Dit is een bijdrage van Armand Sağ
Zoals we vorige week hebben gezien, zijn de cijfers stijgende als het aankomt op bijvoorbeeld mishandelingen door vrouwen van mannen, maar ook het niet nakomen van omgangsregelingen na scheidingen. Nu ook nog eens blijkt dat de politie interne richtlijnen heeft om niet in te grijpen, maakt het dat vrouwen figuurlijk boven de wet geplaatst worden.[1]
Waar resulteert dit dan in? Met het volgende voorbeeld kunnen we dit goed illustreren. Volgens een recent onderzoek komen er jaarlijks 119.000 meldingen binnen van kinderen die te maken hebben met geweld, verwaarlozing of seksueel misbruik.[2] De Landelijke Expertisegroep Bijzondere Zedenzaken (LEBZ) stelt echter dat 95% van alle meldingen die tussen 2003 en 2007 zijn gedaan, vals zijn.[3] Volgens een recenter onderzoek is dit zelfs gestegen naar 98%.[4] Het betekent dat de vrijkaartjes voor vrouwen om zich niks aan te trekken van de wetten, massaal gebruikt worden. Als we deze valse meldingen van die 119.000 afgehalen en corrigeren, zien we dat er dus 119.000 meldingen zijn, waarvan er slechts 5.950 daadwerkelijk gegrond zijn. Dat zet het één en ander wel in een andere verhouding en een ander perspectief c.q. licht. Het wordt vooral zorgwekkend als we zien dat de politie in 93% van de gevallen toch de vader vervolgt, omdat ze meegaan in de verhalen van de moeder.[5]
Waarom doet de politie dit dan? Dat komt door de interne richtlijnen op grond waarvan de politie alleen wil ingrijpen als vrouwen c.q. moeders aangifte doen en niet als vaders c.q. mannen dit doen.[6] Het is een rechtstreeks gevolg van de maatschappelijke tendens om moeders boven vaders te stellen, zoals toenmalige vicevoorzitter van Jeugdzorg, Jan Dirk Sprokkereef (2008-2016), als standpunt vaststelde. “Als ouders ruzie hebben, is het beter voor de kinderen om aan de moeder te worden toegewezen en minimaal of geen contact met de vader te hebben.” [7] Dat is natuurlijk absurd en tegelijkertijd illustratief voor hoe Jeugdzorg naar de vader kijkt: een tweederangs ouder die gemakkelijk weggezet kan, mag, en zelfs moet worden. Dit komt voort uit de agressieve vrouwenlobby vanaf de jaren ’60 die, zoals we in de afgelopen weken hebben kunnen lezen in mijn relaas, wortel heeft geschoten in de maatschappij.
Dit heeft echter desastreuze gevolgen. Enerzijds hanteert Jeugdzorg nog steeds het standpunt dat moeders veel belangrijker zijn, en zetten ze alles op alles om vaders op een zijspoor te zetten. Hierbij worden geen middelen geschuwd, getuige het ministeriële onderzoek naar 103 compleet willekeurige dossiers bij Jeugdzorg waarbij de kinderen bij moeder werden geplaatst. Hieruit bleken maar liefst 909 zorgpunten, dat is gemiddeld 9 zorgpunten per dossier. Het ging hier dan om: selectieve vermelding van de feiten, niet verrichten van waarheidsvinding, moeder-verklaringen zonder enige onderzoek als feiten vermelden, de verklaringen van de vader niet meenemen in het dossier, onwettig handelen, overtreden eigen regels, subjectieve bewoordingen, geen hoor- en wederhoor toepassen, bewuste escalatie van de situatie, et cetera waardoor de kinderen vaak onterecht bij de moeder geplaatst werden. Ruim 72% van de kinderen had na twee jaar nog steeds dezelfde problemen, of zelfs nog ergere problemen door deze plaatsing bij de moeder.[8] En bijna één derde van alle kinderen in Nederland groeit nu op zonder vader, zoals in Rotterdam waar 29% van alle kinderen zonder hun vader opgroeien.[9]
Het is ook logisch te noemen. Een moeder die lijdt aan Malicious Mother Syndrome en aan niks anders meer kan denken dan wraak nemen op haar ex-partner en de vader van haar kinderen, geeft in principe niks om de kinderen maar alleen om haar eigen narcistische wraakgevoelens waarbij ze haar eigen wonden van verlating probeert te likken. In mijn eigen casus heeft de moeder van mijn ex dit zelfs letterlijk gezegd: “Jullie mannen hebben ons duizenden jaren lang bedrogen met andere vrouwen, nu is het onze tijd om vreemd te gaan. Mijn dochter heeft het juiste gedaan! Dit is onze wraak op jullie mannen!”. Dat ik niet ben vreemdgegaan, maakt in deze kennelijk niet uit voor ze. De groep woedende vrouwen zijn niet zozeer boos op individuele mannen maar op alle mannen in de geschiedenis van de wereld. Ze zijn gaan geloven in hun eigen werkelijkheid dat vrouwen belangrijker zijn dan mannen. En zonder enige tegengas, bouwen ze deze illusionaire werkelijkheid steeds verder uit.
