Deze uitstekende bespiegeling is ingediend door Gilian van Doorn.
Net als in Brummen is ook in Zutphen de weerstand tegen Asielzoekerscentra verwaarloosbaar klein. Ik ben drie soorten mensen tegengekomen wat betreft het AZC thema:
1. Mensen die het wel prima vinden of zelfs een ‘verrijking’. Deze mensen zijn totaal niet te bereiken en zijn succesvol gehersenspoeld door de mainstream media. Ter illustratie: ik raakte in gesprek met een jonge vrouw die studeert op de universiteit. Naar het bleek onterecht, had ik van haar nog enige inhoud verwacht. Na één minuut liep ze al weg van het gesprek met nog slechts een opstekende middelvinger in mijn richting. Ik vrees echt voor de toekomstige kritisch denkende academici van dit land…
2. Waarschijnlijk de grootste groep, de zogenaamde Netflixers. Dit zijn mensen die er gewoon niet mee bezig zijn en het irritant vinden als je politieke zaken aansnijdt. Liever blijven zij, desnoods ten koste van alles, in hun Netflix en/of voetbal-bubbel.
3. Mensen die het wel door hebben maar dan toch weer niet hun nek boven het maaiveld uit willen steken. Zij willen niet meedoen omdat ze bang zijn buiten de boot te vallen bij de normies. Deze groep is waarschijnlijk het meest frustrerend, wat komt doordat je denkt hen nog mee te kunnen krijgen. Onvermijdelijk zul je teleurgesteld raken door hun passiviteit.
Vanuit deze driedeling komen we op de rol van de zogenaamde ‘lokale partijen’. Ik vermoedde altijd al dat lokale partijen nutteloos zijn en eigenlijk vooral willen graaien uit de hulpbronnen van gemeenten. En voor negentig procent is die inschatting juist, merk ik in de praktijk. Alsnog heb je er niks aan, want als zij al iets anders willen, hebben ze de meerderheid niet om de komst van een AZC tegen te houden. Ze lijken zich er vrij makkelijk bij neer te leggen (waarschijnlijk zodat ze ongestoord verder kunnen gaan met graaien).
Alsnog vraag ik me af wáár precies het maatschappelijke omslagpunt was. Ik bedoel het moment waarop de gemiddelde burger is veranderd in een weerloos deugmens. In de jaren ’90 of zelfs begin 2000 was het nog niet zo, denk ik.
Wellicht gebeurde dit na 9/11, toen die bodyscanners kwamen. Mensen werden bang gemaakt en critici van de staatsmacht werden al snel bestempeld als potentiële terrorist. Of misschien was de moord op Pim Fortuyn het omslagpunt, omdat men hierdoor nog minder het eigen hoofd boven het maaiveld durft uit te steken. Theo van Gogh kan ook worden genoemd in deze context. Hoe dan ook heeft al die bangmakerij in de loop der tijd het volk echt totaal weerloos en op alle fronten afhankelijk van de staat gemaakt.
Noot van de redactie: Nu u toch aan het lezen bent – overweeg de crowdfunding van Sid Lukkassen te steunen om dit werk uit te brengen in Roemenië, vertaald door de academicus Dr. Razvan Hoinaru. Nog minder dan €1500 te gaan – doe mee en help een vuist te maken tegen de globalisten!
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
