Afgelopen week was de première van de spraakmakende documentaire ‘Verstoten Vaders’ waarin ik één van de drie vaders ben die een jaar lang gevolgd zijn door een cameraploeg van BNNVARA. In dat jaar heb ik uiteraard veel dingen meegemaakt, maar veruit het meest verbazingwekkende voor mij was toch wel dat vrouwen in Nederland een schaamteloze immuniteit genieten.
Meteen moest ik terugdenken aan Sid Lukassen’s boek Avondland en Identiteit waar hij stelt dat de huidige “verzorgingsstaat vrouwen in staat stelt de opvoeding van een kind alleen op zich te nemen, zonder vaderfiguur.”[1] En hij gaat overtuigend verder: “Sindsdien zijn de seksuele verhoudingen zo omgeslagen dat zij inmiddels de man benadelen. Als ik ‘het nieuwe’ dat mijn boek brengt in een zin moet vatten zeg ik dit: doordat de seksuele macht van vrouwen politiek-filosofisch wordt genegeerd, heerst ondanks een halve eeuw emancipatiebeleid nog steeds het discours waarin de vrouw als slachtoffer geldt.”[2]
Hiermee slaat Sid de figuurlijke spijker precies op zijn kop: het rechtssysteem in Nederland is erop gebouwd om de vrouw ‘te beschermen’ tegen de man. Het is hierom dat een kort onderzoek vanuit mijn kant, laat zien dat in 99,1% van de gevallen de vrouw na een scheiding de kinderen krijgt toegewezen.[3] Maar hebben die kinderen dan geen behoefte aan een vaderfiguur?
Natuurlijk wel, dit laat Frank Koerselman ook duidelijk zien in zijn nieuwe boek Ontvadering.[4] Als psychiater laat hij zien dat er in Nederland na 1963 sterke lobbygroepen bezig zijn met de creatie van het beeld dat vrouwen onderdrukt worden, en derhalve dat dit gebeurt door mannen waardoor laatstgenoemde groep dus automatisch ook slecht is. Koerselman borduurt hiermee voort op Mitscherlich’s Auf dem Weg zur vaterlosen Gesellschaft: Ideen zur Sozialpsychologie uit 1963.[5]
Na 1963 is er in Nederland langzaam maar zeker een tweeledig beeld geschapen waarin enerzijds emancipatie en feminisme gepromoot zijn, en anderzijds een beeld is gecreëerd dat mannen “slecht” zijn. En, tussen ons, dat is zeker gelukt… Het is de aloude regel dat als je een nieuwe ideologie wil introduceren, je jezelf dan moet afzetten tegen de heersende ideeën. In dit geval was dat het ‘patriarchale gedachtegoed’, dat de man (of vader) het hoofd van de familie is. Iedereen dient naar de pater familias te luisteren en deze duldt geen tegenspraak, althans dat was het idee.
Dit beeld is zorgvuldig afgebroken door feministische lobbygroepen waarbij ze harde statistieken hebben weten te vervormen. Want zo denken mensen nog steeds dat bij huiselijk geweld mannen vaker de dader zijn, maar ook dat mannen vaker een familiedrama veroorzaken. Andersom is er een hardnekkig beeld dat mannen veelal narcisten zijn die vrouwen gebruiken voor hun “perverse behoeften” terwijl maar liefst 75% van de borderline-narcisten juist vrouwen betreft.[6]
Dan zie je al snel dat Sid een zeer goed punt beschreef door te stellen dat de Westerse instituties niet in staat zijn geweest om de vorming van een narcistisch zelfbeeld bij (jonge) vrouwen af te remmen.[7] Tot wat voor discrepanties dat heeft geleid, zien we terug in de rechtbanken anno 2020.
————————–
Armand Sağ is een maatschappij-historicus met een specialisatie in de geschiedenis van het biologisch-evolutionair vaderschap en de contemporaine positie ervan in onze hedendaagse samenleving.
————————–
[1] Sid Lukassen (2015), Avondland en Identiteit (Soesterberg, 2015/2017), p. 82.
[2] İdem, p. 122-123.
[3] Op rechtspraak.nl heb ik gezocht op ‘hoofdverblijfplaats vader’ gedurende 2017 en kwam ik op 111 rechtszaken waarvan slechts in één geval een vader zijn verzoek toegewezen kreeg. In alle andere gevallen werd het verzoek afgewezen en kregen de vrouwen de kinderen met de vader een bezoekregeling van eens per twee weken.
[4] Frank Koerselman (2020), Ontvadering: Het einde van de vaderlijke autoriteit (Amsterdam, 2020).
[5] Alexander Mitscherlich (1963), Auf dem Weg zur vaterlosen Gesellschaft. Ideen zur Sozialpsychologie (München, 1963).
[6] Mind (2020), ‘Borderline’, op: WijZijnMind.nl (11 april 2020), online beschikbaar via: https://wijzijnmind.nl/psychische-klachten/psychipedia/borderline (laatst geverifieerd op 11 april 2020).
[7] Sid Lukassen (2015), Avondland en Identiteit (Soesterberg, 2015/2017), p. 123.
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
