Dit is een artikel van Armand Sağ
Afgelopen week hebben we gezien dat, zoals Sid Lukkassen mooi weergeeft in zijn boek ‘Avondland en Identiteit’, Westerse instituties niet in staat zijn geweest om de vorming van een narcistisch zelfbeeld bij (jonge) vrouwen af te remmen.[1]
Het is een simpele constatering die wel verregaande consequenties heeft in onze huidige maatschappij. Het is vooral te zien in scheidingen die toenemen in een mate die niet verantwoordelijk te noemen is. Dit komt omdat ons rechtssysteem meegaat in de redenering van de vrouwen dat ze prima in staat zijn om alles zelfstandig te doen en dat de man ze eigenlijk meer tot last is.
In Nederland is het helaas zo dat er elk jaar ongeveer 1,5 miljoen rechtszaken afgehandeld worden, waarvan bijna de helft familierecht betreft.[2] Deze 688.620 rechtszaken worden dusdanig gedomineerd door vrouwen, dat de familierecht-advocate Carrie Jansen dit de “inlegkruisjesmaffia” noemt.[3] Helaas doet ook Jansen eraan mee door vooral moeders bij te staan in familierechtszaken en daarbij vaders onnodig te beschuldigen van allerlei misdaden jegens de vrouw maar ook het kind. Het zijn dit soort verwijten waar ik in de documentaire ook al blijk van geef: mijn ex deed maar liefst 14 (valse) aangiften tegen me bij de politie. Alle keren nam de politie haar serieus, maar zou dat ook zijn als het andersom was geweest? Uiteraard niet. De maatschappelijke druk stelt dat een vader niet mishandeld kan worden door de vrouw. De feministische lobby, zoals te lezen in Koerselman’s ‘Ontvadering’[4] en Mitscherlich’s ‘Auf dem Weg zur vaterlosen Gesellschaft’, heeft voor dit beeld gezorgd maar de statistieken zeggen toch wat anders.
Volgens Justitiële verkenningen, het officiële tijdschrift van het Ministerie van Justitie en Veiligheid, gaat het bij gevallen van huiselijk geweld in 60% van de gevallen om de vrouw als verdachte. Dit gaat dan om geweld tegen haar partner of tegen de kinderen.[5] Plegers van huiselijk geweld zijn exact twee keer vaker vrouwen/moeders in vergelijking tot mannen/vaders, minus een klein percentage van overige familieleden.[6] Toch vervolgt de politie in 93% van de gevallen alleen de man.[7] Hoe kan dit nu? Waarom zijn de plegers vrouwen en de vervolgden mannen? Welnu, dat wordt duidelijk als we kijken naar het rapport van de Landelijke Expertisegroep Bijzondere Zedenzaken waaruit blijkt dat 95% van de politieaangiften van vrouwen tegen hun partner vals blijken te zijn.[8] Een ander onderzoek heeft het zelfs over 98%.[9]
En dit is met meer statistieken het geval: bij kindermisbruik is een overgrote meerderheid van de daders een vrouw c.q. de moeder van het kind.[10] Het leidde tot een miraculeus moment bij mij tijdens mijn dossier-inzage in juni 2019 waarbij drie politieagenten mij beschuldigden van kinderontvoering maar het andersom bleek te zijn: mijn ex heeft tot twee maal toe mijn dochtertje ontvoerd. De volgende dag kwam ik langs met de officiële cijfers van het Centrum voor Kinderontvoeringen (CIKO) waaruit bleek dat het afgelopen jaar 70% van de gevallen de kinderen door hun moeders waren ontvoerd.[11] Het jaar daarvoor was dit zelfs 79,4%.[12] Inmiddels zijn ook de cijfers van 2019 bekend en is dat 69%.[13] Derhalve is ‘toeval’ niet meer te verdedigen. Daarnaast stijgt elk jaar het aantal kinderen dat ontvoerd word door de moeder, die zich door narcistische trekjes zelf onschendbaar acht.[14] Dat blijkt ook uit een recent onderzoek uit België waar in het horrorscenario van familiedrama’s, vrouwen veel vaker hun kinderen vermoorden dan vaders. In ruim 85% van de gevallen is de moeder de moordenaar van haar kinderen om te voorkomen dat de vader ze nog langer ziet.[15] Het is een logisch gevolg van een maatschappij waarbij vrouwen sinds 1963 vrij spel hebben gekregen, anno 2020 is ruim 75% van de borderline-narcisten vrouw.[16]
Maar ook op andere gebieden is dit terug te zien; sinds 1980 tot 2006 is het aantal vrouwen dat door politie als verdachte werd gehoord verdrievoudigd in zesentwintig jaar.[17] Toch worden vrouwen bijna niet veroordeeld en gunt men ze een hand boven het hoofd. Het voedt het narcistische zelfbeeld bij vrouwen en moeders, wat uiteindelijk zelfs geleid heeft tot de psychologische aandoening ‘Malicious Mother Syndrome’.[18]
—————————
Armand Sağ is een maatschappij-historicus met een specialisatie in de geschiedenis van het biologisch-evolutionair vaderschap en de contemporaine positie ervan in onze hedendaagse samenleving.