Naar schatting zijn er 1 tot 1,6 miljoen kinderen zonder hun vader opgegroeid en elk jaar komen er steeds meer kinderen bij. Sinds er in 2009 de wet ‘Gelijkwaardig Ouderschap’ is ingevoerd, maar die in wezen een dode letter is en ook niet wordt gehandhaafd door het OM en de politie, is het nog erger geworden. In 2016 waren er 70.000 kinderen betrokken bij problematische scheidingen, en 20% daarvan verloor alle contact met vader. Dit is een aantal van 14.000 kinderen over het jaar 2016 die erbij zijn gekomen.[10] Over het jaar 2018 was dit aantal alweer 16.000 kinderen geworden; een stijging van bijna 15% in slechts twee jaar tijd.[11]
——————–
Armand Sağ is een maatschappij-historicus met een specialisatie in de geschiedenis van het biologisch-evolutionair vaderschap en de contemporaine positie ervan in onze hedendaagse samenleving.
Lees hier deel 1, deel 2, en deel 3.
——————–
[1] Niels Heithuis (2020), Politie en OM falen in handhaving vechtscheidingen, op: Reporter Radio (26 april 2020), online beschikbaar: https://www.nporadio1.nl/reporter-radio/onderwerpen/535767-politie-en-om-falen-in-handhaving-vechtscheidingen (laatst geverifieerd op 5 mei 2020).
[2] Jos Noordover (2020), Kindermishandeling en seksueel geweld: Team-Kim luidt de noodklok!, op: VGN (28 april 2020), online beschikbaar via: https://www.vgn.nl/nieuws/kindermishandeling-en-seksueel-geweld-team-kim-luidt-de-noodklok (laatst geverifieerd op 5 mei 2020).
[3] Landelijke Expertisegroep Bijzondere Zedenzaken, Rapport: Misbruik, Misleiding en Misverstanden (LEBZ, 2008), p. 54.
[4] Clementine van Wijngaarden (2020), Ongezien, in: VARA, Week: 12 (16 maart 2020), p. 18-21.
[5] Justitiele verkenningen (2010), Huiselijk geweld, in: Justitiele verkenningen, Jaargang: 36, Nummer: 8 (2010), p. 50-52.
[6] Klaas den Tek & Benjamin de Bruijn (2020), Onderzoek: Politie en OM falen in handhaving vechtscheidingen, op: KRO-NCRV: NPO Radio 1 (24 april 2020), online beschikbaar via: https://www.nporadio1.nl/onderzoek/23284-klaas-den-tek-en-benjamin-de-bruijn (laatst geverifieerd op 5 mei 2020).
[7] Irene Zwaan (2013), ‘Bioogische vader onmisbaar voor goede ontwikkeling van kinderen’, in: Volkskrant (27 september 2013), online beschikbaar via: https://www.volkskrant.nl/columns-opinie/biologische-vader-onmisbaar-voor-goede-ontwikkeling-van-kinderen~b7736a40/ laatst geverifieerd op 5 mei 2020).
[8] N.W. Slot, A. Theunissen, F.J. Esmeijer & Y. Duivenvoorden (2001), 909 zorgen: Een onderzoek naar de doelmatigheid van de ondertoezichtstelling (Vrije Universiteit Amsterdam, november 2001), p. 77.
[9] RTL (2019), Steeds meer kinderen wonen in een eenoudergezin, op: RTL Nieuws (23 december 2019), online beschikbaar via: https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/nederland/artikel/4964731/steeds-meer-kinderen-wonen-een-eenoudergezin (laatst geverifieerd op 5 mei 2020).
[10] De Monitor (2017), Vechtscheiding, op: KRO-NCRV (29 januari 2017), online beschikbaar via: https://demonitor.kro-ncrv.nl/uitzendingen/vechtscheiding (laatst geverifieerd op 5 mei 2020).
[11] Clementine van Wijngaarden (2020), Ongezien, in: VARA, Week: 12 (16 maart 2020), p. 18.
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
