het laatste waar ze zich aan vasthouden.
Voor deze mensen is het de ultieme nachtmerrie om er niet alleen economisch op achteruit te gaan, maar óók nog eens hun mannelijke status te verliezen. Instinctief voelen zij aan dat Harris’ campagneteam in de kern bestaat uit genderactivisten en woke-ideologen – daar hebben ze niets mee op. Uiteindelijk denkt een zwarte arbeider: leuk dat eindeloze geleuter over het slavernijverleden dat historische krenkingen adresseert, maar in het hier en nu heb ik liever een goed geoliede economie die mij werk en geld oplevert.
Trumps keuze voor J.D. Vance als running mate en vicepresident was een hele strakke. Niet alleen heeft Vance met Hillbilly Elegy bewezen dat hij zijn voelsprieten heeft in de Amerikaanse ‘Rust Belt’ en doorheeft hoe het identiteitsgevoel van de doorsnee Amerikaan piept en kraakt onder de globalisering; hij heeft tevens een veerkrachtig netwerk achter zich met figuren als Peter Thiel.
Het is dus een veel beter verhaal, om een J.D. Vance te hebben als vicepresident, die feeling heeft met de struggles van de huidige generaties, dan een boomer of iemand die toch meer de uitstraling heeft van een beroepspoliticus, zoals Mike Pence. Door een aanzienlijk jonger persoon te kiezen als running mate, wekt Trump de indruk dat hij iets opbouwt waar de Republikeinen ook op de lange termijn wat aan hebben, iets dat verder reikt dan zijn persoonlijke glorie.
Voor Europa zit er niets anders op dan meer op eigen benen te staan. Veel Europese landen zullen Oekraïne niet in de steek willen laten. Gedreven door het morele sentiment dat Rusland moet boeten voor de inval in een bevriend land.
Maar gaan we op die tour, dan moet de kritische blik vroeg of laat ook worden gericht op NAVO-bondgenoot Turkije, dat nog steeds illegaal de EU-lidstaat Cyprus bezet houdt. Ook over de strapatsen van Turkije in relatie tot activiteiten in Syrië, Koerden en Islamitische Staat, hoor je zelden. Maar van diezelfde moralisten die deze situatie vanuit machtspragmatisme negeren, zou Trump nu géén machtspragmatisme mogen toepassen op de situatie in Oekraïne, om het conflict daar te stabiliseren. Geopolitiek benaderen vanuit moralisme, is het domste wat een leider kan doen.
Sowieso is het niet mogelijk voor Europa om zonder de VS – en nu dus zonder Trump – enige uitkomst in Oekraïne te forceren. Zéker niet nu Duitsland is geïndustrialiseerd onder de aanhoudende druk van klimaatdeugers. 🤡
Tot slot nog twee krachtige analyses die uw aandacht verdienen. De eerste is van gewezen D66-icoon Boris van der Ham. Hij stelt op LinkedIn:
“Mijn definitieve omslagpunt in de gedachte dat Harris misschien toch nog kon winnen, had ik een paar weken geleden toen ik dit interview met Trump zag (youtu.be/Ry1IjOft95c?si…) door een groep comedians. Waar Harris door-en-door politiek is, en elk antwoord gepolijst, zag je hier een relaxte Trump, die zijn zeer kwestieuze opmerkingen ging relativeren. Of hij daar de waarheid zei of niet, hij straalde uit: de rauwe soep wordt heus niet zo heet gegeten als ‘ie wordt opgediend. Joe Biden kon vier jaar geleden nog winnen van Trump omdat hij ook een soort ‘rauwdouwer’ was, vaak ook een flapuit. Daarom was hij ook zijn hele carrière door het keurige establishment van de Democraten weggehouden van de kandidatuur van het presidentschap. Hij bewees dat vervolgens in 2020 door dat succesvol in te zetten tegen Trump.”
Wat hij zegt over Biden, benoemt iets dat ik zelf ook zag. Namelijk een ongepolijste man uit een andere tijd die verhitte discussies met stemmers aangaat, en daarbij het achterste van zijn tong laat zien, journalisten afblaft, koppig is net als Trump en soms onbedoeld iets semi-racistisch zegt. Biden was als president niet heel effectief – integendeel – maar wel erg grappig. Een rauwe, authentieke antiheld is vaak een beter keuze dan een gepolijste marionet of androïde.
Tot slot legt de Britse commentator Jonathan Pie precies de vinger op de zere plek, als het aankomt op de tekortkomingen van de Democratische campagne: “You can’t just run on sunshine and lollypops and not being the other guy.” Zeggen dat je niet zoals Trump bent, en dus ‘optimistischer’ en ‘fatsoenlijker’, is nog niet hetzelfde als een overtuigend verhaal presenteren en een coherent beleidsvoorstel voorleggen.
Hier voegt hij aan toe dat Kamala Harris een leger aan beroemdheden had ingezet, tegenover Trump, die slechts Doctor Phil en Hulk Hogan aan zijn zijde had. En alsnog won. De vernedering van Arnold Schwarzenegger in dit gezelschap is ook prachtig – ooit een symbool van masculiene viriliteit, nu een icoon van deugen en klimaatpaniek. Deze afvallige Republikein is met deze verkiezingsuitslag gelukkig goed op zijn nummer gezet!
> Volg Sid op Telegram
> Volg Sid op LinkedIn
> Volg Sids Nieuwsbrief
> Steun Sid via BackMe
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