—————————
—————————
[1] Sid Lukassen (2015), Avondland en Identiteit (Soesterberg, 2015/2017), p. 123.
[2] De Rechtspraak (2020), Jaarverslag 2019, op: LinkedIn (16 april 2020), online beschikbaar via: https://www.linkedin.com/posts/de-rechtspraak_bijna-2500-rechters-en-raadsheren-spraken-activity-6656400737989382144-0hhJ/ (laatst geverifieerd op 18 april 2020).
[3] Carrie Jansen (2018), “’Een teleurgestelde vader noemde dat ooit de inlegkruisjesmaffia’”, in: Algemeen Dagblad (17 februari 2018), online beschikbaar via: https://www.ad.nl/rotterdam/een-teleurgestelde-vader-noemde-dat-ooit-de-inlegkruisjesmaffia~a028eff1/ (laatst geverifieerd op 18 april 2020).
[4] Frank Koerselman (2020), Ontvadering: Het einde van de vaderlijke autoriteit (Amsterdam, 2020).
[5] Ministerie van Justitie en Veiligheid (2010), “Huiselijk Geweld”, in: Justitiele verkenningen, jaargang: 36, editie: 8 (2010), pp. 50-52.
[6] Wetenschappelijk Onderzoek- en Documentatiecentrum (2019), De prevalentie van huiselijk geweld en kindermishandeling in Nederland (Den Haag, 2019), p. 138.
[7] İbidem.
[8] Landelijke Expertisegroep Bijzondere Zedenzaken, ‘Misbruik, Misleiding en Misverstanden’ – Hoofdstuk 5: Echtscheidingszaken met conflict over de kinderen (Den Haag, 2008), p.54.
[9] Elena Lindemans (2020), Ongezien, in: VARA, jaargang: 2020, editie: 12 (maart 2020), p. 19.
[10] GGZ (2020), Kindermisbruik, op: GGZ Nieuws (onbekend), online beschikbaar via: https://www.ggznieuws.nl/home/20922/ (laatst geverifieerd op 20 februari 2020).
[11] Guus Ritzen (2018), Aantal kinderontvoeringen neemt weer toe, in: NRC (16 mei 2018), online beschikbaar via: https://www.nrc.nl/nieuws/2018/05/16/aantal-kinderontvoeringen-neemt-weer-toe-a1603096 (laatst geverifieerd op 18 april 2020).
[12] Kim van de Wetering (2017), “Recordaantal Nederlandse kinderen ontvoerd in de zomervakantie”, in: Trouw (15 september 2017), online beschikbaar via: https://www.trouw.nl/nieuws/recordaantal-nederlandse-kinderen-ontvoerd-in-de-zomervakantie~b76ec702/ (laatst geverifieerd op 18 april 2020).
[13] De Volkskrant (2019), Voor het eerst in vier jaar daling in aantal kinderontvoeringen, in: De Volkskrant (26 juli 2019), online beschikbaar via: https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/voor-het-eerst-in-vier-jaar-daling-in-aantal-kinderontvoeringen~b1fa919f6/ (laatst geverifieerd op 18 april 2020).
[14] NOS (2018), Voor derde jaar op rij meer meldingen van kinderontvoering, op: NOS (16 mei 2018), online beschikbaar via: https://nos.nl/artikel/2232027-voor-derde-jaar-op-rij-meer-meldingen-van-kinderontvoering.html (laatst geverifieerd op 18 april 2020).
[15] Jurgen Eeckhout (2019), Moeders zijn meestal dader bij gezinsdrama’s, toont Jef Vermassen aan, in: HLN.be (29 augustus 2018), online beschikbaar via: https://www.hln.be/nieuws/binnenland/moeders-zijn-meestal-dader-bij-gezinsdrama-s-toont-jef-vermassen-aan~af214dc3/ (laatst geverifieerd op 18 april 2020).
[16] Mind (2020), ‘Borderline’, op: WijZijnMind.nl (11 april 2020), online beschikbaar via: https://wijzijnmind.nl/psychische-klachten/psychipedia/borderline (laatst geverifieerd op 11 april 2020).
[17] Sid Lukassen (2015), Avondland en Identiteit (Soesterberg, 2015/2017), p. 219.
[18] Ira Daniel Turkat (1995), “Divorce Related Malicious Mother Syndrome”, in: Journal of Family Violence, Volume: 10, Number: 3, pp. 253-264, online beschikbaar via: http://www.fact.on.ca/Info/pas/turkat95.htm (laatst geverifieerd op 18 april 2020).
Hier kan je reageren op onze artikelen en een inhoudelijke bijdrage leveren. Lees ook even onze huisregels.
Om te reageren dien je eerst aan te melden.
Reageer je voor de eerste keer? Registreer je dan hier.
